Η Κοινωνία πέθανε! Ζήτω η Αγορά;..

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης 

Οποιος είχε διαβάσει με ανοιχτό μυαλό τα επίσημα κείμενα της ΕΕ της τελευταίας δεκαετίας για την μετά το 2010 εποχή και μένει έκπληκτος για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας και διεθνώς, ή είναι βλαξ ή στην καλύτερη περίπτωση αφελής. Οι πραγματικοί κυρίαρχοι της Ευρώπης, αυτοί που υπαγορεύουν στους πολιτικούς τι θα πουν και τι θα κάνουν, δεν έκρυψαν ποτέ τις πραγματικές προθέσεις τους. Αν διαβάσει κανείς τη Λευκή Βίβλο ή το σχέδιο του Ευρωσυντάγματος, θα διαπιστώσει ότι η λέξη Ανταγωνιστικότητα αναφέρεται εκατοντάδες φορές ενώ οι λέξεις Κοινωνία, Ανθρωπος, Εργασία και Πολιτισμός ελάχιστες. Η εργασία μάλιστα αναφέρεται σαν Απασχολησιμότητα. Το δικαίωμα στην εργασία έγινε «δυνάμει εργασία», όπως λέμε «καιρού και θεού θέλοντος μπορεί και να βρεθεί εργασία και ψωμί για τους αναξιοπαθούντες».

Ηδη το 1937, η μεγάλη παιδαγωγός του περασμένου αιώνα, η Μaria Montessori, ανησυχώντας για τις αρνητικές συνέπειες του ανταγωνισμού αντί της άμιλλας, που καλλιεργούσαν τα...
 επίσημα εκπαιδευτικά συστήματα έγραφε: «Η εκπαίδευση στη σημερινή της μορφή εντείνει την αίσθηση απομόνωσης του παιδιού και την επιδίωξη των προσωπικών του ενδιαφερόντων…….Τα παιδιά διδάσκονται να μη βοηθούν το ένα το άλλο, να μην παρακινούν αυτούς που δεν ξέρουν κάτι, να μη σκέφτονται παρά μόνο τη δική τους ανέλιξη και να στοχεύουν αποκλειστικά στην απόκτηση βραβείων ανταγωνιζόμενα τους συμμαθητές τους. Και αυτοί οι αξιολύπητοι εγωιστές, οι πνευματικά εξουθενωμένοι όπως μας αποκαλύπτει η πειραματική ψυχολογία, βγαίνουν αργότερα στον κόσμο, όπου ζουν ο ένας δίπλα στον άλλο σαν κόκκοι άμμου στην έρημο- ο καθένας αποκομμένος από το γείτονά του, και όλοι στείροι. Αν έρθει μια θύελλα, αυτή η ανθρώπινη σκόνη, χωρίς καθόλου πνευματική ουσία για να της δώσει ζωή, θα παρασυρθεί σε έναν θανατηφόρο ανεμοστρόβιλο». Αυτό που καλλιεργήθηκε σκόπιμα εδώ και δεκαετίες στα σχολεία, έπρεπε να βρει εφαρμογή και στην πράξη. Για να μπορούν οι λίγοι έξυπνοι να βλέπουν διαρκώς τα πλούτη τους να αυξάνονται, θα πρέπει οι πολλοί να παραμείνουν ηλίθιοι και η κοινωνική δικαιοσύνη, σαν προϋπόθεση κοινωνικής σταθερότητας, θα πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στην καθυπόταξη των λαών. Για να γίνει όμως αυτό εφικτό, οι λαοί πρέπει να μετατραπούν σε αγέλες, δίχως κοινωνικούς-πατριωτικούς συνδετικούς δεσμούς και δίχως πνευματική ουσία που θα τους δίνει ζωή.
Οποιος παρακολουθεί με ανοιχτό μυαλό (δίχως κομματικές παρωπίδες) τις προσπάθειες των κυβερνώντων και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, θα δει πως επιδιώκουν να κρατήσουν τις αγέλες υπό έλεγχο, σπρώχνοντάς τες ακόμη και στην αλληλοεξόντωσή τους, στην αρχή με τη μορφή εσωτερικών εμφυλίων συγκρούσεων, που τις βαφτίζουν «κοινωνικούς αυτοματισμούς» και αν χρειαστεί γιατί όχι και σε εξωτερικούς πολέμους με κάποιους που θα τους βαφτίσουν εξωτερικούς εχθρούς του έθνους. Προσπαθούν να κάνουν αόρατες τις πολιτικές που οδηγούν σκοπίμως στην ανεργία, επιβάλλοντας παράλληλα στους εργαζόμενους την ατομιστική αρχή που λέει: «αφού η εργασία έγινε σπάνιο είδος, η ευτυχία σου είναι συνάρτηση της δυστυχίας του άλλου. Ο εχθρός σου είναι ο όμοιος διπλανός σου, που διεκδικεί την ίδια θέση με σένα». Ο μοναδικός τους φόβος είναι μήπως κάποιοι από την αγέλη σηκώσουν το κεφάλι και δουν πως οι κύριοι αυτοί της γης, έχουν μια και μοναδική πατρίδα που λέγεται χρήμα και πως έλληνες και τούρκοι, γάλλοι και γερμανοί, μαύροι και λευκοί «μάγκες», πίνουν και διασκεδάζουν στο ίδιο κλαμπ της διεθνούς γκλαμουριάς «εις υγείαν των κορόϊδων». Η υπακοή στα κελεύσματα και στις εντολές τους θα σημάνει το θάνατό μας. Από εμάς, τους «αναχρονιστές», που πιστεύουμε ακόμα στον άνθρωπο, στην κοινωνία και στην πατρίδα και όχι στην αγορά θα εξαρτηθούν όλα.