Δεν έχω στόμα και θέλω να ουρλιάξω

Σου γράφω από την Αγγλία. Είναι ήδη 4 τα ξημερώματα και είμαι ακόμη στην δουλειά. Προσπαθώ να τελειώσω ένα λογισμικό που πρέπει να παραδώσω αύριο και δεν μπορώ. Μια εβδομάδα τώρα δεν μπορώ να οργανώσω την σκέψη μου.
Η ανάρτησή σου «Για την Κύπρο» είναι καθαρτήρια. Με είχες εκνευρίσει εδώ και λίγο καιρό γιατί ένιωθα πως είχες απογοητευθεί. Το ένιωθα στις αναρτήσεις σου. Και η αγανάκτηση σε είχε κάνει να μην βλέπεις τα πράγματα καθαρά.

Έγραφες συνεχώς για τους Έλληνες που προτίμησαν να ψηφίσουν αυτούς που τους χρεοκόπησαν, έγραφες ότι δεν κουνιούνται από τον καναπέ και δεν κατεβαίνουν να διεκδικήσουν.

Τίποτα από τα δυο δεν ισχύει απόλυτα, ούτε η συντριπτική πλειοψηφία τους ψήφισε, ούτε είναι αδιάφοροι. Δες ξανά πόσοι ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και πόσο μεγάλη ήταν η αποχή.

Θυμήσου τις εκατοντάδες χιλιάδες που κατέβηκαν στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011. Γιατί σταμάτησαν;
Γιατί σιγά σιγά συνειδητοποίησαν πως αυτή η μάχη δεν κερδίζεται με σουλάτσα γύρω από το κοινοβούλιο,
άλλοι γιατί συνειδητοποίησαν ότι παίζουν την ζωή τους για το τίποτα,
άλλοι γιατί συνειδητοποίησαν ότι η μάχη δεν θα κερδηθεί εύκολα,
άλλοι γιατί συνειδητοποίησαν ότι με την ανταλλαγή απόψεων επιπέδου δεκαπενταμελούς (εντός δίλεπτου και χωρίς θεματολογία στα πλαίσια μια ανοικτής συνέλευσης στην πλατεία), αλλαγή δεν γίνεται,
άλλοι γιατί κατάλαβαν ότι δεν έχουν το σθένος να φάνε ξύλο,
άλλοι γιατί έφθασαν κοντά στην προσωπική χρεοκοπία και άρχισαν να ψάχνουν εναγωνίως για εργασία στο εξωτερικό,
άλλοι γιατί έχουν πέσει σε άγρια κατάθλιψη και ξέρεις αυτός που έχει βαριά κατάθλιψη είναι ο άνεργος, συνήθως μένει άπλυτος, δεν τρώει και το σώμα του έχει ανάγκη για ύπνο συνεχώς… γιατί ο ύπνος σε κάνει να μην σκέφτεσαι και σε κρατά ζωντανό,
μην περιμένεις από αυτούς να σηκώσουν κεφάλι, έχουν εξοντωθεί όπως οι πληθυσμοί της Αττικής.

Υπάρχουν πολλοί άλλοι … ο καθένας στην προσωπική του ιδιωτεία όχι απαραίτητα γιατί είναι ένα ξεπουλημένο σκουλήκι, αλλά πλέον γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Αυτό όμως που με εκνεύριζε περισσότερο είναι εκείνη η κατάληξη σε κάμποσες αναρτήσεις σου – απαντήσεις σου σε Έλληνες του εξωτερικού … αυτό το «Καλή Πατρίδα». Ξέρεις πιτσιρίκο δεν έχουμε πια πατρίδα. Την παραδώσαμε το 2010 σε ξένους. Δεν την ξεπουλήσαμε καν! Απλώς την παραδώσαμε. Χάσαμε την περιουσία μας. Δεν λέω την ιδιοκτησία μας, λέω την περιουσία μας, την ουσία μας δηλαδή. Οι περισσότεροι δεν το πήραμε χαμπάρι. Αλλά διάολε, δεν είναι δυνατόν να ακούς ότι η κυβέρνησή σου υπογράφει παράδοση εθνικής κυριαρχίας και να μην χτυπά αντανακλαστικό.

Γιατί τους έγραφες «καλή πατρίδα» λοιπόν; Δεν έχουμε πατρίδα. Μην έχεις αυταπάτες ότι φέτος το καλοκαίρι θα αναπνεύσεις στην Ζάκυνθο. Δεν την ορίζεις την Ζάκυνθο πιτσιρίκο. Δεν τις ορίζεις τις παραλίες της, ούτε τα δάση και τα βουνά της. Αλλά και αν έχεις πέντε φράγκα στην τσέπη να ενοικιάσεις δυο μέτρα ξαπλώστρα σε κάποιο ξενοδοχείο που θα χτιστεί στις παραλίες της, σε παρακαλώ να μην γράψεις για αυτό. Κάποιοι από εμάς θα είμαστε στον ατέλειωτο χειμώνα όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη, και σίγουρα όχι γιατί αδιαφορήσαμε να δώσουμε την μάχη.

Τι είναι η πατρίδα λοιπόν πιτσιρίκο; Είναι να έχεις αέρα, ήλιο, θάλασσα να χαρείς. Τόπο να βάλεις ρίζες, Γη να καλλιεργήσεις να βγάλεις καρπούς να τραφείς. Είναι οι άνθρωποι της. Είναι η ικανότητά σου να ορίζεις τον τόπο σου. Τίποτα από όλα αυτά δεν τα έχουμε πια. Πώς; Μα με το να εκχωρήσουμε την διαχείριση της πατρίδας σε ξένους, παραιτηθήκαμε από την δυνατότητα να ορίζουμε τον τόπο. Η πολεμική που δεχόμαστε στοχεύει στις περιουσίες για ένα και μόνο λόγο, για να εξανδραποδιστεί ο πληθυσμός της χώρας. Χωρίς νόμο δικό σου, χωρίς περιουσία πάνω στην γη και χωρίς πληθυσμό, πατρίδα δεν υφίσταται.

Δεν είμαι καιρό έξω … μόλις 6 μήνες, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που μεταναστεύω για βιοπορισμό. Ακόμη και τώρα ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Γιατί έφυγα λοιπόν; Όπως οι περισσότεροι έχασα την δουλειά μου. Βρήκα άλλη όμως, γρήγορα και εύκολα. Με λιγότερα χρήματα αλλά τουλάχιστον δουλειά είχα. Για δυόμιση χρόνια έσκασα να προσπαθώ να κάνω φίλους και γνωστούς να με ακούσουν. Έσκασα να προσπαθώ να πείσω γονείς και συγγενείς για το τι συνέβαινε στην χώρα. Όλοι αρνούνταν είτε να ακούσουν, είτε αν άκουγαν αρνούνταν να δουν την πραγματικότητα. Απλώς δεν τους έπειθα. Μέχρι και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής τους μίλησα από το καλοκαίρι του 2011 και δεν άκουγε κανείς. Έσκασα. Όταν λοιπόν πέρσι το καλοκαίρι είδα την Χρυσή Αυγή να παίρνει τις ψήφους που πήρε, αποφάσισα ότι ήρθε η στιγμή να φύγω.

Γιατί σου γράφω λοιπόν;

Γιατί όπως σου είπα η ανάρτησή σου είναι καθαρτήρια. Λες ξεκάθαρα ότι στα δημοσιεύματα είναι αδύνατον να βγει άκρη στο τι συμβαίνει πραγματικά. Αλλά ξεκάθαρα όσα γίνονται αυτή την στιγμή στην Κύπρο γίνονται γιατί όρνεα έχουν μπει μέσα με στόχο να την ξεσκίσουν. Όλοι, Άγγλοι, Γάλλοι, Αμερικανοί όπως έλεγε και ο Καμπανέλης …

Ξαναρωτώ λοιπόν … Γιατί σου γράφω; Γιατί η στιγμή είναι μοναδική. Τα μάτια των Ελλήνων για πρώτη φορά στα τρία χρόνια από την αρχή της κρίσης, βλέπουν καθαρά ότι δέχονται πολεμική επιχείρηση. Και ξέρεις επειδή ακούω συνεχώς ότι ο πόλεμος είναι οικονομικός θέλω να τους πω… Αρχίδια ! Είναι πόλεμος κανονικός. Ήδη ειδικές μονάδες καταστολής δρουν σε αυτό που κάποτε ήταν πατρίδα. Τους μαυροφορεμένους με τα βαρέα ημιαυτόματα στην Χαλκιδική τους είδατε; Είδατε να φορούν διακριτικά της Ελληνικής αστυνομίας; Ξέρετε πολλούς αστυνομικούς να κρατούν τέτοια όπλα;

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι αν οι λαοί δεν βγουν στο προσκήνιο πάμε ολοταχώς για πολεμική σύγκρουση ευρείας κλίμακας. Θεωρώ ότι κάποιες κινήσεις πάντα πρέπει να γίνονται στην κατάλληλη στιγμή. Τα αυτιά και τα μάτια πολύ μεγάλης μερίδας του πληθυσμού αυτές τις μέρες είναι ανοιχτά και είναι η πρώτη φορά που μάσκες πέφτουν με τόσο προφανή τρόπο.

Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι η Ελλάδα δέχεται επίθεση με στόχο τον εξανδραποδισμό του πληθυσμού και την μετατροπή της σε αποικία. Και παρακολουθώντας στο διαδίκτυο φίλους και γνωστούς είναι η πρώτη φορά που βλέπω κάποιοι να πείθονται ότι αυτό είναι που πραγματικά συμβαίνει. Είναι λοιπόν έτοιμοι να συνειδητοποιήσουν ότι οι διεκδικήσεις δεν είναι δυνατόν να είναι μικρά κλαδικά αιτήματα. Δεν είναι δυνατόν να είναι απλά διεκδικήσεις που αφορούν τον μισθό, την ανεργία κτλ.

Η διεκδίκηση είναι πλέον η διεκδίκηση της χώρας και αυτό γίνεται με ένα μόνο τρόπο. Χρειάζεται άμεση ανατροπή. Την λέξη λοιπόν έχουμε σκοπό να την πούμε ξεκάθαρα; Εγώ έχω σκοπό να την γράψω εδώ. Την λέω 3 χρόνια τώρα. Θα πάρω το ρίσκο να την πω ξανά και δημόσια και με το όνομά μου από κάτω, γιατί μόνο με αρετή και τόλμη γίνονται οι ανατροπές.

Εσύ έχεις σκοπό να την υποστηρίξεις; Έχεις σκοπό να πάρεις το ρίσκο; Δεν χρειάζεται να είσαι superman όπως λες στην ανάρτησή σου. Η δύναμη θα έρθει από την μαζικότητα. Το blog σου το διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου. Πάμε να βάλουμε την σπίθα. Πιθανόν να είναι η κατάλληλη ευκαιρία.

Η λέξη είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Ο δρόμος για τα κλειδιά της χώρας είναι: ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ.

Η νομιμοποιητική φράση των πράξεών μας είναι το άρθρο 120 παράγραφος 4 του διαλυμένου καταπατημένου Συντάγματος.

Αυτά τα δυο αιτήματα πρέπει να μπούν στο blog σου ψηλά. Υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει γνώση του θέματος.
Πρέπει να δουλέψουμε την κινητοποίηση του κόσμου. Τώρα, όχι αύριο. Όσο ο καθένας μας λέει είμαι ένας απλός προγραμματιστής, είμαι ένας απλός blogger κτλ, δουλειά δεν γίνεται.
Εμείς οι ίδιοι θα φέρουμε την αλλαγή και πίστεψέ με ο κόσμος ακούει, αλλά διάολε πρέπει επιτέλους να γίνουμε πραγματιστές και να πάρουμε και κάποια ρίσκα.
Προσωπικά θεωρώ ότι όλα τα κόμματα του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα δεν θέλουν να φέρουν καμιά αλλαγή είτε βαυκαλίζονται και νομίζουν οτι μπορούν να φέρουν αλλαγή εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εντός του Ευρώ. Δεν γίνεται! Δεν γίνεται, γιατί απλά πλέον η Ευρώπη είναι ο πολιορκητικός κριός της Γερμανίας για να καθυποτάξει τους λαούς και τις χώρες.

Τι λες λοιπόν θα προσπαθήσουμε για την κινητοποίηση του κόσμου;



Β.Β.

(Αγαπητέ φίλε, με έχετε ψυχολογήσει άψογα. Έτσι αισθάνομαι. Πολύ ωραία τα γράφετε. Έχω μια μικρή αμφιβολία, έναν ενδοιασμό:
Νομίζω πως οι Έλληνες δεν θέλουν. Πώς να το πω; Δεν θέλουν ούτε δημοκρατία, ούτε ελευθερία. Και τι να κάνεις όταν δεν θέλουν; 
Νομίζω πως η ελληνική κοινωνία δείχνει ξεκάθαρα τα θέλω της. Περπατάω τα βράδια στους άδειους δρόμους της Αθήνας και έχω την εντύπωση πως δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα στα σπίτια. Δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε μια φωνή, ούτε ένα τραγούδι. Όταν οι Έλληνες θα θέλουν να είναι ελεύθεροι, θα το καταλάβουμε όλοι. Δεν θα μπορεί να κρυφτεί. Θα το νιώθεις παντού. Δεν κρύβονται αυτά τα πράγματα.
Το αίτημα για πολιτική απεργία διαρκείας δεν είναι νέο. Τρία χρόνια σέρνεται. Και τρία χρόνια ο καθένας κοιτάει την πάρτη του.
Επίσης, δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που διαμαρτύρονται μόνο για χρήματα. Δεν πήγα στο Σύνταγμα και στις δεκάδες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, για να μη χάσω τον μισθό μου. Είχα, ήδη, επιλέξει να μην έχω μισθό, ούτε αφεντικό. Πήρα θέση.
Και σήμερα, ουσιαστικά δεν έχω δουλειά. Ούτε περιουσία έχω. Δεν έχω σπίτι, για να μου το πάρουν. Δεν έχω δουλειά, για να μου την πάρουν. Δεν έχω καταθέσεις για να μου τις πάρουν. Γι’ αυτό μπορώ να γράφω ό,τι γουστάρω. Γι’ αυτό, έχω ακόμα πατρίδα. Όπως την εννοώ εγώ τουλάχιστον. Καλή πατρίδα. Αν κι εγώ μάλλον θα φύγω. Μαζί με την πατρίδα μου.)

Πιτσιρίκος