Το πολιτικό σύστημα είναι η μεγαλύτερη συμφορά της χώρας. Οχι το δημόσιο χρέος.

Δεν έχουμε Δημοκρατία...

Αυτό θα το θυμούνται τα κόμματα για χρόνια. Και τα συνδικάτα. Αυτό που ζούμε αυτές τις μέρες, με τις συνεχόμενες συγκεντρώσεις στις πλατείες των περισσότερων πόλεων της χώρας, θα κάνουν χρόνια να το ξεχάσουν τα κόμματα και τα συνδικάτα. Θα τους βαραίνει για πάντα, σαν μια αιώνια ντροπή. Σαν ένα ανεξίτηλο στίγμα. Ο απλός πολίτης τους ξεπέρασε.

Ο απλός πολίτης ξεπέρασε τους επαγγελματίες της πολιτικής και του συνδικαλισμού.

Αυτονομήθηκε. Απελευθερώθηκε.

Είναι κάτι που δεν μπορούν να κρύψουν πια.

Οι πολίτες δεν είναι πρόβατα.

Και δεν χρειάζονται τσοπάνηδες. Δημοκρατια χρειάζονται.

Οποιος έχει κατεβεί στο Σύνταγμα, και στον Λευκό Πύργο, και στις άλλες συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις, έχει αντιληφθεί τώρα γιατί τα κόμματα και οι συνδικαλιστές θέλουν πορείες.

Θέλουν πορείες που τις διαλύουν όταν φτάσουν σε ένα τέρμα. Τις διαλύουν πριν γίνουν πραγματικές λαϊκές συγκεντρώσεις. Τις διαλύουν πριν γίνουν συγκεντρώσεις όπου ο λαός συζητάει τα προβλήματά του. Τις διαλύουν πριν μετατραπούν σε γενικές συνελεύσεις του λαού, που παίρνει αποφάσεις και απαιτεί να γίνουν σεβαστές. Τους βολεύουν οι πορείες λοιπόν. Οι βόλτες που μας κάνουν στις πόλεις και μετά μας διαλύουν διαιωνίζουν την πολιτική μας υποτέλεια. Και την δική τους πολιτική ολιγαρχική εξουσία.

Τα κόμματα και τα συνδικάτα δεν θέλουν συγκεντρώσεις.

Και ιδίως συγκεντρώσεις που διαρκούν. Διότι στις συγκεντρώσεις αυτές αρχίζουν και στήνονται γενικές συνελεύσεις. Και συνέλευση σημαίνει δημοκρατία. Δημοκρατία.

Στις συνελεύσεις των συγκεντρωσεων γεννιέται η δημοκρατία.

Και όπου υπάρχει δημοκρατία, καμμιά ηγεσία δεν μπορεί να επιβάλλει το παιχνίδι της και την ολιγαρχική της ηγεμονία.

Τα κόμματα και τα συνδικάτα φοβούνται και τρέμουν την δημοκρατία.

Τα κόμματα και τα συνδικάτα βρίσκονται μακριά και πέρα από την κοινωνία. Βρίσκονται απέναντί της. Δεν μπορούν να πιάσουν το σφυγμό της και τις αγωνίες της.

Δεν μπορούν να δώσουν όραμα και έμπνευση στην κοινωνία.

Δεν θέλουν κιόλας.

Ποτέ, από τότε που ξεκίνησε αυτή η καταστροφή, εδώ και κοντά ενάμισυ χρόνο, τα κόμματα και τα συνδικάτα δεν μπόρεσαν να συγκεντρώσουν τόσους πολίτες, όσους συγκέντρωσε αυτή η ακομμάτιστη και η ανοργάνωτη συγκέντρωση. Που έχει ήδη μετατραπεί σε καθημερινή. Χώρια που σε κάθε κομματική και συνδικαλιστική πορεία τα περισσότερα ήταν σικέ και στημένα. Ωστε να καταλήξουν οι πορείες σε μια άγονη αντιπαράθεση με την αστυνομία, σε έναν κλεφτοπόλεμο στους δρόμους, με χημικά και εμπρησμούς, ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. Και ίσως για να μην προλάβει να ακουστεί η φωνή του λαού.

Τώρα πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την ενότητά μας.

Ωστε να έρθουν και άλλοι πολλοί να μας συναντήσουν. Ενότητα. Κλείστε τα αυτιά στους διχαστές και στους διασπαστές. Ολοι έχουμε διαφορετικές γνώμες για όλα. Μας είδαν όλους μαζί, τρομοκρατήθηκαν, και θέλουν να μας διχάσουν πάλι. Να μας διασπάσουν.

Μην απαντάτε στους διχαστές. Μην ανοίγετε συζήτηση μαζί τους. Εμείς στις πλατείες. Ολοι μαζί και ειρηνικά. Δημοκρατικά. Με ευγένεια και πολιτισμό. Οχι υπερκατανάλωση αλκοόλ και σκουπίδια κάτω. Και κυρίως ενωμένοι.

Και σιγουρεύοντας την ενότητά μας, δυναμώνοντας τις συνελεύσεις των συγκεντρώσεων, να αρχίσουμε σιγά-σιγά να συζητάμε και για τους στόχους μας και τους σκοπούς μας. Για τα πολιτικά μας αιτήματα δηλαδή. Αλλά και τις μεθόδους μας. Αυτά είναι το επόμενο που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε. Και αυτό θα γίνει παίρνοντας όλοι μέρος στην δημοκρατία των συνελεύσεων. Ολοι να σηκωθούν και να μιλήσουν. Ολοι.

Διότι το έχουμε καταλάβει πια:

Το πολιτικό σύστημα είναι η μεγαλύτερη συμφορά της χώρας. Οχι το δημόσιο χρέος.