Χωρίς ανάπτυξη το κούρεμα θα είναι κενό γράμμα

Να πράξουμε έχοντας συναίσθηση της πικρής πραγματικότητας. Είμαστε υπό οικονομική κηδεμονία και οφείλουμε να καταβάλουμε κοπιαστική προσπάθεια για να εμποδίσουμε την πλήρη πολιτική κηδεμονία. Φοβάμαι ότι το να συνεχίσουμε ν’ αναφερόμαστε στην εθνική συναίνεση, αν στο μεταξύ δε γίνει άμεσα, θα μείνει μια ευχή, που εκφυλιζόμενη θα καταντήσει πολιτική αφέλεια. Πρέπει, τουλάχιστον, να ομονοήσουμε σε ένα minimum αποφάσεων. Να συμφωνήσουμε σε έναν εθνικό στόχο που δεν είναι τίποτε άλλο από την ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης.

Απλά για να το καταλαβαίνει ο κόσμος. Πρέπει να παράγουμε, να φτιάχνουμε πράγματα. Γι΄ αυτό πρέπει άμεσα να διευκολυνθούν όλες οι προϋποθέσεις με το νομοθετικό πλαίσιο για τη δημιουργία παραγωγής. Αλλιώς, όποιες και να είναι οι αποφάσεις της Τετάρτης, το μέλλον της χώρας θα είναι σκοτεινό.
Το κούρεμα από μόνο του δε φτάνει, αν δε συνοδευτεί με επιπλέον χρηματοδοτικά προγράμματα για την Ελλάδα, ενέσεις ρευστότητας, δηλαδή, για τη στήριξη των επενδύσεων. Και με αυτό τον αόριστο φόβο, που μας έχει καταλάβει όλους μας, οι ιδιώτες δεν θα κάνουν το πρώτο βήμα. Ο ιδιώτης χρειάζεται ένα σήμα, μια παρότρυνση μέσα από τις δημόσιες επενδύσεις που και δουλειές θα δώσουν και κίνητρο για ιδιωτικές επενδύσεις θα δημιουργήσουν και θα βοηθήσουν στην ισοσκέλιση του προϋπολογισμού για τη δημιουργία του πολυπόθητου πρωτογενούς πλεονάσματος. Και, κυρίως, θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Άλλωστε, οι συλλογικές συμβάσεις μόνες τους δε βοηθούν, όταν δεν υπάρχουν δουλειές.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι όποιος αναλώνεται σε σχοινοτενείς αναλύσεις του τι θα γίνει από εδώ και μπρος, αναλώνεται σε πολιτικαντισμούς και, μάλιστα, παλιάς κοπής. Δεδομένου ότι στην κατάσταση που είμαστε, αλλάζουμε όταν αλλάζουν τα πράγματα, με τη μεταβολή των μεταβλητέων όρων. Mutatis mutandis. Και ελπίζω μόνο στη διαμόρφωση ενός νέου παραγωγικού και διοικητικού μοντέλου που θα οδηγήσει σταδιακά στο να ισοσκελιστεί ο προϋπολογισμός. Εν τω μεταξύ δεν μπορεί να συνεχίζεται η ψήφιση νέων μέτρων που αφορούν μείωση αποδοχών υπό την απειλή επόμενης εκταμίευσης. Χρειάζεται μείωση του μη μισθολογικού κόστους, απλοποίηση της γραφειοκρατίας δικαστικής και φορολογικής, ό,τι, δηλαδή, κάνει απωθητική τη χώρα στις ξένες επενδύσεις και κρατάει όμηρους πολίτες και πολιτικούς στα μικρά ή μεγαλύτερα εγχώρια συμφέροντα. Τα χρόνια της καταναλωτικής ευωχίας και της πολιτικής αδράνειας ανήκουν στο παρελθόν. Αυτό που θεωρητικά υποστηρίζουν σχεδόν ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.
Ιδού η Ρόδος…
*Η Άννα Νταλάρα είναι βουλευτής Β’ Αθηνών του ΠΑ.ΣΟ.Κ.