Σ’ευχαριστώ Μανώλη Γλέζο

«Όταν το παλιό πεθαίνει και το καινούργιο δεν μπορεί να γεννηθεί, στο μεσοδιάστημα εμφανίζονται ένα σωρό αρρωστημένες καταστάσεις…»

Αντόνιο Γκράμσι, Τετράδια Φυλακής

Αυτό που επεφύλασσε η φετινή επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου, ήταν ομολογουμένως πέρα από κάθε φαντασία. Το πού βρίσκεται το σωστό και το λάθος σε όσα συνέβησαν είναι καθαρά θέμα άποψης κάθε πολίτη, είτε απλά τα παρακολούθησε από τον καναπέ του σπιτιού του, είτε συμμετείχε σε κάποια από τις διαμαρτυρίες.  Από τα πολλά της περίεργης αυτής ημέρας, πάντως, θέλω να αναφερθώ σε τρία παράλληλα περιστατικά που,
αν και δεν συνδέονται μεταξύ τους, ίσως και να είναι ενδεικτικά αυτής της μεσοβέζικης και «σουρεαλιστικής» κατάστασης που βιώνουμε, ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και το ζοφερό μας μέλλον.
Το πρώτο είναι στη Θεσσαλονίκη. Αλλά όχι η ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης και το απόλυτα  δικαιολογημένο, κατά την άποψη μου, οργισμένο ξέσπασμα του Κάρολου Παπούλια , όσο η άλλη «παρέλαση» που ακολούθησε. «Αριστεριστές» και «πατριώτες», που άνοιγαν δρόμο χειροκροτώντας για να περάσει σε πλήρη εξάρτηση μάχης η «λέσχη εφέδρων καταδρομέων», οι «καραγκούνες», οι φουστανελοφόροι απόγονοι, των απογόνων, των …απογόνων των μακεδονομάχων και στο τέλος κάποια άλλη «λέσχη» με στρατιωτικά αυτοκίνητα του β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο επικεφαλής των οποίων μάλιστα  είχε ζωσμένο ένα στρατιωτικό πιστόλι στη μέση.
Αλίμονο, δεν τολμώ φυσικά να πιστέψω ότι υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να είναι αληθινό και να μην έχει συλληφθεί ακόμη τόσο αυτός όσο και οι «μουσάτοι» στα άλλα τζιπ της φάλαγγας που σε κάποια στιγμή έτσι μπλοκαρισμένοι από το πλήθος,  θύμιζαν κακόγουστες και θλιβερές  καρικατούρες του Φιντέλ και του Τσε κατά την είσοδο τους στην Αβάνα !
Το δεύτερο είναι η δήλωση για την επέτειο που έκανε ο Γιώργος Καρατζαφέρης μπροστά στο σπίτι που έζησε ο …Ιωάννης Μεταξάς. Πρωτότυπο δε λέω, απλά -επειδή θεωρώ ότι ο πρόεδρος του ΛΑΟΣ δεν είναι ούτε «δεξιός» ούτε «ακροδεξιός», αλλά ειλικρινά «πατριώτης», προτείνω  του χρόνου να κάνει κάτι εξίσου πατριωτικό. Ας πούμε να κάνει τη δήλωση στη Χαλκίδα, κάτω από το άγαλμα του εβραίου Μαρδοχαίου Φριζή, του πρώτου έλληνα αξιωματικού που έπεσε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Άλλωστε, αφού τίμησε φέτος τον πρωθυπουργό του ΟΧΙ , ας τιμήσει του χρόνου τον πρώτο πεσόντα από τους χιλιάδες  αξιωματικούς και φαντάρους που μετέτρεψαν αυτό το ΟΧΙ από πολιτικό βερμπαλισμό σε στρατιωτική νίκη και εθνικό θρίαμβο.
Το τρίτο είναι μια αντίδραση. Αυτή του Μανόλη Γλέζου.
Κάθε άλλο παρά θα θεωρούσα τον εαυτό μου άξιο να σχολιάσει τις απόψεις ενός ανθρώπου ο οποίος πιτσιρικάς κατέβαζε παρέα με τον αείμνηστο Λάκη Σάντα την σβάστικα από την Ακρόπολη, όταν εγώ στην αντίστοιχη ηλικία,  το πολύ να «κατέβαζα» τίποτα …μπύρες.
Απλά θα ήθελα  να του πω ότι ακόμη και υπό τις παρούσες συνθήκες και χάρη ακόμη σε συμβολικές πράξεις  σαν τη δική του, αισθάνομαι ευτυχής  που τουλάχιστον ζω σ΄ ένα κράτος το οποίο ακόμη κι αν κυβερνάται από μια αμήχανη κυβέρνηση και αστυνομεύεται από μια ανύπαρκτη αστυνομία, με κάνει να νοιώθω πολύ καλύτερα απ΄ ό,τι θα αισθανόμουν αν ζούσα σε μια κοινωνία με τον ασφαλίτη πίσω από την πλάτη μου να με ακολουθεί στο δρόμο, τον ρουφιάνο να κάθεται στο διπλανό μου γραφείο στη δουλειά και στο τέλος της διαδρομής του τρόμου  …τον γκεσταπίτη να με περιμένει στα υπόγεια της οδού Μέρλιν.
Και στο πρόσωπο του ευχαριστώ και όλους εκείνους που διασφάλισαν αυτή την πολυτέλεια  σε μένα, αλλά ακόμη και τους συμπατριώτες μου που, είτε σκόπιμα είτε για πλάκα, συμμετείχαν στο «χάπενινγκ» της ματαίωσης της παρέλασης της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη κι αν συμφωνώ με κάποιες από τις απόψεις του επί του θέματος και διαφωνώ με κάποιες άλλες…