Ο Σαμαράς ήταν ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας που στις δημοσκοπήσεις την έχει φτάσει πολύ κάτω από τραγικό εκλογικό...
...ποσοστό των εκλογών του 2009 και ο Κώστας Καραμανλής ο σιωπηλός παρηγορητής των γαλάζιων βουλευτών που αναπολούσαν τις χρυσές κομματικές εποχές της πρωθυπουργίας του.
Μέχρι τότε, το ΛΑΟΣ υπήρχε ακόμα, η Ντόρα Μπακογιάννη επένδυε στη Δημοκρατική Συμμαχία και ο Πάνος Καμμένος ξεκινούσε ορμητικά. Η δεξιά παράταξη είχε σκορπίσει. Όσο σκόρπιζε η παράταξη, τόσο πιο ομαλές ήταν οι σχέσεις Σαμαρά-Καραμανλή. Ο μεν δεν ήξερε με ποιον να τα βάλει πρώτα, ο δε ευχαριστούσε το Θεό που ο επόμενος τα έκανε ακόμα χειρότερα και τα λάθη του ξεχάστηκαν.
Ο Καραμανλής επέμενε να μιλά και τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας συχνά τόνιζαν ότι παραμένει
«πολιτικό κεφάλαιο» για τον τόπο και το κόμμα. Θα ήταν αυτός εκείνος που θα ερχόταν καβάλα στο άλογο να ενώσει ξανά «τη μεγάλη Δεξιά» και να οδηγήσει το κόμμα στη νίκη. Ο ίδιος διέψευδε τα σενάρια, χαμογελούσε και περνούσε τον χρόνο του με τη νέα του αγάπη: το Διαδίκτυο.
Κάπου εκεί όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου λίγο αυτοκτόνησε και λίγο την αυτοκτόνησαν. Ο Αντώνης Σαμαράς βρέθηκε ξαφνικά πρώτος στις δημοσκοπήσεις, κάτι που τον αιφνιδίασε τόσο που έφτασε στο σημείο που τα έκανε όλα θάλασσα. Αναγκάστηκε να διαγράψει σχεδόν τη μισή Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας στην ψήφιση του 2ου Μνημονίου και στις εκλογές του Μαΐου έγραψε ιστορία, λαμβάνοντας το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της παράταξης. Με δική του ευθύνη, είχαν ήδη γιγαντωθεί οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή.
Εξίσου ξαφνικά όμως, αυτή η διαλυμένη Νέα Δημοκρατία ήταν η μόνη ελπίδα του αστικού πολιτικού χώρου απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές του Ιουνίου, η Νέα Δημοκρατία έλαβε το 2ο χειρότερο ποσοστό στην ιστορία της αλλά ο Αντώνης Σαμαράς ορκίστηκε πρωθυπουργός.
Ο νέος πρόεδρος του κόμματος είχε καταφέρει να «κλέψει» το όνειρο του πρώην. Από το πουθενά, ο Σαμαράς έγινε εκείνος που ένωσε κομμάτια της Δεξιάς, τόνωσε ξανά τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό κι έγινε ο αρχηγός της νίκης, που κατάφερε αναλογικά να διασωθεί σε μια εποχή που ο...αιώνιος αντίπαλος εξαφανίζεται από τον χάρτη.
Κι ο Καραμανλής; Τι ρόλος περισσεύει γι'αυτόν; Ακόμα και η παντοδυναμία του στην Κ.Ο της Νέας Δημοκρατίας δεν θυμίζει σε τίποτα τον παλιό καλό καιρό. Μέρος της παλιάς καραμανλικής φρουράς αποστρατεύθηκε και οι νέοι βουλευτές ορθολογικά αγαπούν πιο πολύ το νυν, με εκείνον ταύτισαν την πρώτη τους είσοδο στη Βουλή.
Ο Κώστας Καραμανλής συνεχίζει να χαμογελά, λιγότερο ειλικρινά πια. Συνεχίζει να στηρίζει τυπικά τις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά αλλά η ιεραρχική σχέση του παρελθόντος έχει πια ανατραπεί. Τώρα, έχουν και οι δυο κερδίσει εκλογές, είναι και οι δυο πρωθυπουργοί. Το «να βοηθήσουμε τον καημένο τον Αντώνη» ακούγεται πια ανεπίκαιρο και υποτιμητικό για...κοτζάμ πρωθυπουργό.
Ο νέος είναι πια...ωραίος αλλά και λίγο...νταής. Μιλά συνεχώς για «νέα αρχή» κι αναφέρεται χωρίς εξαιρέσεις στα πολλά λάθη όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Δεν χαϊδεύει πια τα αυτιά του...παλιού. Κάποιοι νομίζουν ότι καθόλου τυχαία, η Νέα Δημοκρατία απέφυγε να θυμίσει ότι η μεγάλη συνεργασία του ΟΣΕ με την Cosco δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν είχε φέρει τους Κινέζους στο λιμάνι ο Καραμανλής.
Προσφάτως μάλιστα, κάποιοι εκτιμούν ότι επικριτικά δημοσιεύματα δεξιόστροφων εντύπων για τον πρώην πρωθυπουργό αποτελούν κομμάτι μιας επιχείρησης αποδόμησης του παρελθόντος, υπέρ κάτι νέου του οποίου ηγέτης θα τεθεί εκ των πραγμάτων ο σημερινός πρωθυπουργός.
Αντί επιλόγου, θέλω να σας παραθέσω τους δυο πρώτους νόμους που καταγράφει ο Robert Greene στο best seller βιβλίο του «48 Laws of Power»: 1. Νever outshine the master & 2. Never put too much trust in friends, learn how to use enemies.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.