Χρέη και ανισότητες

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, οι εισοδηματικές ανισορροπίες οφείλονται κυρίως στην αδυναμία των εργατικών συνδικάτων – ενώ αυτές τροφοδοτούν το βουνό των 200 τρις $ του παγκόσμιου χρέους, μειώνοντας το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας   

.

«Παραδόξως, όταν κάτι εκπέμπεται ή/και δημοσιεύεται από τα «καθεστωτικά» ΜΜΕ, συνήθως με τη βοήθεια ορισμένων «διατεταγμένων» ειδικών που τα υπηρετούν έμμισθα ή για λόγους επαγγελματικής αυτοπροβολής, γίνεται αμέσως πιστευτό από την κοινή γνώμη – παρά το ότι τα κατηγορεί και θεωρητικά δεν τα εμπιστεύεται.

Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από το παράδειγμα της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής του δημοσίου χρέους, την οποία επιδιώκει η κυβέρνηση – θεωρώντας πως, εάν το επιτύχει, θα πάρει «άφεση αμαρτιών» από τους Έλληνες, για την επιβολή του χειρότερου μνημονίου όλων των εποχών (με κριτήριο τη λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που δρομολογεί).

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται λοιπόν, συνεπικουρούμενη από τους ειδικούς οικονομολόγους των ΜΜΕ ότι, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής είναι δήθεν παρόμοια με την ονομαστική διαγραφή! Εν τούτοις, ακόμη και ο πιο ανόητος συνειδητοποιεί εύκολα το αυτονόητο:

Πως η επιμήκυνση αυξάνει το χρέος μεταφέροντας το αθέμιτα στο μέλλον, στα παιδιά μας δηλαδή, ακόμη και όταν τα επιτόκια είναι της τάξης του 1% – αφού αυτό που μετράει είναι τα πραγματικά επιτόκια.

Όταν δε μία χώρα είναι βυθισμένη σε έναν αποπληθωρισμό της τάξης του -2%, όπως η Ελλάδα σήμερα,ακόμη και το 1% ονομαστικό επιτόκιο (2,3% είναι το μέσο επιτόκιο δανεισμού μας) είναι 3% πραγματικό – με βάση την εξίσωση «Πραγματικό επιτόκιο = ονομαστικό + αποπληθωρισμός»

Προφανώς λοιπόν οι δανειστές δεν θα φέρουν αντίρρηση, αφού βέβαια προσποιηθούν στην αρχή πως δεν πρόκειται να το κάνουν, όπως άλλωστε ήδη συμβαίνει – συνδέοντας τον μετέπειτα δήθεν συμβιβασμό τους, με νέους αποικιοκρατικούς όρους.

Όσον αφορά δε τους Πολίτες, μάλλον δεν θα αποφύγουν ούτε αυτήν την παγίδα – ενώ η επιμήκυνση δεν θα ωφελήσει καθόλου τη βιώσιμη ανάκτηση της πιστοληπτικής ικανότητας του δημοσίου,τη διαγραφή μέρους των ιδιωτικών χρεών, την εξυγίανση των τραπεζών, την απεξάρτηση από τα δάνεια της Ευρώπης, την αποφυγή ενός τέταρτου μνημονίου κοκ.»

.

Άρθρο

Τα τεράστιας αξίας ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας, λόγω των οποίων θεωρείται πως έχει τοποθετηθεί στο στόχαστρο της Γερμανίας και των Η.Π.Α., μέσω της χρεοκοπίας της, ίσως είναι ένας μεγάλος μύθος – μία θεωρεία συνωμοσίας, όπου οι «κακοί ξένοι» επιβουλεύονται τα πλούτη μίας μικρής χώρας, έχοντας την οδηγήσει στην παγίδα του χρέους και των μνημονίων.

Εν τούτοις, είναι τόσο πολλοί εκείνοι οι ειδικοί επιστήμονες που επιβεβαιώνουν την ύπαρξη τους, ώστε πολύ δύσκολα τα αμφισβητεί κανείς – ιδιαίτερα όταν δημοσιεύονται αναλυτικοί χάρτες (γράφημα). Παράλληλα διαπιστώνεται ότι, σε όσες θυσίες και να υποβληθούν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να αποφύγουν τη λεηλασία του υπόγειου πλούτου τους, της δημόσιας, καθώς επίσης της ιδιωτικής περιουσίας τους – έτσι όπως αυτά επιβάλλονται από το τρίτο μνημόνιο.

.

.

Περαιτέρω, θεωρείται πως οι Έλληνες έχουν πάψει πια να αμύνονται απέναντι στις σφοδρές επιθέσεις των «δανειστών» τους, με στόχο την πλήρη υποδούλωση της πατρίδας τους, επειδή χειραγωγούνται συστηματικά από τα ΜΜΕ (άρθρο) – αφού διαφορετικά δεν μπορεί να ερμηνευθεί η εκκωφαντική σιωπή τους, η οποία δείχνει πλήρη αδιαφορία για τον εαυτό τους, για τα παιδιά τους, κυρίως δε για την πατρίδα τους (άρθρο).

Ίσως βέβαια να είναι υπερβολικές αυτού του είδους οι αναφορές, ειδικά για όλους αυτούς που πιστεύουν ότι, δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις για την Ελλάδα – πως εάν θέλει να παραμείνει μέλος της Ευρωζώνης, η πιστή τήρηση των μνημονίων αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση.

Όταν όμως τα μνημόνια αυτά συνεχίζουν να την εγκλωβίζουν στον καθοδικό σπειροειδή κύκλο της ύφεσης, της μείωσης δηλαδή των εσόδων του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, σε νέα μέτρα για να καλυφθούν τα μειωμένα έσοδα, οπότε ξανά σε ύφεση κοκ., δύσκολα μπορεί να πεισθεί κανείς ότι πρόκειται πράγματι για τη σωστή συνταγή – ότι τους προσφέρεται ένα πικρό μεν αλλά αναγκαίο φάρμακο και όχι ένα δηλητήριο.

Καταλήγει δε εύλογα στο συμπέρασμα ότι, ο στόχος των «δανειστών» της Ελλάδας είναι να οδηγηθεί στη χρεοκοπία, αφού προηγουμένως θα έχει χάσει όλα της τα περιουσιακά στοιχεία – όπως συμβαίνει με εκείνες τις επιχειρήσεις που αναγκάζονται να εκποιήσουν τα πάγια τους σε εξευτελιστικές τιμές για να επιβιώσουν, καθυστερώντας απλά το μοιραίο, χωρίς τελικά να το αποφεύγουν.

Δυστυχώς η χειραγώγηση των Ελλήνων είναι τέτοια, ώστε να πείθονται με ιδιαίτερη ευκολία για τα πάντα – όπως στο παράδειγμα που αναφέραμε στην εισαγωγή του κειμένου. Αδυνατούν δε να κατανοήσουν πως είναι κατά πολύ χειρότερο να οδηγηθούν εξαθλιωμένοι στη χρεοκοπία, χωρίς καμία δυνατότητα αντίδρασης, από το να την επιλέξουν διαθέτοντας ακόμη τα μέσα για να ανταπεξέλθουν με τα προβλήματα που ασφαλώς δημιουργεί.

Οι εισοδηματικές ανισότητες        

Ανεξάρτητα τώρα από τα παραπάνω, οι βασικές αιτίες της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης ήταν τα πολύ υψηλά χρέη, η αδυναμία των ιδιοκτητών ακινήτων στις Η.Π.Α., στην Ιρλανδία και στην Ισπανία, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των ενυπόθηκων δανείων τους, καθώς επίσης η εξαιρετικά υψηλή μόχλευση των τραπεζών.

Η μαγική λύση λοιπόν που επιλέχθηκε ήταν η «απομόχλευση» – η εξυγίανση δηλαδή της οικονομίας, μέσω του περιορισμού των χρεών. Εν τούτοις, τα χρέη αυξήθηκαν ακόμη περισσότερο σε παγκόσμιο επίπεδο – φτάνοντας τα 200 τρις $ στα μέσα του 2014, γεγονός που σημαίνει πως ήταν κατά 57 τρις $ περισσότερα συγκριτικά με το 2007 (άρθρο).

Μία από τις αιτίες τώρα της αύξησης των χρεών, καθώς επίσης της αδυναμίας ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας (μία δεύτερη είναι η ύφεση ισολογισμών, κατά το παράδειγμα της Ιαπωνίας) είναι αναμφίβολα οι εισοδηματικές ανισότητες – τις οποίες επιδείνωσε η πολιτική των κεντρικών τραπεζών (μηδενικά επιτόκια, ποσοτική χαλάρωση), μέσω της μεταφοράς πλούτου από τα κάτω εισοδηματικά στρώματα προς τα επάνω(άρθρο).

Στο γράφημα που ακολουθεί τεκμηριώνεται η συγκεκριμένη «διαστρέβλωση» στις Η.Π.Α., η οποία εντάθηκε σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες – μετά την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου δόγματος, εις βάρος του 99% του πληθυσμού και προς όφελος του 1% (ακόμη χειρότερα, του 0,1%).

.

.

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα οι ανισορροπίες στις Η.Π.Α. είναι πλέον εξτρεμιστικές, αφού στη δεκαετία του 1970 το ανώτατο 0,1% του πληθυσμού κατείχε το 7% των συνολικών εισοδημάτων (μπλε καμπύλη) και το κατώτερο 90% το 36% (καφέ καμπύλη) – ενώ σήμερα το 0,1% κατέχει το 22%, όταν το 90% μόλις το 23%. Εύλογα λοιπόν συνεχίζουν να χρεώνονται τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα για να ανταπεξέλθουν – καθώς επίσης τα κράτη, λόγω των μειωμένων εσόδων τους.

Συγκριτικά βέβαια με το έτος που ξέσπασε το μεγαλύτερο κραχ στην ιστορία (1929), προκαλώντας τη Μεγάλη Ύφεση, υπάρχουν ακόμη περιθώρια – αφού τότε το 0,1% κατείχε περισσότερα (25%) από το 90% (16%). Εν τούτοις, οι άνθρωποι σήμερα είναι πολύ πιο ενημερωμένοι – οπότε η εξέλιξη αυτή θα προκαλέσει συντομότερα κοινωνικές συγκρούσεις στις Η.Π.Α., καθώς επίσης στην υπόλοιπη Δύση όπου ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.

.

Η προειδοποίηση του ΔΝΤ

Συνεχίζοντας, ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα σήμερα, είναι αναμφίβολα η μελέτη του ΔΝΤ, σύμφωνα με την οποία υπεύθυνα για τις εισοδηματικές ανισότητες είναι τα εργατικά συνδικάτα (πηγή) – αφού τεκμηριώνεται ότι, όσο πιο αδύναμη είναι η οργανωτική τους δομή, τόσο μεγαλύτερες οι ανισότητες.

Αν και η ερμηνεία που δίνουν λοιπόν οι περισσότεροι αναφέρει πως οι εισοδηματικές ανισότητες οφείλονται κυρίως αφενός μεν στην παγκοσμιοποίηση, αφετέρου στην τεχνολογική πρόοδο, αφού έχουν αυξηθεί σε όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ μετά το 1980 (πηγή), το ΔΝΤ έχει μία εντελώς διαφορετική άποψη – χωρίς φυσικά να υποτιμάει τους δύο άλλους παράγοντες.

Ένας επόμενος λόγος κατά το ΔΝΤ είναι οι «θεσμικές ιδιαιτερότητες», όπως οι μειώσεις των συντελεστών φορολόγησης για τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα – από 80% περίπου κατά μέσον όρο, όσον αφορά τον ανώτατο συντελεστή τη δεκαετία του 1960/1970 στις Η.Π.Α. και στη Μ. Βρετανία, στο 40% σήμερα.

Ειδικά όσον αφορά τα εργατικά συνδικάτα, διαπιστώθηκε από το Ταμείο πως, λόγω των αδυναμιών τους,επηρεάζουν κατά πολύ λιγότερο τη μισθολογική πολιτική των μεγάλων επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα να γίνεται δυσμενέστερη εις βάρος των εργαζομένων – επομένως, προς όφελος των ιδιοκτητών ή/και των μετόχων τους, οι οποίοι ανήκουν προφανώς στις ανώτερες εισοδηματικές τάξεις.

Στα πλαίσια αυτά, οι ερευνητές οικονομολόγοι του ΔΝΤ προτείνουν την ενίσχυση των εργατικών συνδικάτων, έτσι ώστε να μειωθούν οι εισοδηματικές ανισότητες, με στόχο την αύξηση της κατανάλωσης – οπότε του ρυθμού ανάπτυξης των οικονομιών και της ανόδου του ΑΕΠ.  Παράλληλα, το Ταμείο προτείνει την αύξηση των συντελεστών φορολόγησης για τις ανώτατες εισοδηματικές τάξεις – καθώς επίσης πιο αυστηρά «ρυθμιστικά μέτρα» για τον χρηματοπιστωτικό τομέα!

Οι προτάσεις αυτές, προερχόμενες από έναν οργανισμό που υπηρετεί για πολλές δεκαετίες τώρα τον καπιταλισμό, ακόμη και στην άκρατη νεοφιλελεύθερη μορφή του, είναι κάτι περισσότερο από εντυπωσιακές.

Την ίδια στιγμή, οι κατηγορίες που ουσιαστικά απευθύνει στα εργατικά συνδικάτα, τα οποία οφείλουν θεωρητικά να πρεσβεύουν το ακριβώς αντίθετο του νεοφιλελευθερισμού, είναι τουλάχιστον εξευτελιστικές – ενώ επεξηγούν την κατάρρευση των κομμουνιστικών παρατάξεων σε όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη.

Στην Ελλάδα βέβαια, όπου τα εργατικά συνδικάτα είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτα, λόγω της διαφθοράς αρκετών ηγετικών στελεχών τους, οι διαπιστώσεις του ΔΝΤ δεν προκαλούν καμία εντύπωση – αντίθετα, επιβεβαιώνουν αυτό που είναι σε όλους γνωστό. Το γεγονός δε ότι, οι συνδικαλιστές της ανώτερης βαθμίδας χρησιμοποιούν τις θέσεις τους για την προώθηση τους στα πολιτικά κόμματα, είναι ένας από τους βασικότερους λόγους της διάβρωσης τους – την οποία πληρώνει πολύ ακριβά η ελληνική κοινωνία.

 .

Υστερόγραφο: Ζούμε σε μία πολύ ταραγμένη εποχή, τόσο σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και στην Ελλάδα – η οποία, σαν να μην της έφταναν όλα τα υπόλοιπα, συνορεύει επικίνδυνα με το «τόξο της αστάθειας». Με τη Μέση Ανατολή δηλαδή, όπου συγκρούονται οι μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, ενώ μαίνεται ο θρησκευτικός πόλεμοςπου αποτελεί συνήθως την κορύφωση των οικονομικών κρίσεων – απειλούμενη να αποτελέσει μέρος του, λόγω των μεγάλων ενεργειακών της αποθεμάτων.

Ως εκ τούτου, η αρνητικότητα έχει διεισδύσει παντού, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι στις κοινωνίες μας να θαλασσοδέρνονται όπως τα πλοία δίχως πηδάλιο, αναζητώντας ένα φάρο για να τους εμποδίσει να συντριβούν επάνω στις βραχώδεις ακτές – αδυνατώντας να κατανοήσουν γιατί έχουν χαθεί πια οι έντιμοι, ικανοί «καπετάνιοι» στις κυβερνήσεις, στα πολιτικά κόμματα, στα εργατικά συνδικάτα ή όπου αλλού, οι οποίοι οδηγούσαν ανέκαθεν τους λαούς με ασφάλεια στο μέλλον.

Analyst Team