Η δύναμη της αγέλης .

Για να μπορέσεις να φτάσεις στο εμείς, πάντα ξεκινάς απ᾽ το εγώ! Αυτή είναι η σειρά. Έτσι είναι τα γράμματα. Αυτό το εγώ είναι που σε κάνει ξεχωριστό από τους άλλους. Ακόμη και αν δεν είσαι, βρίσκεις τρόπο να γίνεις. Και ποιος σε βοηθά σ᾽ αυτό; Η εποχή της γνώσης, αυτή που τώρα διανύουμε, αυτή που δολοφόνησε στυγνά το άσπρο - μαύρο. Η ελαστικοποίηση των κοινωνικών στεγανών και ο εκφυλισμός των μέχρι πρότινος δεδομένων σου έδωσε το περιθώριο και τη δυνατότητα (ορθώς) να αμφισβητείς το κάθετι, να διαφοροποιείσαι μερικώς, ειδικώς, γενικώς και αορίστως...

Ποια τα στηρίγματα της (-)διαφοροποίησης; Πέρα από το ουσιαστικό γεγονός ότι καμία ανθρώπινη σκέψη δε μπορεί να ταυτιστεί με μία άλλη, εύκολα θα μπορούσες να χρεώσεις τον ανθρώπινο εγωκεντρισμό και την εγωμανία σε θεμέλιους λίθους της διαφοροποίησης. Δε χρειάζεται, όμως, να φτάσεις μέχρι εκεί. Υπάρχει κάτι πιο ρηχό και άβαθο μα σίγουρα καλύπτει μεγαλύτερο εμβαδό. Είναι η αίσθηση της μοναδικότητας. 

Αν κάνουμε ένα πείραμα και δημιούργησουμε μία ομάδα χαρισματικών ανθρώπων, στους οποίους θα θέσουμε μία αποστολή να διασχίσουν μία αχανή και δύσβατη έρημο, μοιραζόμενοι τη γνώση μέσα από ομαδικές πνευματικές διεργασίες για να πετύχουν και θέτοντας ως όρο την απόσχισή τους από την ομάδα σε περίπτωση που διαφωνήσουν με την πλειοψηφία της ομάδας στα επιμέρους ζητήματα που θα ανακύπτουν...στο τέλος θα περπατά ο καθένας μόνος. Έτσι, η άποψη του καθενός από μόνη της δε θα φτάσει χιλιομετρικά την απαιτούμενη γνώση που θα τον βοηθούσε να πετύχει το στόχο. Αν δεις κανείς ως παρατηρητής και μακριά από κάθε λογής συναισθηματισμό την όλη σιτουάτσια της κάθε επίτευξης, δεν τίθεται καν θέμα συμβιβασμού αλλά αποδοχής της διαφορετικότητας και δια της ιεράρχησης των στόχων, δημιουργείται μία κοινή συνισταμένη από ζυμωμένες απόψεις που χρειάζεται  ομοφωνία τούτως ώστε να μην κοντύνει ή τυχόν παραμορφωθεί τη δεδομένη χρονική στιγμή!

Δεν είναι μαγκιά η διαφοροποίηση, ούτε σε κάνει τον "εκλεκτό"! Δεν είσαι "πρόβατο" αν δε διαφοροποιηθείς, ούτε ο άνθρωπος της γραμμής. Αρκεί να έχεις αποφασίσει τι θέλεις, γιατί το κάνεις, ποιος ο λόγος...Αρκεί να είσαι κατασταλαγμένος, συνειδητοποιημένος, έτοιμος! Αφού λοιπόν ζήσεις με τους κανόνες του κοπαδιού και έπειτα κάνεις την επανάστασή σου λέγοντας τα δικά σου, περνάς στο τρίτο επίπεδο, κάνεις την υπέρβαση, ξαναγυρίζεις στο κοπάδι...

...Όχι για να αποδείξεις πλέον ότι υπάρχεις εσύ αλλά για να αποδείξεις ότι αξίζει να υπάρχει κοπάδι. Αποδεσμεύεσαι από κάθε άρρωστο εγώ και μετατρέπεσαι σε θιασώτη της συλλογικότητας. Δε χρειάζεται να σε αποθεώσει κανείς...άδικα θα ξοδεύεται...να φτάσει στο εγώ σου...που προς στιγμή (έστω προς στιγμή και ας είναι μόνο μία) θα ᾽χει γίνει εκείνη η άφταστη τελεία που καλοστέκει άχαρη και μοναχή στην άκρη του ορίζοντα!