Εξαρτημένοι με δανεικά ή δραχμοβίωτοι και «ελεύθεροι» ;

Από την ίδρυσή του (1827) το νεοελληνικό κράτος έχει σχέσεις εξάρτησης – και, σε ορισμένες περιόδους, υποτέλειας – με τους ξένους. Άλλωστε, στα πολύ παλιά χρόνια ακόμα και τα κόμματα είχαν πλήρη αντιστοιχία με τους ξένους υποστηρικτές τους (το αγγλόφιλο, το ρωσόφιλο κλπ). Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η Ελλάδα πέρασε στην αμερικανική επιρροή, η οποία κράτησε μέχρι την πτώση της δικτατορίας (1974).

Από τότε και μετά η σχέση αυτή άρχισε να αλλάζει, μολονότι ίσχυε πάντα η καραμανλική ρήση «ανήκομεν εις την Δύσιν«. Η αμερικανική επιρροή υπήρχε και υπάρχει, όμως αντισταθμίστηκε σε μεγάλο βαθμό από την ευρωπαϊκή, ιδιαίτερα μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (1981) και, πολύ περισσότερο, στην ευρωζώνη (2001).
Σ26 Οκτωβρίου, 2011

τα χρόνια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, λοιπόν, η Ελλάδα είχε τη μικρότερη από ποτέ πολιτική εξάρτηση, καθώς κατάφερνε να κινείται μεταξύ της υπερατλαντικής υπερδύναμης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν ισχύει, όμως, αυτό όταν ερχόμαστε στο πεδίο της οικονομίας. Στις τρεις τελευταίες δεκαετίες, οι οικονομικές τύχες της Ελλάδας είναι σχεδόν απολύτως συνδεδεμένες με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι.
Ίσως ο αναγνώστης διερωτηθεί προς τι η υπενθύμιση αυτών των αυτονόητων δεδομένων. Εξηγούμαι: επειδή σήμερα γίνεται όλο και πιο συχνά λόγος για μείωση (κατ’ άλλους παράδοση) της εθνικής κυριαρχίας της χώρας , πρέπει να καταστεί σαφές ότι κάτι τέτοιο (μείωση κυριαρχίας) ισχύει όλες αυτές τις δεκαετίες, εφόσον η χώρα υπακούει (;) στους ευρωπαϊκούς κανόνες και έχει αντίστοιχους περιορισμούς. Το ερώτημα είναι αν αυτή η μείωση μπορεί να εξελιχθεί σε παράδοση (όλης) της κυριαρχίας της, με ποιούς όρους και ποιός θα τη διαχειριστεί πολιτικά.
Μέχρι και πριν από δυο χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχειρίζονταν κατά το δοκούν (δηλαδή εντελώς ανεξέλεγκτα) τα δημόσια οικονομικά, τα οποία στηρίζονταν σε δανεικό χρήμα. Έκτοτε, αφού διαπιστώθηκε ότι η χώρα έχει φτάσει σε ένα προ-πτωχευτικό στάδιο, άρχισαν να μπαίνουν οι πρώτοι περιορισμοί. Έχει κανείς την αυταπάτη ότι τώρα, που οι δανειστές της αποφάσισαν να της «κουρέψουν» το ανεξέλεγκτο χρέος, δεν θα μπει σε αυστηρότερη επιτήρηση;

Έτσι, όσοι ξαφνικά έγιναν «ευαίσθητοι» στο θέμα της κυριαρχίας (από υπουργούς και βουλευτές μέχρι συνδικαλιστές, τραπεζίτες και φωνασκούντες στα τηλεοπτικά παράθυρα) «ξεχνούν» ότι μια χώρα που τρέχει συνεχώς με απλωμένο το χέρι για δανεικά δεν μπορεί να είναι κυρίαρχη. Αυτή τη στιγμή και για κάμποσα ακόμη χρόνια η Ελλάδα – δηλαδή, οι μισθοί και οι συντάξεις της, η Υγεία και η Παιδεία της, οι επιχειρήσεις της κλπ – εξαρτώνται από τα δάνεια των ξένων.
Αν θέλουμε να είμαστε «κυρίαρχοι«, μπορούμε να τα αρνηθούμε και να ζήσουμε με όσα έχουμε. Μπορούμε, επίσης, για να έχουμε ακόμη μεγαλύτερη «κυριαρχία«, να επιστρέψουμε στο δικό μας νόμισμα (δραχμή). Αρκεί να γνωρίζουμε τι σημαίνουν όλα αυτά για το δικό μας σήμερα και για το αύριο των παιδιών μας.
Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις ούτε χώρος για τζάμπα μάγκες. Το δίλημμα είναι σαφές και αμείλικτο: θα ζήσουμε με δανεικά ευρώ και εξάρτηση ή δραχμοβίωτοι και «ελεύθεροι» ;

Εννοείται ότι μια τόσο καθοριστική απόφαση δεν μπορεί να την πάρει μόνη της καμία κυβέρνηση. Και δεν θα την πάρει. Θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι. Μόνο που, ειδικά αυτή τη φορά, δεν υπάρχει άλλοθι για κανέναν. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη, δεν θα αναγνωριστεί κανένα λάθος. Κάθε λάθος ισοδυναμεί, πλέον, με βαρύ έγκλημα.