Απένταροι αλλά και απέραντοι

Θέλω να ξεχάσω, για λίγο, τη χώρα της χρεοκοπίας. Ψιλά γράμματα είναι τα χρωστούμενα σε χρήμα στους τοκογλύφους των πέντε ηπείρων και άλλων τόσων ωκεανών. Υπάρχει ο φτωχός πλην τίμιος, ο μπατίρης πλην αξιοπρεπής, ο έχων χρέος αλλά ωραίος. Κι αν η Ελλάδα ήταν τέτοια, ελάχιστα θα με απασχολούσαν όροι σαν το PSI ή αν προτιμάτε Πί-Πες– Άϊ, όπως εύστοχα το χαρακτήρισε παππούς στη δουλειά. Και θα σαρκαζόμουν το κορόιδο τον Σαρκοζί για την ηλίθια επιλογή του, να περνά μερόνυχτα ολόκληρα με την ιπποπαταμίνα τη Μέρκελ, αντί να κουρνιάζει στην αγκαλιά της όμορφης Κάρλα.

Η πραγματικότητα, όμως, που μου σερβίρει ένα κράτος-παλιάτσος δυστυχώς με παγώνει. Η χρόνια ηθική κατάρρευση του έθνους μοιάζει μη διαχειρήσιμη, μη αναστρέψιμη, τρομάζει, γονατίζει, αποκαρδιώνει, καθηλώνοντας τις όποιες αναπτυξιακές καινοτόμες δυνάμεις.

Λίγες μέρες ενεργής παρακολούθησης της επικαιρότητας με επαναφέρουν back to reality, απομακρύνοντας κάθε υποψία καλού πνεύματος των Χριστουγέννων και θετικού κάρμα των γιορτών.  Η αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρουμε και θα μπορέσουμε μελλοντικά να  αγοράζουμε από έναν Εβραίο και να πουλάμε σε έναν Σκωτσέζο αντικαθίσταται από την  απαισιοδοξία του διάσημου μισητού νόμου του Μέρφυ,  ότι «όταν κάτι μπορεί να πάει ακόμη πιο στραβά, μοιραία θα πάει».

Και πώς να μην πάει, όταν κάποιοι μετάλλαξαν τη χώρα του σαγηνευτικού γαλάζιου και της ένδοξης ιστορίας, τη χώρα αντηρίδα του παγκόσμιου πολιτισμικού γίγνεσθαι και της εξέλιξης, σε ανεπιθύμητη γεροντοκόρη της υφηλίου;

Υπόθεση κάνω. Εξωγήινος πετάει ανέμελα με τον ιπτάμενο δίσκο του μέσα στον απέραντο γαλαξία μας. Μια μηχανική βλάβη τον αναγκάζει να χάσει απότομα ύψος και να χρήζει αναγκαστικής προσγείωσης. Πλησιέστερος πλανήτης: η γη.

Πλησιέστερη χώρα: Η Ελλάδα. Χωρίς δεύτερη σκέψη προσγειώνεται και καλεί τη διαστρική οδική βοήθεια, να έρθει να τον μαζέψει. Όσο περιμένει ανοίγει την τηλεόραση του οχήματος και τα συμπεράσματά που γρήγορα βγάζει, τον ψαρώνουν.


Είναι η χώρα της επιδοτούμενης παιδοφιλίας. Στη Ρωσία, τα καθικοειδή τερατόμορφα υποκείμενα τα ευνουχίζουν χημικά. Αλλού τα ευνουχίζουν κανονικά. Εδώ τα επιδοτούν με 30% αναπηρία. Αλήθεια, ο νόμος θα ισχύσει αναδρομικά και για τους πρόσφατα μπουζουριασμένους παιδεραστές της Κρήτης, που αηδίασαν το πανελλήνιο με τις πράξεις τους; Γιατί συνελήφθησαν πριν από την έκδοση του ΦΕΚ.

Είναι η χώρα του επιδοτούμενου σαδομαζοχισμού. Περιμένω τη διευκρινιστική εγκύκλιο για το αν οι μαζοχιστικές και βλακώδεις πολιτικές επιλογές εμπίπτουν στις πριμοδοτούμενες ομάδες, για να δω αν δικαιούμαι το επίδομα.
Είναι η χώρα που πληγώνει και διώχνει τα παιδιά της. Κάποιοι ασέλγησαν στην ψυχή της, υποσχέθηκαν λεφτά που υπάρχουν, επανιδρύσεις του κράτους, μετατρέποντάς την σε κοιμητήριο ονείρων, προόδου και ελπίδας.
Είναι η χώρα που κάποιοι λίγοι κατάφεραν να πείσουν για δεκαετίες ολόκληρες κάποιους πολλούς ότι ο Αϊ Βασίλης υπάρχει.
Είναι η χώρα που βούλιαξε από τα σκάνδαλα, αλλά τα κελιά των φυλακών της δεν είχαν ποτέ την τύχη να φιλοξενήσουν κανένα πολιτικό κίναιδο, κανένα εφαψία ψυχών, κανένα νεκροθάφτη ονείρων.
Είναι η χώρα στην οποία εγώ, εσύ και ο Κουλούρης κυκλοφορούμε το ίδιο ελεύθεροι στο δρόμο και μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα. Αηδία και εμετός.
Είναι η χώρα αυτών που προκλητικά τον προστάτευσαν. Πιο επικίνδυνοι και πιο ένοχοι από όλους τους Κουλούρηδες του κόσμου.

Η χώρα στην οποία ο Πικάσο έκανε το λάθος να τιμήσει, δωρίζοντάς της ένα αριστούργημά του, και τώρα τρίζουν τα κόκκαλά του. Ανύπαρκτα μέτρα ασφαλείας της Εθνικής Πινακοθήκης ενός ανύπαρκτου κράτους. Προτού μας τρελάνουν, θα μας κάνουν να απαιτήσουμε την παραμονή των «Ελγινείων» στους Άγγλους. Τουλάχιστον εκεί θα τα φυλάσσουν…

Πω, πω, πω, πω εφιάλτη ζω, να με ξυπνάτε.

Δε ζητώ πολλά. Θέλω μόνο να ονειρεύομαι, θέλω μόνο να ζήσω σε μια απένταρη χώρα μεν, αλλά με απέραντη ηθική.