Μανιφέστο για μια αληθινή δημοκρατία-Ελλάδα

Βλέποντας την Ιβηρική χερσόνησο σε αναβρασμό, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου, κυρίως νέων, να κατακλύζουν τις πόλεις Ισπανίας και Πορτογαλίας, αναρωτιόμαστε γιατί κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα. Γιατί συνεχίζουμε να σερνόμαστε πίσω από τα καθεστωτικά συνδικάτα και τα κομματικά σωματεία…Γιατί περιμένουμε να χυθεί αίμα στο δρόμο ώστε να ξεσπάσουμε την οργή μας…Γιατί δεν ξυπνάμε από το λήθαργο του καφέ, κλαμπ, παραλία…

Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι τραγική. Η διεθνής οικονομική σκηνή πιέζει την κυβέρνηση να συνεχίσει την αφαίμαξη των πολιτών, και αυτή ανταποκρίνεται με όλο και μεγαλύτερες μειώσεις μισθών, με όλο και μεγαλύτερη αύξηση φόρων, με όλο και μεγαλύτερη καταπίεση των ανθρώπων που ζουν στον ελλαδικό χώρο. Όλων των ανθρώπων όμως; Μα φυσικά και όχι…Η καταπίεση αφορά μόνο αυτούς που δεν έχουν τεράστια περιουσία, αυτούς που αφιέρωσαν 18 χρόνια και πλέον στα θρανία με αντάλλαγμα μία κάρτα ανεργίας, αυτούς που δεν συμμετείχαν στο φαγοπότι των δανείων.

Ακούμε διάφορές προτάσεις για αναδιάρθωση, κούρεμα, επιμήκυνση και κατόπιν τους τραπεζίτες να δηλώνουν πως η οποιαδήποτε τέτοια διευκόλυνση προς την ελληνική οικονομία θα σημάνει αναγνώριση χρεωκοπίας της και παύση του δανεισμού…Τι σημαίνει παύση δανεισμού; Σημαίνει κατάρρευση της εθνικής οικονομίας, σημαίνει απότομο πέρασμα σε μια κατάσταση που κανείς από τους νέους ανθρώπους δεν έχει βιώσει ποτέ, και η πλειοψήφία του πληθυσμού φοβάται… Έτσι αφηνόμαστε στα χέρια της “αυθεντίας” των οικονομολόγων, των οίκων αξιολόγησης, των πολιτικών, ελπίζοντας πως αυτοί θα βρουν μια λύση…

Ακούμε αριστερούς και δεξιούς να ζητάνε αποχώρηση του ΔΝΤ, κατάργηση του μνημονίου και επιστροφή στο χθες…Αυτά ακριβώς τα αιτήματα κρατάνε τον κόσμο φοβισμένο μπροστά στα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας, αυτά ακριβώς τα αιτήματα μάς προκαλούν το αίσθημα ενοχής απέναντι στο παρελθόν και το μέλλον μας, μας μετατρέπουν σε υποταγμένα ποίμνια του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Τα προβλήματα στην Ελλάδα δεν αρχίζουν και τελειώνουν στο χρέος. Αντιθέτως, έχουν πολλές διαφορετικές ρίζες και καταλήγουν στο χρέος. Συστημική διαφθορά, αδιαφορία για τα κοινά, κοινωνική διάσπαση, χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση, έλλειψη αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία, μας έχουν οδηγήσει στην λογική του “κοιτάμε το δέντρο του χρέους και των ελλειμμάτων και όχι το δάσος μιας ζωής-κυνηγητό”.

Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας το φόβο για το αύριο. Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε πως όλες οι ριζικές αλλαγές στην ιστορία δεν προήλθαν από ειδικούς και αυθεντίες. Αν βασιζόμασταν σε αυτούς θα ζούσαμε ακόμη σε ένα θεοκρατικό καθεστώς, ή θα λιθοβολούσαμε τους αντιφρονούντες, ή θα χρησιμοποιούσαμε ως γλώσσα μια αρχαία διάλεκτο ακόμη. Η κοινωνία εξελίσσεται και προκαλεί τις εξελίξεις. Η ιστορία είναι η ιστορία της κοινωνίας και όχι των ειδικών. Ας αναλάβουμε τις ατομικές και συλλογικές μας ευθύνες απέναντι στο σήμερα και στο αύριο. Ο μόνος τρόπος να αναδειχθεί μια νέα πραγματικότητα δεν είναι η καταφυγή στο βιβλίο ενός νεκρού ιδεολόγου, ο μόνος τρόπος είναι το άνοιγμα όλων σε όλους, είναι η αλληλεπίδραση στους δρόμους. Ας χρησιμοποιήσουμε το διαδίκτυο ως μέσο διάδοσης και ενημέρωσης και ας ανυψωθούμε σαν άνθρωποι, ας επαναστατήσουμε!

Ή “έξοδος από την κρίση” δεν είναι η άνοδος των οικονομικών δεικτών, δεν είναι οι επενδύσεις και η ανάπτυξη. Η έξοδος από την κρίση είναι η ηθική και κοινωνική επανάσταση. Είναι μια πλατεία γεμάτη νέους ανθρώπους που ενώνουν τις φωνές τους, είναι μια συνέλευση που πλημμυρίζει από ιδέες και δημιουργικότητα. Είναι ένας χώρος εργασίας όπου οι εργαζόμενοι δεν είναι εκτελεστές του προιόντος, αλλά συνδημιουργοί του. Είναι το βίαιο σπάσιμο της αλυσίδας που μας έχουν περάσει στο μυαλό, στην καρδιά και στα πόδια. Έχουμε ευθύνη για το ότι ζούμε έτσι…έχουμε ευθύνη και χρέος να επαναστατήσουμε!

ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΙΣΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ

ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ, ΕΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ

ΑΜΕΣΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Μανιφέστο για μια αληθινή δημοκρατία-Ελλάδα