ΚΟΙΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ (ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ)

Του ΣΤΑΘΗ*

Ενα καλό πρόγραμμα διακυβέρνησης για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το Κοινό Πρόγραμμα που συμφώνησαν και υπέγραψαν στην Πορτογαλία το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Μπλόκο της Αριστεράς, το Κομμουνιστικό Κόμμα Πορτογαλίας και οι Πράσινοι.

Αυτό το Κοινό Πρόγραμμα δεν προβλέπει ούτε έχει ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό, προβλέπει όμως μια σειρά μέτρων που θα προσπαθήσουν να απαλύνουν εν πρώτοις τα τραύματα που υπέστη ο λαός της χώρας απ’ τα μνημόνια και να επιδιώξουν στη συνέχεια την έξοδο της Πορτογαλίας από τη λιτότητα.

Τα μέτρα:

• Tέλος οι περικοπές μισθών και συντάξεων. Αναπροσαρμογή των συντάξεων στα επίπεδα πριν απ’ την κρίση, από τις αρχές του 2016 - τον Ιανουάριο που έρχεται! (σ.σ.: ήδη δηλαδή απ’ την αρχή του νέου έτους ο λαός θα γνωρίζει αν η νέα κυβέρνηση θα τηρήσει το πρόγραμμά της και αν θα τιμήσει τον λόγο της.)
  

Προσέτι: Από τα τέλη του 2016 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα ανακτούν σταδιακώς τον μισθό τους ως το επίπεδο που ήταν προ κρίσης. Επιπροσθέτως, κατά το ίδιο διάστημα, θα επιστρέφονται σταδιακώς τα ποσά που είχαν περικοπεί απ’ τους μισθούς και παρακρατηθεί.

• Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 600 ευρώ.
  
• Περιορισμός των εποχικών συμβάσεων (κι άλλων μορφών «ευέλικτης» εργασίας, παρότι στην Πορτογαλία η εργασιακή ζούγκλα δεν αναπτύχθηκε τόσο άγρια όσο στην Ελλάδα).
  
• Δημιουργία «Εθνικού Προγράμματος κατά της Επισφάλειας» (για την εφαρμογή του οποίου και την επίβλεψη δεν προβλέπονται ξένοι γκαουλάιτερ ή πρόθυμοι ντόπιοι σμπίροι).
  
• Προοδευτική κλίμακα στη φορολογία των εισοδημάτων (παλαιό αίτημα και πρόταση της Αριστεράς). Επ’ αυτού να σημειωθεί ότι στην Πορτογαλία ουδέποτε υπήρξε το φορολογικό αλαλούμ που πρυτανεύει χρόνια τώρα στην Ελλάδα.
  
• Απαγόρευση εξώσεων (κόκκινα στεγαστικά) όταν η αξία του δανείου είναι μικρότερη της αξίας του ακινήτου! (Μάλλον το 95% των περιπτώσεων.) Αλλά και αναστολή στις υπόλοιπες περιπτώσεις. Ολες!
  
• Μείωση ΦΠΑ στην εστίαση, 13%.
  
• Μείωση της εισφοράς των χαμηλόμισθων εργαζομένων για την κοινωνική ασφάλιση.
  
• Κατάργηση όσων τελών πλήρωναν οι εργαζόμενοι για την παροχή δημόσιων ιατρικών υπηρεσιών.
  
• Πάγωμα των ιδιωτικοποιήσεων στους τομείς των μεταφορών, της διαχείρισης απορριμμάτων και του νερού (εννοείται ότι εκεί δεν έχουν πουλήσει οι άνθρωποι τους αερολιμένες τους, όπως έκανε εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ) - και επανακρατικοποίηση κάποιων τομέων στρατηγικής σημασίας.
  

Ολα αυτά, παρ’ ότι η κρίση στην Πορτογαλία δεν έχει πλήξει τόσο βάναυσα την κοινωνία όσο στην Ελλάδα (της χαοτικής ανεργίας και της αδίστακτης απαξίωσης των πάντων).

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει κυβερνήσει με ένα τέτοιο πρόγραμμα; Βεβαίως, αν το έκανε αμέσως, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση, όταν ακόμα υπήρχαν διαθέσιμοι εθνικοί πόροι (που επί μήνες στη συνέχεια εξανεμίζονταν). Οταν ακόμα με την απειλή της ρήξης και της εφαρμογής ενός plan B, θα μπορούσε να έχει εξασφαλίσει μια συμφωνία που δεν θα οδηγούσε σε τρίτο μνημόνιο (ή θα οδηγούσε σε συντεταγμένη έξοδο της χώρας απ’ την ευρωζώνη, με τεράστιο κόστος για την Ενωση) - σε ένα Grexit όχι όπλο της Γερμανίας, αλλά της Ελλάδας.

Αν κυβερνούσε με ένα τέτοιο πρόγραμμα από τότε ο ΣΥΡΙΖΑ (πρόγραμμα άλλωστε που είχε υποσχεθεί) θα είχε πίσω του το 95% του λαού και θα πήγαινε άτρωτος σε κάθε είδους διαπραγματεύσεις με κάθε είδους Σόιμπλε. Αντιθέτως

κι αφού εξανεμίσθηκαν οι εθνικοί πόροι έως τελευταίου ευρώ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να λέει στους Συριζαίους και όλον τον λαό όσα έλεγε ο κ. Σαμαράς («πού θα βρούμε τα λεφτά;») και όσα λέει τώρα η Δεξιά της Πορτογαλίας στο μέτωπο των σοσιαλιστών με την Αριστερά, «πού θα βρείτε τα λεφτά;». Εκτός λιτότητας θα τα βρουν, αυτό το ίδιο το πρόγραμμα θα παραγάγει τα «λεφτά» - τον πλούτο που αποτυπώνεται στο χρήμα.

Είναι βέβαιον ότι το περιπεσόν εν πολλαίς αμαρτίαις Σοσιαλιστικό κόμμα θα τηρήσει τη συμφωνία του με τα άλλα κόμματα της Αριστεράς; Οχι. Αλλά αν δεν το κάνει, το Κοινό Πρόγραμμα θα καταρρεύσει και μαζί του το Σοσιαλιστικό κόμμα. Είναι βέβαιον ότι το Σοσιαλιστικό κόμμα δεν θα προσπαθήσει να νοθεύσει το Κοινό Πρόγραμμα; Οχι. Αλλά τότε θα αποχωρήσει η Αριστερά, με τα ίδια αποτελέσματα για το Σοσιαλιστικό κόμμα.

Το Σοσιαλιστικό κόμμα θα μπορούσε να έχει κάνει συμμαχία με τη Δεξιά (μνημονιακά κόμματα και τα δύο, τις ίδιες αμαρτίες έχουν κάνει), με την Πορτογαλία να συνεχίζει την (και μεταμνημονιακή) κάθοδό της προς τον Αδη. Επέλεξε, αντιθέτως, τη συμμαχία με την Αριστερά. Γιατί; Για να σωθεί και το ίδιο απ’ τον θάνατο της χώρας του; Πιθανόν. Η συμμαχία άλλωστε Σοσιαλιστών - Αριστερών δεν είναι ιδεολογική, είναι πολιτική. Ούτε έχει κοινούς στρατηγικούς στόχους. Οι δρόμοι τους θα χωρίσουν ξανά, αν η Αριστερά συνεχίσει την πορεία της για τον σοσιαλισμό και οι Σοσιαλιστές δεν επιλέξουν κάτι τέτοιο.

Υπάρχει κίνδυνος για την Αριστερά να απορροφηθεί από τη σοσιαλδημοκρατία, όπως συνέβη στην Ιταλία ή τη Γαλλία; Υπάρχει. Ομως η Αριστερά δεν κάθισε προ αυτού του κινδύνου στα αυγά της ασφαλής, αλλά πήρε το ρίσκο (μάλιστα συμμαχώντας με ιστορικώς «αναξιόπιστες» δυνάμεις) να δοκιμάσει την αλλαγή της φοράς των πραγμάτων προς όφελος του πορτογαλικού λαού (κι όλων των ευρωπαϊκών λαών). Αν πετύχει,

θα αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας. Αν αποτύχει, ξανά απ’ την αρχή. Αυτό είναι το στοίχημα για όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς στην Ευρώπη, από το Die Linke ως το Σιν Φέιν.

Μετά την αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ, το ειδικό βάρος αυτής της διαδικασίας μετατίθεται από την Ελλάδα στην Πορτογαλία. Ακόμα και η δεξιά στροφή των Podemos μπορεί να ανακοπεί, αν το Κοινό Πρόγραμμα των Πορτογάλων αρχίσει να αποδίδει. Μπορεί

να αποδώσει; Η Δεξιά, διά στόματος Κοέλιο, Μέρκελ, Σουλτς, Ολάντ, Κάμερον, Τζάκρη, ισχυρίζεται ότι το Κοινό Πρόγραμμα «θα εκτροχιάσει τα δημοσιονομικά» και «θα υπονομεύσει την ανάπτυξη». Αντιθέτως, οι Κεϊνσιανοί (πόσω μάλλον οι Μαρξιστές) επιμένουν ότι η μείωση των αντιλαϊκών φόρων και η αύξηση των δημοσίων δαπανών είναι αντιυφεσιακές πολιτικές στην κατεύθυνση κάποιων πρώτων βημάτων προς την ανάπτυξη.

Ακόμα και τώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αλλάξει πλεύση και να κυβερνήσει με ένα πρόγραμμα παρόμοιο με το Κοινό Πρόγραμμα ή και με το ίδιο το δικό του προεκλογικό πρόγραμμα. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ ή μάλλον

η ηγεσία του έχει κάνει τις επιλογές της. Και για τα πράγματα της πολιτείας και περί τα πρόσωπα - ρωτήστε και τον κ. Στουρνάρα. Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Η κυβέρνηση πνίγεται μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων που κυριάρχησε στην Ελλάδα (και τη στραγγάλιζε) τα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια. Για παράδειγμα, ο νυν υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος υπήρξε σύμβουλος (με αρμοδιότητες Λάμπρου) του προ-προ-προηγούμενου υπουργού Δικαιοσύνης κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Η εθνική συνεννόηση ή η συναίνεση στην οποίαν καλεί ο κ. Τσίπρας είναι προς τις πολιτικές δυνάμεις που σπαράξανε τη χώρα και κατασπαράξανε τον λαό της, είναι προς την κατεύθυνση των υποδείξεων Γιούνκερ και των υπαγορεύσεων Σουλτς.

Βεβαίως, ένας Συριζαίος απ’ αυτούς που επιμένουν να εθελοτυφλούν θα έλεγε ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς» - ακριβώς! αυτό εκμεταλλεύονται πλέον οι Επικυρίαρχοι κι εκεί που ο κ. Κατρούγκαλος κόβει μια φέτα από συνταξιούχο, τον διατάζουν να κόψει δύο.

Ξέρετε ποιο ήταν και είναι το πιο αισχρό επιχείρημα όσων διέπραξαν εγκλήματα πολέμου; «εγώ; διαταγές εκτελούσα»...

ΥΓ.: Θα μου πείτε: δεν έχουμε πόλεμο! Πόλεμο έχουμε, και τον χάνουμε…