Το ημερολόγιο ενός «βοθροκαθαριστή»...

Θέλω να ευχαριστήσω την εταιρεία «Βόθρων Τέχνη», με το σύνθημα: «Λερώσατε; Σας πλύναμε!», που μετά από 25 χρόνια με έδιωξε χωρίς να το μάθουν οι συνάδελφοι μου γιατί αν το μάθαιναν θα γινόταν σούσουρο και μπορεί να γινόταν και κανας σαματάς.

Επίσης ευχαριστώ τον πατέρα μου που από παιδί με... 
έστρωσε στην δουλειά για να μάθω καλά την δουλειά του βοθροκαθαριστή. Ξεκίνησα από χαμηλά. Στην αρχή ήμουνα βοηθός και έδινα μόνο τα εργαλεία. Το αφεντικό ήταν μέσα στην τρύπα και έβγαζε την βρώμικη δουλειά.

Πάντα όμως θυμόμουνα τα λόγια του πατέρα μου: «Κοίτα να μάθεις την δουλειά γιατί μια ζωή βοηθός θα μείνεις». Και την έμαθα. Μέχρι προχτές (πριν με απολύσουν) βουτούσα στα σκέτα (συνθηματικό για τα σκατά (πριν προλάβουν να κακοφορμίσουν. Μετά με ‘παιρναν μυρωδιά αλλά μετά πλενόμουν με αρωματικά έλαια και περνούσε.

Επίσης έλεγε: «Τα γράμματα είναι για τους βλάκες. Εσύ κοίτα να τα αρπάξεις τα φράγκα γρήγορα και μετά να κάθεσαι και να έχεις όλο τον κόσμο γραμμένο στα ακρόμπαλα σου. Ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε με τα ακρόμπαλα γιατί εγώ μόνο τα ακρόμπαρα ήξερα.

Εγώ όμως δεν τον άκουσα και κρυφά, με την βοήθεια ενός φίλου μπήκα σε μια άλλη εταιρεία με έδρα στον Καναδά (έμαθα ότι είχαν περάσει και άλλοι Έλληνες από κει) που μου έδωσε την απαιτούμενη μόρφωση. Έμαθα πως για να κυριαρχήσεις δεν χρειάζεται εγκυκλοπαιδική μόρφωση αλλά εξειδικευμένη.

Με δικά τους έξοδα με γυμνάσανε και βγήκα στην δουλειά κάνοντας «θελήματα» στην αρχή. Μετά όμως τους έγραψα στα ακρόμπαλα μου όπως πολύ σοφά μου είχε πει ο πατέρας μου. Μετά ένα μόνο όνειρο είχα. Να καταφέρω να ανοίξω μεγάλη και δικιά μου εταιρεία που θα ξέπλενε τα πάντα.

Χρήματα, ανθρώπους- Ανθρώπους, χρήματα. Τέλος πάντων ό,τι είχε βρωμίσει. Όσο πιο πολύ λερώνανε τόσο καθάριζα εγώ. Βέβαια στην αρχή με βοήθησαν κάτι άλλοι πιο παλιοί από μένα και έτσι γρήγορα-γρήγορα έγινα έμπορος από τους καλύτερους. Μου ‘λεγαν πώς χρέωνα ακριβά και ‘γω τους απαντούσα: «Η γυναίκα θέλει λατρεία και το σκατό εμπειρία».

Αυτό που τους εξηγούσα ήταν ότι μαζί μου θα είχαν ασφάλεια. Γιατί μαζί μου η Γη θα ‘παιρνε την κοπριά που της αξίζει και συ σαν άνθρωπος θα αποχαιρετούσες κάποια κατακάθια μιας ολόκληρης ζωής. Εμένα με σκέφτεσαι σαν το σκουλήκι που τρέφεται από τα λείψανά σου και που σε λίγο καιρό θα είναι ανάξιο και να το θυμηθείς. Και σε ερωτώ: Είναι ζωή αυτή για μένα; Δεν πρέπει να την πληρωθώ;

Από την άλλη δεν ένιωθα καθόλου άσχημα όταν καθάριζα κάποιον και βρώμαγε κάποιος άλλος από τα σκέτα του άλλου. Ξέρετε πόσοι άρχισαν να παραπονιούνται ότι βρώμισαν παρά την θέλησή τους; Μισό λεπτό όμως! Γιατί καλός μια, καλός δυο, καλός τρεις, αρχίζει και καταντάει μονότονο.

Άρχισα και ‘γω να «αποδίδω τα του Καίσαρος τώ Καίσαρι». Στον πιο έντονα παραπονούμενο φόρτωνα τα σκέτα τεσσάρων άλλων λιγότερο παραπονούμενων. Με αυτήν όμως την κακιά συνήθεια είχα σταματήσει να θάβω τα σκέτα. Και έτσι σιγά σιγά κατάντησα χωματερή. Βρωμούσα από δέκα χιλιόμετρα.

Στον μόνο χώρο που βρήκα στοργή και ασφάλεια ήταν ο χώρος της πολιτικής. Εκεί με απελευθέρωσαν, με εφησύχασαν και μου δημιούργησαν τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου. Ειλικρινά έθαψα πολύ σκέτο και πολύ κόσμο. Μου άνοιξαν μια εταιρεία «Βόθρων Τέχνη» όπου φυσικά εγώ ήμουν η βιτρίνα και απολάμβανα τον κόπο των βοθροκαθαριστών μου. Ήμουν και ‘γω επιτέλους αληθινό αφεντικό.

Τα αφεντικά όμως έχουν πιο μεγάλα αφεντικά που αποφάσισαν πώς παραωρίμασα και μπορεί να σαπίσω και ένα πιο φρέσκο σκέτο θα ήταν πιο χρήσιμο. Σήμερα κάθισα και κοίταξα μόνο τις υπογραμμισμένες λέξεις και διαβάστε το αποτέλεσμα:

«Εταιρεία, αφεντικό, σκέτο (συνθηματικό για τα σκατά), μια άλλη εταιρεία, θελήματα, δικιά μου εταιρεία που θα ξέπλενε τα πάντα. Χρήματα, ανθρώπους-Ανθρώπους χρήματα, βρωμίσει, λερώνανε, καθάριζα, χωματερή, παραωρίμασα, σαπίσω».

Ποιο ακριβώς επάγγελμα κάνω; ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗΣ συνώνυμο του ΒΟΘΡΟΚΑΘΑΡΙΣΤΗ…