Μια ιστορία πολιτικής φαντασίαςOΑντώνης έχει αϋπνίες. Τη Δευτέρα είναι η κρίσιμη ψηφοφορία και απόψε, βράδυ Παρασκευής, δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Το ολόφωτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στο γραφείο του δεν αρκεί για να του φτιάξει τη διάθεση.
«Έλα να δούμε μια ταινία», του προτείνει ο αγαπημένος του σύμβουλος, ο Χρύσανθος, «να χαλαρώσουμε».
«Ευρωπαϊκή ή αμερικάνικη;» ρωτά ο Αντώνης.
«Ας αρχίσουμε με μια ευρωπαϊκή, γαλλοβελγική για την ακρίβεια», προτείνει ο σύμβουλος και...
βάζει στην ντιβιντιέρα τις Δυο ημέρες, μια νύχτα.
Ο Αντώνης τινάζεται: «Δηλαδή όσος χρόνος μού μένει για να βρω και να δέσω τους 12», λέει. «Είσαι μάρκα, Χρύσανθε».
«Τζάμπα περάσαμε απ’ την αριστερά;» λέει γελώντας ο πρώην βηταπανελλαδικάριος.
Παρόλο που δεν του αρέσουν οι ταινίες που ο κεντρικός τους χαρακτήρας είναι γυναίκα, ο Αντώνης δεν αργεί να ταυτιστεί με την όμορφη Μαριόν Κοτιγιάρ που παλεύει, μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, να βρει τουλάχιστον 9 συνάδελφούς της οι οποίοι το πρωί της Δευτέρας θα απαρνηθούν το πριμ και θα ψηφίσουν υπέρ της παραμονής της στην κυβερνητική εξουσία -λάθος στο εργοστάσιο. Πόρτες χτυπάει η Μαριόν, τηλεφωνήματα κάνει. Άλλοι τη διώχνουν σαν σκυλί, άλλοι ντρέπονται, άλλοι της εξηγούν ότι χρειάζονται το μπόνους.
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει η Μαριόν Κοτιγιάρ καλοκαιριάτικα στο Βέλγιο, καθώς φοράει τζιν και φανελάκι.
«Εδώ κάνει και κρύο, έρχεται κακοκαιρία από αύριο», μουρμουρίζει ο Αντώνης.
«Αυτό είναι υπέρ μας», εξηγεί ο Χρύσανθος. «Οι βουλευτές θα σκεφτούν τι θαλπωρή έχουν να χάσουν αν ψηφίσουν “παρών”».
«Δώδεκα χρειάζομαι, μόνο δώδεκα. Αυτοί οι δώδεκα θα γίνουν οι απόστολοι του γένους, δε θα χαθούν. Εγώ έχω καλύτερο μηχανισμό απ’ αυτή την καταθλιπτική εργάτρια, μπορώ να εξασφαλίσω περισσότερα μαξιλαράκια. Καλύτερα όμως να δούμε καμιά άλλη ταινία, πιο αισιόδοξη», ζητά ο Αντώνης.
«Έχουμε τη Συμμορία των 12 με τον Τζορτζ Κλούνεϊ, έχουμε και τους Δώδεκα Πίθηκους του Τέρι Γκίλιαμ. Για 12 δεν πάμε;»
«Δεν θέλω να ’χει τον αριθμό 12 στον τίτλο, προκαλούμε την τύχη μας».
«Έχουμε κι άλλη επιλογή. Οι ένορκοι απ’ το βιβλίο του Τζον Γκρίσαμ. Εδώ θα δούμε πώς εξασφαλίζονται οι αθωωτικές ψήφοι».
Πράγματι, στην ταινία, όπως και στο βιβλίο, το πολυπρόσωπο και πολυμήχανο επιτελείο μιας καπνοβιομηχανίας, που κατηγορείται για ένα θάνατο, περνά από ψιλό κόσκινο τους ενόρκους που έχουν προταθεί για τη δίκη του αιώνα. Μαθαίνουν τα πάντα γι’ αυτούς, ακόμα και το αν κάποιος αντέγραψε στο διαγώνισμα των μαθηματικών στην πρώτη γυμνασίου, μαθαίνουν όλες τις σκοτεινές τους πράξεις και τις αξιοποιούν κατάλληλα.
«Δεν πάμε ξυπόλητοι στ’ αγκάθια», λέει ο Χρύσανθος. «Έχουμε τα μαξιλαράκια μας, έχεις και το αυριανό σου διάγγελμα… Ο Άδωνις το είπε καθαρά κι έχει δίκιο: η τρίτη ψηφοφορία θα είναι η φαρμακερή, για τους άλλους, όχι για εμάς».
«Αυτή την τακτική θ’ ακολουθήσουμε», λέει θριαμβευτικά ο Αντώνης ενώ παρακολουθεί το δικαστικό δράμα στη μικρή οθόνη. «Από τη μια το λυπημένο βλέμμα της Μαριόν, από την άλλη τα αδιάσειστα στοιχεία που δείχνουν τι θα πάθει όποιος επιμείνει στο “παρών”. Έχουμε κι εμείς ράμματα για ολωνών τις γούνες. Θα τους δείξουμε εμείς ποια είναι τα πραγματικά γουναράδικα».
Δυο μέρες, μια νύχτα λοιπόν, για τον Σαμαρά… Κανείς ποτέ δεν ζημιώθηκε βλέποντας σινεμά.
(σκίτσο του Ιωάννου)
Από mao
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.