Capital.gr
Του Χάρη Φλουδόπουλου
Η υπόθεση Λάρκο έρχεται στα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια κυρίως για το θέμα του ρεύματος αλλά και για τις χλιαρές πλην πλήρως αποτυχημένες προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση. Ενίοτε βεβαίως υπάρχουν και οι ειδήσεις που αφορούν στη μη συμμόρφωση στην απόφαση για περικοπές στους μισθούς του δημοσίου ή ακόμη και στην απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης να δώσει παράταση στο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται με την απόρριψη των σκουριών του εργοστασίου στη θαλάσσια περιοχή του βόρειου Ευβοϊκού. Για την υπόθεση αυτή (σκουριές) άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη, ως προς την πραγματική μόλυνση του περιβάλλοντος, ωστόσο στην περίπτωση της Λάρκο έχουμε μια κρατική βιομηχανία και όχι κάποιους ξένους επενδυτές.
Προχθές ο επικεφαλής της ΔΕΗ Μ. Παναγιωτάκης αποκάλυψε στους δημοσιογράφους ότι το σαφάρι των οφειλών που ξεκινά η εταιρεία απέναντι στους καθ΄έξιν ασυνεπείς πελάτες θα περιλαμβάνει και τη Λάρκο. Ωστόσο προκαλεί αίσθηση το γεγονός ότι η κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού επέτρεψε στην επίσης κρατική βιομηχανία να υπολείπεται συστηματικά στις πληρωμές της φτάνοντας σε χρέη που ξεπερνούν τα 200 εκ. ευρώ (σύμφωνα με τη ΔΕΗ). Ήδη η Λάρκο αναδεικνύεται σε νούμερο ένα μεγαλοοφειλέτη, γεγονός που σύμφωνα με πληροφορίες δεν έχει περάσει απαρατήρητο ακόμη και εκτός των συνόρων. Θυμίζουμε ότι σε βάρος του ελληνικού κράτους και της Λάρκο υπάρχει καταδίκη για παράνομη κρατική ενίσχυση.
Και όλα αυτά όταν η κρατική βιομηχανία απολαμβάνει μια σειρά από προνόμια, όπως ταχύτερες επιστροφές φόρου, απαλλαγή από τον ΕΦΚ της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται για χημική αναγωγή και μεταλλουργική κατεργασία, περιβαλλοντική ασυλία κλπ.
Βεβαίως την ίδια στιγμή η πορεία της βιομηχανίας κάθε άλλο παρά θετική είναι. Η υπό κρατικό μάνατζμεντ εταιρεία που προχώρησε ακόμη και σε προσλήψεις έκτακτου προσωπικού που μονιμοποιήθηκε αυξάνοντας υπέρογκα τα σταθερά κόστη και τα κόστη παραγωγής σε μια χρονική συγκυρία πτωτικής τροχιάς των τιμών του νικελίου. Και βέβαια η παντελής έλλειψη πρόνοιας για περιορισμό του κόστους έχει οδηγήσει την εταιρεία σε νέα δραματική διόγκωση των ζημιών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2014 η Λάρκο έκλεισε τη χρήση με ζημιές ύψους 75 εκ. ευρώ.Στην ίδια τροχιά βρίσκεται και φέτος με τις ζημιές πριν κλείσει το πρώτο εξάμηνο του έτους να έχουν φτάσει τα 29 εκατ. ευρώ. Σημειώνεται ότι στο πρώτο εξάμηνο οι τιμές του νικελίου ήταν σε σχετικά καλύτερα επίπεδα αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ κάτω από τα υψηλά κόστη παραγωγής της Λάρκο.
Έτσι σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τις ζημιές της βιομηχανίας νικελίου έχει μαζί με το κόστος ρεύματος και η καταρράκωση των τιμών LME του νικελίου που βρίσκονται το Νοέμβριο στα επίπεδα των 9.680 δολαρίων ο τόνος. Από τις αρχές του έτους οι τιμές του νικελίου έχουν υποχωρήσει πάνω από 34% (14.700 δολάρια ο τόνος). Εδώ βεβαίως στο νέο καθοδικό κύκλο της αγοράς, η εταιρεία δεν κατάφερε να προετοιμαστεί και να θωρακιστεί περιορίζοντας τα κόστη της κάτι που έχουν ήδη κάνει αντίστοιχα μεταλλουργικές εταιρείες που λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια και μάνατζμεντ.
Αλλά βεβαίως η μοναδική προοπτική η Λάρκο να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της μέσω της εισόδου ιδιώτη επενδυτή, δε φαίνεται να βρίσκεται στην ατζέντα της κυβέρνησης, η οποία εκ των πραγμάτων επιλέγει τον αργό θάνατο για την πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία που ίδρυσε ο Μποδοσάκης.
Του Χάρη Φλουδόπουλου
Η υπόθεση Λάρκο έρχεται στα φώτα της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια κυρίως για το θέμα του ρεύματος αλλά και για τις χλιαρές πλην πλήρως αποτυχημένες προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση. Ενίοτε βεβαίως υπάρχουν και οι ειδήσεις που αφορούν στη μη συμμόρφωση στην απόφαση για περικοπές στους μισθούς του δημοσίου ή ακόμη και στην απόφαση της προηγούμενης κυβέρνησης να δώσει παράταση στο περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται με την απόρριψη των σκουριών του εργοστασίου στη θαλάσσια περιοχή του βόρειου Ευβοϊκού. Για την υπόθεση αυτή (σκουριές) άλλος έχει το όνομα και άλλος τη χάρη, ως προς την πραγματική μόλυνση του περιβάλλοντος, ωστόσο στην περίπτωση της Λάρκο έχουμε μια κρατική βιομηχανία και όχι κάποιους ξένους επενδυτές.
Προχθές ο επικεφαλής της ΔΕΗ Μ. Παναγιωτάκης αποκάλυψε στους δημοσιογράφους ότι το σαφάρι των οφειλών που ξεκινά η εταιρεία απέναντι στους καθ΄έξιν ασυνεπείς πελάτες θα περιλαμβάνει και τη Λάρκο. Ωστόσο προκαλεί αίσθηση το γεγονός ότι η κρατική εταιρεία ηλεκτρισμού επέτρεψε στην επίσης κρατική βιομηχανία να υπολείπεται συστηματικά στις πληρωμές της φτάνοντας σε χρέη που ξεπερνούν τα 200 εκ. ευρώ (σύμφωνα με τη ΔΕΗ). Ήδη η Λάρκο αναδεικνύεται σε νούμερο ένα μεγαλοοφειλέτη, γεγονός που σύμφωνα με πληροφορίες δεν έχει περάσει απαρατήρητο ακόμη και εκτός των συνόρων. Θυμίζουμε ότι σε βάρος του ελληνικού κράτους και της Λάρκο υπάρχει καταδίκη για παράνομη κρατική ενίσχυση.
Και όλα αυτά όταν η κρατική βιομηχανία απολαμβάνει μια σειρά από προνόμια, όπως ταχύτερες επιστροφές φόρου, απαλλαγή από τον ΕΦΚ της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται για χημική αναγωγή και μεταλλουργική κατεργασία, περιβαλλοντική ασυλία κλπ.
Βεβαίως την ίδια στιγμή η πορεία της βιομηχανίας κάθε άλλο παρά θετική είναι. Η υπό κρατικό μάνατζμεντ εταιρεία που προχώρησε ακόμη και σε προσλήψεις έκτακτου προσωπικού που μονιμοποιήθηκε αυξάνοντας υπέρογκα τα σταθερά κόστη και τα κόστη παραγωγής σε μια χρονική συγκυρία πτωτικής τροχιάς των τιμών του νικελίου. Και βέβαια η παντελής έλλειψη πρόνοιας για περιορισμό του κόστους έχει οδηγήσει την εταιρεία σε νέα δραματική διόγκωση των ζημιών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το 2014 η Λάρκο έκλεισε τη χρήση με ζημιές ύψους 75 εκ. ευρώ.Στην ίδια τροχιά βρίσκεται και φέτος με τις ζημιές πριν κλείσει το πρώτο εξάμηνο του έτους να έχουν φτάσει τα 29 εκατ. ευρώ. Σημειώνεται ότι στο πρώτο εξάμηνο οι τιμές του νικελίου ήταν σε σχετικά καλύτερα επίπεδα αλλά σε κάθε περίπτωση πολύ κάτω από τα υψηλά κόστη παραγωγής της Λάρκο.
Έτσι σημαντικό μερίδιο ευθύνης για τις ζημιές της βιομηχανίας νικελίου έχει μαζί με το κόστος ρεύματος και η καταρράκωση των τιμών LME του νικελίου που βρίσκονται το Νοέμβριο στα επίπεδα των 9.680 δολαρίων ο τόνος. Από τις αρχές του έτους οι τιμές του νικελίου έχουν υποχωρήσει πάνω από 34% (14.700 δολάρια ο τόνος). Εδώ βεβαίως στο νέο καθοδικό κύκλο της αγοράς, η εταιρεία δεν κατάφερε να προετοιμαστεί και να θωρακιστεί περιορίζοντας τα κόστη της κάτι που έχουν ήδη κάνει αντίστοιχα μεταλλουργικές εταιρείες που λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια και μάνατζμεντ.
Αλλά βεβαίως η μοναδική προοπτική η Λάρκο να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της μέσω της εισόδου ιδιώτη επενδυτή, δε φαίνεται να βρίσκεται στην ατζέντα της κυβέρνησης, η οποία εκ των πραγμάτων επιλέγει τον αργό θάνατο για την πάλαι ποτέ κραταιά βιομηχανία που ίδρυσε ο Μποδοσάκης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.