Ο αριστεροπατριωτισμός κερδίζει, δυστυχώς, έδαφος

Η εξαιρετικά δυσχερής θέση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα προκαλεί, δικαιολογημένα, φόβο κι αβεβαιότητα στους περισσότερους πολίτες, που ζούν υπό το καθημερινό άγχος της απόλυσης, της ανεργίας, της φτώχειας, της βίαιης επιδείνωσης του βιοτικού τους επιπέδου. Η κατάσταση αυτή οδηγεί αρκετούς σε ακραίες συμπεριφορές και στάσεις. Ισως διότι το «γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη». Κι έτσι, διαπιστώνουμε την ανάπτυξη ενός περίεργου συνδυασμού αντιδράσεων, που αναμιγνύουν ακραίες εθνικιστικές τάσεις με ακροαριστερές αντιλήψεις κατά του «καπιταλισμού» και κατά των «κακών» ξένων κι ημεδαπών, που ευθύνονται για την ανατροπή του μοντέλου της ζωής που οικοδομήσαμε επί δεκαετίες (με δανεικά, εννοείται).


Οι πολιτικοί, φυσιολογικά βρίσκονται στην κορυφή της απόρριψης. Και δικαιολογημένα, αφού εκείνοι ευθύνονται κυρίως για τη σημερινή κατάσταση της απαξίωσης. Το θέμα είναι ότι οι πολιτικοί και το πολιτικό σύστημα δεν καταδικάζονται επειδή δημιούργησαν αυτό τον διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό, αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, που κατέρρευσε και συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα του. Το αντίθετο συμβαίνει. Καταδικάζονται επειδή δεν μπορούν να συντηρούν και να διογκώνουν το δημόσιο με πρακτικές που προκάλεσαν την προϊούσα καταστροφή των δομών και των θεσμών ενός σύγχρονου κράτους. Καταδικάζονται επειδή δε μπορούν να χρηματοδοτούν, πλέον, το κράτος που διόριζε και «βόλευε» αβέρτα τους κομματικούς πελάτες των εκάστοτε κυβερνήσεων. Καταδικάζονται επειδή δεν ενθαρρύνουν ακόμα συντεχνιακές νοοτροπίες και συντεχνιακά συμφέροντα, επειδή δεν βγάζουν στην σύνταξη 45άρηδες και 50άρηδες, επειδή δεν μοιράζουν αφειδώς «αναπηρικές» συντάξεις -μαϊμού.

Την μήνιν των Ελλήνων προκαλούν οι ξένοι γιατί δε συνεχίζουν να μας δανείζουν για να ζούμε πλουσιοπάροχα, χωρίς να μοχθούμε, χωρίς να παράγουμε. Ρωτήστε όποιον Έλληνα θέλετε, να σας πει «ποιο είναι το συγκριτικό παραγωγικό πλεονέκτημα της πατρίδας μας, σε ποιο τομέα της οικονομίας η Ελλάδα διακρίνεται», κι όλοι θα μείνουν σιωπηλοί. Εκτός λίγου τουρισμού, και που αυτόν δεν τον σεβόμαστε παρότι είναι η πλέον σημαντική πηγή πλούτου στη χώρα, η Ελλάδα δεν διαθέτει τίποτα άλλο. Δεν παράγει καν τα αναγκαία γεωργικά προϊόντα για να ζήσει τον πληθυσμό της. Ακόμα και σιτάρι κι οπωροκηπευτικά τα κάνουμε εισαγωγή από το εξωτερικό. Κι ο λόγος είναι απλός. Οι επιδοτήσεις μας εκμαύλισαν και μας έκαναν νωθρούς κι αντιπαραγωγικούς. Όχι μόνον στην γεωργία, αλλά στο σύνολο της παραγωγής.

Σήμερα υποχρεωνόμαστε να εισάγουμε πάνω από το 70% των αναγκών μας σε τρόφιμα και το σύνολο των αναγκών μας σε πετρέλαιο, σε φάρμακα, σε υψηλή τεχνολογία, σε αυτοκίνητα κοκ. Κι αν αυτό δεν διορθωθεί, αν δεν αρχίσουμε να παράγουμε πλούτο για να είμαστε σε θέση να ζήσουμε με αυτά που βγάζουμε και να μην εξαρτώμαστε σε όλα από τις εισαγωγές και τα δανεικά, η Ελλάδα δεν έχει ελπίδα. Και δεν πρόκειται να βγει από τον φαύλο κύκλο υπανάπτυξης στον οποίον βρίσκεται.

Υπό τις συνθήκες αυτές είναι υποχρεωτικό να αλλάξουμε νοοτροπία. Αλλά αυτό δεν φαίνεται. Αντίθετα ο λαϊκισμός, με έντονα στοιχεία αριστεροπατριωτισμού, κερδίζει έδαφος και διευρύνεται. Όπως καταδεικνύεται κι από τις δημοσκοπήσεις, πολλοί πολίτες στρέφονται προς την Αριστερά, ιδίως το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, που εμφανίζονται να προτιμούν την κοινωνική αναστάτωση παρά τη συμμετοχή σε προσπάθειες συγκροτημένου εντοπισμού του προβλήματος και παρουσίασης πραγματικών και ρηξικέλευθων λύσεών του.

Γιάννης Λοβέρδος