Ή ευρώ ή σπίτια, και τα δυο μαζί δεν γίνονται

Δεδομένου ότι το ιδιωτικό χρέος είναι 140% του ΑΕΠ και τείνει αυξανόμενο, μάλλον πάμε για άγριο ξεμπέρδεμα, τίποτα δεν θα μείνει όρθιο στην ελληνική κοινωνία.
Στα ιδιωτικά χρέη . πρέπει να προστεθούν  και τα ληξιπρόθεσμα χρέη  προς το δημόσιο, και κανονικά και αυτό καθ’ αυτό το δημόσιο χρέος, αφού όλα τα χρέη, ούτως ή άλλως, εφ όσον η χώρα μας δεν εκδίδει το νόμισμα της, ο ιδιωτικός τομέας καλείται να τα πληρώσει.
Κατά συνέπεια αυτό το άχθος είναι που θα οδηγήσει σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική αιματηρή έκρηξη. 
Ποια είναι η λύση που προτείνει το καθεστώς σε αυτό το πρόβλημα. Νέος διακανονισμός των δανείων και πάει λέγοντα, που φυσικά δεν ικανοποιεί ούτε τους δανεισθέντες ούτε τις τράπεζες, αφού των μεν οι αμοιβές διαρκώς μειώνονται ενώ οι τράπεζες θα πρέπει να οδηγηθούν σε νέα ανακεφαλαιοποίηση. Φαύλος κύκλος.

Εδώ τώρα, λόγω των σοφών μνημονίων, ασκείται ακριβώς μια απροσανατόλιστη  πολιτική που επιτείνει το πρόβλημα. Τα επί 8 χρόνια τώρα, αναποτελεσματικά μνημόνια, στηρίζονται στη βαθειά πιστή ότι η μείωση των ονομαστικών και πραγματικών αμοιβών, των αυξημένων φόρων και η μείωση των δαπανών του κράτους θα φέρει πίσω την οικονομία στην πλήρη απασχόληση και την ανάπτυξη.
Αλλά αυτή η πολιτική της μείωσης των αμοιβών γενικώς οδηγεί στη μείωση της ενεργού ζήτησης, η όποια μείωση επιβαρύνει τα χρέη των  επιχειρήσεων, των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Αλλά η λιτότητα επίσης συμπαρασύρει και τις τιμές των αξιών προς τα κάτω. Να σας θυμίσω ότι δεν υπάρχει μη εξοφλήσιμο χρέος, αν τα υποθηκευμένα στοιχεία δεν χάνουν την αξία τους, πολλώ δε μάλλον όταν η αξία αυτών αυξάνεται.  Σε τελευταία ανάλυση, πουλάς τα υποθήκευμα και εξοφλείς.
Λόγω πτώσης των τιμών όμως των υποθηκευμένων αξιών, των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων, όλοι θα βρεθούν χωρίς περιουσία και η χώρα με ελλιπή  παραγωγική βάση, αφού οι τιμές πέφτουν αλλά η αξία των χρεών (δανείων) παραμένει σταθερή λόγω ευρώ.
Η πεμπτουσία της Ευρωζώνης είναι αυτή. Η χαρά των Τραπεζιτών !
Λόγω αυτού  θα γίνει, αργά ή γρήγορα  η κοινωνική έκρηξη.
Τι μας λέει όμως αυτή η ιστορία. Οδηγηθήκαμε εδώ  επειδή ακριβώς η Κυβέρνηση μας δεν μπορεί, λόγω ευρώ και ευρωζώνης, να ασκήσει ελεύθερη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, γιατί μόνο αυτές οι πολιτικές μπορούν να λύσουν το πρόβλημα.
Λένε  πολλοί,  ότι  οι οπαδοί του Εθνικού Νομίσματος, δεν έχουν σε αυτό το πρόβλημα. λύση. 
Μάλλον έχουν και καλή λύση νομίζω.  
Ας υποθέσουμε ότι επιστρέφουμε στο Εθνικό Νόμισμα. Αμέσως η Κυβέρνηση μπορεί να ασκήσει ανεξάρτητη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική, εισοδηματική πολιτική, συναλλαγματική πολιτική και  εμπορική (δασμολογική) πολιτική, πολιτικές που σήμερα, εκ κατασκευής της ευρωζώνης,  ασκούν για λογαριασμός της η ΕΚΤ και η Γραφειοκρατία των Βρυξελλών μέσω του Στουρνάρα και των ανδρεικέλων της Βουλής και της Εκτελεστικής Εξουσίας,  με στόχο την προστασία του τραπεζικού κεφαλαίου.
Στο θέμα μας. Καθώς οι γενναίες  κρατικές δαπάνες  (και μην ακούτε  θεωρίες περί ελλειμμάτων σε μια χώρα που εκδίδει το νόμισμα της, δεν υπάρχουν ελλείμματα) θα μεταφράζονται σε αυξημένα μικτά κέρδη των επιχειρήσεων αυτές θα  μπορούν να ανταπεξέλθουν μετά στην εκπλήρωση των δανείων τους. Μην ξεχνάμε τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα είναι τα πλεονάσματα του ιδιωτικού τομέα και αντιστρόφως. Επί πλέον οι κρατικές δαπάνες θα συγκρατήσουν τις τιμές των ακινήτων  από περαιτέρω πτώση και αντιθέτως σταδιακά θα αυξάνονται οι τιμές των ακινήτων. Τέλος η Κεντρική Τράπεζα μπορεί να διευρύνει την νομισματική βάση και έτσι να αυξήσει την ζητούμενη ρευστότητα  στην Οικονομία.
Άρα επιχειρήσεις και νοικοκυριά σώζονται μόνο από ένα Κράτος που εκδίδει το Νόμισμα του.
Αλλά υπάρχει και  μια άλλη λύση. Διαγραφή των χρεών των νοικοκυριών.  Και πάλι δεν θα υπάρξει πρόβλημα.
Μην ακούτε ότι αυτά δεν γίνονται.  Κάπως έτσι έκανε ο Ρούζβελτ και πρόσφατα ο Ομπάμπα, αλλά όχι τόσο γενναία όπως ο πρώτος.