Το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, στην έκθεσή του για το τρίτο τρίμηνο του 2015, διαπιστώνει ότι επανέρχoνται η ύφεση και η ανεργία. Σημειώνει ότι τα διαθέσιμα στοιχεία δεν αφήνουν καμία αμφιβολία.
Κατά το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2016, ώς το τέλος του έτους θα έχει καταγραφεί ύφεση -2,3% και για το 2016 -1,3%. Αυτό μεταφράζεται σε συρρίκνωση του εγχώριου εισοδήματος στα 173 δισ. ευρώ (έναντι στόχου του προϋπολογισμού της κυβέρνησης Σαμαρά, του 2015, για αύξηση του ΑΕΠ στα 191 δισ. ευρώ) από τα 179 δισ. ευρώ το 2014.
Από τον Σεπτέμβριο 2015, δε, αυξάνονται πάλι η ανεργία και η μερική απασχόληση. Δυσμενής ήταν και η πορεία των ελληνικών εξαγωγών το πρώτο εξάμηνο του 2015 και της βιομηχανικής παραγωγής λόγω των προφανών επιπτώσεων των κεφαλαιακών ελέγχων. Ο υπαρκτός κίνδυνος είναι η χώρα να διολισθήσει σε βαθύτερη ύφεση ή και σε μια μακροχρόνια στασιμότητα.
Με λίγα λόγια το σχέδιο των «θεσμών» για την «οικονομική ασφυξία» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε.
Το πειραματόζωο «υποτάχθηκε» και υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο.
Δεν ξέρω πόσο ακριβή είναι τα πιο πάνω, αλλά εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση πως οι περισσότερες από αυτού του είδους τις επιστημονικές επισκοπήσεις (που εύκολα μετατρέπονται σε αυτοεκπληρούμενες -κακές για τα λαϊκά συμφέροντα- προφητείες) αποφεύγουν να μιλήσουν για κρισιμότερα θέματα.
Και ποια είναι αυτά τα σοβαρότερα αρνητικά μεγέθη, που τουλάχιστον εμένα με απασχολούν περισσότερο;
Οπως έγραψε χθες ο συνάδελφος Μπάμπης Μιχάλης στην «Εφ.Συν.», δεν είναι μόνο η απώλεια του ΑΕΠ και η ανεργία, είναι και η τερατώδης διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων που προκάλεσαν συνειδητά τα μνημόνια και οι νεοφιλελεύθεροι «θεσμοί». Δηλαδή, για δεύτερη συνεχή χρονιά (το 2014) η Ελλάδα των Παπανδρέου-Παπαδήμου-ΣαμαροΒενιζέλου βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των 28 χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης όσον αφορά την κοινωνική δικαιοσύνη -σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος Bertlsmann.
Είμαστε στον πάτο στα εξής πεδία της έρευνας: Αποτροπή φτώχειας (36% είναι οι φτωχοί) – Πρόσβαση στην εκπαίδευση – Πρόσβαση στην εργασία (μόλις το 49,4% του ενεργού πληθυσμού έχει δουλειά) – Δημόσια Υγεία – Δικαιοσύνη μεταξύ των γενεών (ανεργία των νέων 52,4%) – Κοινωνική Συνοχή, Εισοδηματική Ανισότητα – και Αντιμετώπιση των Διακρίσεων (το 28,4% των νέων έως 24 ετών δεν σπουδάζει, ούτε εργάζεται).
Συνεπώς η μείωση, από το 2007 έως σήμερα, κατά 27,5% στο διαθέσιμο κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα, με τις δαπάνες των νοικοκυριών αλλά και την αποταμίευση να παρουσιάζουν επίσης κατακόρυφη πτώση που μέτρησε ο ΟΟΣΑ, δεν λέει και πολλά πράγματα για το άμεσο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Αν δηλαδή προ κρίσης το 2009 η Ελλάδα είχε περίπου ΑΕΠ 230 δισ. ευρώ τον χρόνο και κατά κεφαλήν 26.000 ευρώ, σήμερα βρίσκεται στα 180 δισ. τον χρόνο το ΑΕΠ και περίπου στα 16.400 ευρώ το κατά κεφαλήν. Προφανώς η πίτα έχει περιοριστεί επικίνδυνα κατά 1/4, όμως η διαίρεση δεν λέει τίποτα καθώς το μειωμένο εθνικό εισόδημα μοιράζεται όλο και πιο άνισα και άδικα, όπως είδαμε πιο πάνω στη μελέτη του Ιδρύματος Bertlsmann, γεγονός που είναι πολύ πιο επικίνδυνο για τη χώρα μας. Και εδώ λοιπόν αποδεικνύεται η μεγάλη, η ουσιαστική σημασία του λεγόμενου παράλληλου προγράμματος της κυβέρνησης της Αριστεράς.
Μπορεί το έτσι κι αλλιώς μικρότερο διαθέσιμο εθνικό εισόδημα να το μοιράσει δίκαια; Μπορεί η κυβέρνηση να περάσει τα φορολογικά βάρη στους έχοντες και εισοδήματα και ακίνητες περιουσίες και δισεκατομμύρια ευρώ «κάτω από το στρώμα» και τραπεζικούς λογαριασμούς στο εξωτερικό με αστρονομικές (και αφορολόγητες) συνολικές καταθέσεις και άλλες «επενδύσεις»;
Μπορεί να μειώσει την παραοικονομία, τη μαύρη εργασία και την ψαλίδα των μισθών σε όσους έχουν δουλειά; ‘Η θα αφήσει το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα να συνεχίσει την κοινωνική καταστροφή, δηλαδή τις ανισότητες και άρα τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι και τους ληστές (επί 30 χρόνια) του δημόσιου πλούτου να γίνονται πλουσιότεροι και να μας υποδεικνύουν μέτρα ανάπτυξης, ανταγωνιστικότητας, ιδιωτικοποιήσεων και αυταρχισμού;
Ας μην ξεχνάμε ότι το κατά κεφαλήν εισόδημα σήμερα στην Ελλάδα βρίσκεται στα επίπεδα της Πορτογαλίας του 2008, πριν από το ξέσπασμα της κρίσης και εκεί. Συνεπώς, όπως οι Πορτογάλοι μπορούσαν να ζουν με σχετική αξιοπρέπεια (σε αστικό καθεστώς) το 2008, θα μπορούσαμε και εμείς σήμερα να ξαναβρούμε τον βηματισμό μας έστω με λιγότερα λεφτά, αλλά σε όλους για να ζουν ανθρώπινα. Αυτή είναι η μόνη δίκαιη αλτερνατίβα για να ξεπεραστούν οι διαρκείς κρίσεις και οι χρεοκοπίες του ευρωπαϊκού άρρωστου καπιταλιστικού οικοδομήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.