Ζητείται ελπίς

Μακάρι να υπήρχε ένα υγιές κομμάτι του ελληνικού λαού, ικανό να διεκδικήσει με μια επανάσταση τα δικαιώματα του κόντρα στην παρακμή που έρχεται.

Εδώ και λίγες ημέρες δεν διαβάζω εφημερίδες, αποφεύγω τα δελτία ειδήσεων. Ζούμε σε ένα κράτος που τα νοσοκομεία του δεν έχουν γάζες, που οι χήρες δεν θα παίρνουν τη σύνταξη του άντρα τους και που οι συντάξεις έχουν στοχοποιηθεί, ως αιτίες της καταστροφής μας.

Ακόμα και σήμερα όμως, για όλα αυτά δεν φταίει κανείς. Όλοι παραδέχονται ότι έγιναν λάθη, κανείς δεν μοιάζει πρόθυμος να τα πληρώσει. Δεν έχω τι να γράψω. Δεν έχω σε τίποτα να πιστέψω. Πίστευα ότι τα χειρότερα είναι πίσω μας. Σήμερα δεν είμαι σίγουρος. Η κυβέρνηση δεν δημιουργεί απολύτως τίποτα, μονάχα διαχειρίζεται και υποχωρεί. Αδιέξοδο...