ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΟ «ΟΧΙ» ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΚΡΕΜΙΣΤΟΥΝ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Toυ ΤΖΩΡΤΖΗ ΡΟΥΣΣΟΥ*

Μία Ελλάδα ειδική οικονομική ζώνη, όπου θα επικρατεί κάθε λογής εργοδοτική λογική, με φτωχοποιημένους εργαζόμενους που τα εργασιακά τους δικαιώματα θα κατατείνουν σ’ αυτά που ίσχυαν για τους δουλοπάροικους του Μεσαίωνα, φέρνουν τα προτεινόμενα μέτρα των θεσμών που σχετίζονται με τα εργασιακά. 

Οπως εύ­κο­λα γί­νε­ται αντι­λη­πτό, ένας πλη­θυ­σμός μι­σθω­τών με ελά­χι­στη έως μη­δε­νι­κή αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη θα επι­φέ­ρει τη «σφαγή του εμπο­ρά­κου», όπου στην έν­νοια του εμπό­ρου κα­τα­τάσ­σε­ται κάθε Ελ­λη­νας αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νος (δη­λα­δή το 95% πε­ρί­που της ελ­λη­νι­κής επι­χει­ρη­μα­τι­κό­τη­τας)… Κα­θί­στα­ται σαφές ότι αυτή η εξέ­λι­ξη που θέλει την Ελ­λά­δα «το κα­να­ρί­νι στο ορυ­χείο» στο­χεύ­ει, υπό την απει­λή του χρέ­ους, στον πει­ρα­μα­τι­σμό πάνω στην ελ­λη­νι­κή οι­κο­νο­μία ώστε κα­τό­πιν και στα­δια­κά να επε­κτα­θεί η «συ­ντα­γή» στον υπό­λοι­πο ευ­ρω­παϊ­κό Νότο. Οσα έχουν προ­τεί­νει η θε­σμοί και αφο­ρούν τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις ακο­λου­θούν τη λο­γι­κή των μνη­μο­νί­ων, και προ­φα­νώς θα απορ­ρυθ­μί­σουν έτι πε­ραι­τέ­ρω τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις, αφού θα κα­ταρ­γη­θεί η ενα­πο­μεί­να­σα προ­στα­σία από τις απο­λύ­σεις και θα πε­ριο­ρι­στούν τα συλ­λο­γι­κά δι­καιώ­μα­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Πρό­κει­ται για μία εφιαλ­τι­κή ει­κό­να ενός ερ­γα­σια­κού το­πί­ου γε­νι­κευ­μέ­νης ανα­σφά­λειας και επι­σφά­λειας. 
 
Ει­δι­κό­τε­ρα οι θε­σμοί προ­τεί­νουν:

1. Τη με­τα­φο­ρά της αρ­μο­διό­τη­τας έγκρι­σης των ερ­γα­σια­κών νόμων σ’ αυ­τούς.

2. Τη θέ­σπι­ση απα­γό­ρευ­σης της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νια­κών μέ­τρων στην αγορά ερ­γα­σί­ας που συ­μπί­ε­σαν τον κα­τώ­τα­το μισθό, διέ­λυ­σαν το σύ­στη­μα των συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, ενί­σχυ­σαν τη φθηνή και ευ­έ­λι­κτη ερ­γα­σία, ελα­στι­κο­ποί­η­σαν τα ωρά­ρια, απε­λευ­θέ­ρω­σαν τις απο­λύ­σεις.

3. Απε­λευ­θέ­ρω­ση και αύ­ξη­ση του ορίου των ομα­δι­κών απο­λύ­σε­ων.

4. Κα­θιέ­ρω­ση της αντα­περ­γί­ας (λοκ άουτ) για τους ερ­γο­δό­τες και πε­ρι­στο­λή των συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των.

5. Κα­τα­πο­λέ­μη­ση της αδή­λω­της ερ­γα­σί­ας σε μια απο­ρυθ­μι­σμέ­νη αγορά ερ­γα­σί­ας. 6. Υιο­θέ­τη­ση μέ­τρων απορ­ρύθ­μι­σης των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων που κα­τα­γρά­φο­νται στον υπό­λοι­πο ευ­ρω­παϊ­κό χώρο (ευ­έ­λι­κτες ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις και συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις με επί­κε­ντρο το χα­μη­λό ερ­γα­σια­κό κό­στος).

 

Αντί­θε­τα, το προ­τει­νό­με­νο μο­ντέ­λο από την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση σέ­βε­ται όλες τις διε­θνείς συμ­βά­σεις ερ­γα­σί­ας που έχουν προ­συ­πο­γρά­ψει και τα κοι­νο­τι­κά όρ­γα­να θέ­το­ντας σε πρώτη ζή­τη­ση το ευ­ρω­παϊ­κό κε­κτη­μέ­νο στις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις. Ετσι, με το προ­τει­νό­με­νο από την κυ­βέρ­νη­ση πλαί­σιο, στα­μα­τά η σύ­γκλι­ση της ελ­λη­νι­κής αγο­ράς ερ­γα­σί­ας με χώρες του τρί­του κό­σμου. Η Ελ­λά­δα προ­τεί­νει στους δα­νει­στές της την κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νια­κών νόμων που ισο­πέ­δω­σαν τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, και τη λήψη μέ­τρων που δεν έχουν κα­νέ­να δη­μο­σιο­νο­μι­κό κό­στος, ανα­βαθ­μί­ζουν την ερ­γα­σία και την αντι­με­τω­πί­ζουν ως το βα­σι­κό μέσο πα­ρα­γω­γής πλού­του και όχι ως το επα­χθές κό­στος για τις επι­χει­ρή­σεις. Επι­χει­ρεί να θέσει τέρμα σε μια πο­λι­τι­κή γε­νι­κευ­μέ­νης φτω­χο­ποί­η­σης της ερ­γα­σί­ας μετά τη μνη­μο­νια­κή συρ­ρί­κνω­ση των μι­σθών κατά 24%, και της αγο­ρα­στι­κής δύ­να­μης κατά 50% υπό την πίεση της υψη­λής ανερ­γί­ας, που υπο­βοη­θή­θη­κε και με μέτρα διευ­κό­λυν­σης των απο­λύ­σε­ων, χωρίς προ­στα­σία για τους ανέρ­γους που επι­δο­τού­νται σε πο­σο­στό μόλις 9%. Κα­θί­στα­ται προ­φα­νές, λοι­πόν, ότι το «όχι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα κα­θί­στα­ται αδή­ρι­τη ανά­γκη για τον κόσμο της ερ­γα­σί­ας προ­κει­μέ­νου να μη με­τα­βλη­θεί η Ελ­λά­δα σε μια κι­νε­ζο­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νία φτω­χών μι­σθω­τών…

*Πηγή: "Εφημερίδα των Συντακτών"