Ο Μόντι μπορεί να μας σώσει!

Η συνταγή του Μνημονίου και η πολιτική που ακολουθεί επί δύο χρόνια η ελληνική κυβέρνηση είναι φανερό ότι οδηγεί σε αδιέξοδο και δεν πρόκειται να σώσει τη χώρα, ό,τι και αν λέει ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος για την «κόκκινη γραμμή» του, που δεν είναι άλλη από τη σωτηρία μας.

Τελικά, ίσως μας σώσει, όμως… ο Μάριο Μόντι!

Ο Ιταλός πρωθυπουργός δείχνει αποφασισμένος να
βάλει τέλος στην καταστροφική πορεία που έχει πάρει η Ευρώπη καθ’ υπόδειξη του γαλλογερμανικού άξονα των «Μερκοζί».

«Οι δύο χώρες δεν μπορούν να βαδίζουν μόνες τους σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση των 27. Πρέπει να υπάρξει κοινή αντίδραση στην κρίση χρέους. Το πρόβλημα είναι ότι παρ’ όλες τις θυσίες του ιταλικού λαού, δεν βλέπουμε παραχωρήσεις από την ΕΕ, όπως για παράδειγμα χαμηλότερα επιτόκια. Δεν μπορώ να επιτύχω στην πολιτική μου αν η πολιτική της ΕΕ δεν αλλάξει.» Αυτά έγραψε ο Μάριο Μόντι στη γερμανική Die Welt, αυτά είπε και στη συνάντησή του με την Άγκελα Μέρκελ, εξηγώντας ότι απαιτείται άμεσα αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής προς την κατεύθυνση της δραστηριοποίησης της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας και της δημιουργίας νέων αναπτυξιακών δυνατοτήτων για τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.

Η Άγκελα Μέρκελ, και από κοντά ο Νικολά Σαρκοζί, είναι υποχρεωμένοι να εγκαταλείψουν το δόγμα του γερμανικού ηγεμονισμού και να προσαρμοστούν αργά ή γρήγορα στην πραγματικότητα που τους υποδεικνύει ο Μόντι. Εάν δεν το κάνουν, σύντομα θα καταρρεύσει η Ιταλία που δανείζεται σήμερα με το απαγορευτικό 7% και έχει υπέρογκο δημόσιο χρέος για την αναχρηματοδότηση του οποίου επιβάλλεται η εξεύρεση 130 δισ το πρώτο τρίμηνο του 2012.

Η κατάρρευση της Ιταλίας θα δημιουργήσει ντόμινο με πρώτα θύματα τις γαλλικές τράπεζες που έχουν ισχυρή παρουσία στην Ιταλία. Για να υπάρξει λύση, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, θα πρέπει να αλλάξει η λειτουργία της Eυρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον. Μπορεί το ελληνικό 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, σε συνδυασμό με την έλλειψη αξιοπιστίας της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, να μην είναι αρκετό να κινητοποιήσει εξελίξεις προς θετική κατεύθυνση, το ιταλικό όμως 16% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, σε συνδυασμό με το ρεαλισμό του Μόντι,  είναι τόσο μεγάλο που επιβάλλει στη Μέρκελ να ακούσει τον Ιταλό πρωθυπουργό.

Έτσι, ίσως, από καραμπόλα σωθούμε και εμείς, εφόσον βέβαια σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε και προχωρήσουμε στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.