Η λιμοκτονία ως γενοκτονία -δεν είναι αδίκημα

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης https://www.efsyn.gr
Το 1947, σε μία από τις δίκες της Νυρεμβέργης, κατατέθηκε ένα επίσημο έγγραφο του Γ’ Ράιχ που αφορούσε τη λύση του επισιτισμού των χιτλερικών στρατευμάτων. Το σχέδιο ήταν απλό. Ολη η παραγωγή της Ουκρανίας και της Ν. Ρωσίας θα πήγαινε στους ναζί σύμφωνα με την επιχείρηση «Μπαρμπαρόσα».
Το μόνο πρόβλημα ήταν οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, αυτά τα «άχρηστα στόματα», που έτρωγαν την παραγωγή. Παράσιτα, δηλαδή. Και εδώ βρέθηκε η «οριστική λύση».
Τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι έπρεπε να πεθάνουν από πείνα. Το σχέδιο δεν πρόλαβε να εφαρμοστεί, γιατί ο πόλεμος πήρε άλλη τροπή από αυτήν που περίμεναν οι ναζί. Αλλά αυτό το όπλο της μαζικής καταστροφής, η λιμοκτονία, ανέξοδη και αποτελεσματική, είχε ήδη εφαρμοστεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ρώσων αιχμαλώτων που τους εξολόθρευαν μαζικά με αυτήν τη μέθοδο.Τα θύματα έφτασαν τα 2,5 εκατομμύρια. Σε αυτά πρέπει να προσθέσουμε και τα θύματα της πολιορκίας του Λένινγκραντ. Ξεπέρασαν το 1 εκατομμύριο. Και όποιος προσπαθούσε να φύγει από την πόλη-μαρτύριο τον εκτελούσαν επί τόπου.
Η πείνα ήταν ο εσωτερικός πολιορκητής της πόλης και οι ναζί πίστευαν πως ήταν ο καλύτερός τους σύμμαχος. Αλλά για άλλη μια φορά έπεσαν έξω.
Οι ναζί είχαν μελετήσει καλά τη λιμοκτονία σαν όπλο μαζικής καταστροφής. Οι ναζί είχαν δικαίωμα να καταναλώνουν υδατάνθρακες 100%. Για τους Ελληνες ήταν 38%, για δε τους Εβραίους μόλις 27%.
Από τα 3 εκατομμύρια του Αουσβιτς που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο στρατόπεδο εξόντωσης, οι 500.000 πέθαναν από πείνα. Ο λόγος που ανάγκασε τους ναζί να χρησιμοποιήσουν τους δαπανηρούς θαλάμους αερίων ήταν γιατί είχαν άμεσα αποτελέσματα, ενώ η θανατική ποινή διά της λιμοκτονίας έχει χρόνο αναμονής.
Ενας από τους υπουργούς του Γ’ Ράιχ, υπεύθυνος για τη «Γεωργία και Διατροφή» και από τους σκληρούς θεωρητικούς τού «Γη και Αίμα» (θεωρία και της Χ.Α.) και υπεύθυνος για τις λιμοκτονίες, ο Βάλτερ Νταρέ, καταδικάστηκε για ληστείες και λεηλασίες, αλλά όχι για λιμοκτονία. Πήρε εφτά χρονάκια -τα μισά από όσα πήραν η Ηριάννα και ο Περικλής- και σε δύο χρόνια βγήκε από τη φυλακή και συνέχισε την καριέρα του.
Αλλά δεν είναι ο μόνος που τη σκαπούλαρε. Ο στρατηγός Φον Λιμπ, ένας από τους υπεύθυνους της πολιορκίας του Λένινγκραντ που οδήγησε στον μαρτυρικό θάνατο αμάχους, αθωώθηκε γιατί εκτελούσε διαταγές του σχεδίου «Μπαρμπαρόσα». Οι σύμμαχοι δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμοι να καταδικάσουν τους λιμοκτόνους ισχυριζόμενοι πως εδώ υπάρχει ένα κενό στο Διεθνές Δίκαιο.
Οντως η λιμοκτονία (εκ του λιμός και κτείνω που σημαίνει φονεύω διά λιμού, πείνα δηλαδή) δεν θεωρείται έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Και είναι απλό. Ολοι οι πόλεμοι, ακόμα και αυτοί των συμμάχων έχουν στη φαρέτρα τους τον λιμό.
Π.χ. μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου οι Βρετανοί απέκλεισαν τη Γερμανία από κάθε ανεφοδιασμό για οχτώ μήνες, με αποτέλεσμα τον θάνατο 750.000 αμάχων. Ηταν μια κίνηση πίεσης για την υπογραφή της εξευτελιστικής για τους Γερμανούς Συνθήκης των Βερσαλλιών, που κυοφόρησε τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διαβάστε το υπόλοιπο του κειμένου εδώ: http://diktiospartakos.blogspot.gr