Φον Αντωνάκης.. *

 * Παραφθορά του τίτλου της έξοχης κλασικής κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά  ''Φον Δημητράκης''.    

Εκεί όπου θίγεται το θέμα της εξάρτησης των ανθρώπων από την εξουσία, η επικινδυνότητα της αρρωστημένης φιλοδοξίας, ενώ τίθεται και το δίλημμα αν οι επιλογές των ανθρώπων πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τη συνείδηση ή με το συμφέρον: 
     Ο Φον Δημητράκης είναι ένας από εκείνους τους ανθρώπους που, σε μια περίοδο όπου η Γερμανική Κατοχή βασάνιζε τους έλληνες, προτίμησαν να υποκύψουν στις διαθέσεις των κατακτητών και στοπάθος τους για εξουσία. Ένας επικίνδυνος κακομοίρης με μίζερη συνείδηση, ένας εν δυνάμει Εφιάλτης για ένα πινάκιο εξουσίας. 
     Μας θυμίζει τίποτα όλο αυτό; Μα και βέβαια.. Απολύτως!
     Τον δικό μας πρωθυπουργεύοντα..
Αυτόν που μέρα την ημέρα αποδεικνύεται...

χειρότερος ακόμα κι απ' τον Μεγάλο Ηλίθιο!

     Γιατί αν υποθέσουμε ότι εκείνος από ηλιθιότητα έκανε ό,τι έκανε, γιατί τάχα δεν γνώριζε, ή δεν μπορούσε (!) να καταλάβει τις συνέπειες (πράγμα που στην πραγματικότητα δεν ισχύει, αφού  εκτελούσε έμμισθα, μεπροσωπικά ανταλλάγματα, εντολές), τούτος εδώ δεν έχει καμία δικαιολογία να συνεχίζει και να ολοκληρώνει το έργο εκείνου.

     Διότι και γνώριζε, πριν αναλάβει την εξουσία, αλλά και καυτηρίαζε επί δύο χρόνια από την θέση της αντιπολίτευσης, τα μνημόνια, τις πρακτικές των δανειστών-τοκογλύφων, αλλά και τα αποτελέσματα που τότε πολύ σωστά προέβλεπε ότι θα προκύψουν!

     Αυτά βεβαίως πριν του πάρουν την φωνή οι Σειρήνες της εξουσίας, και πριν καταστεί ο ίδιος ΕΝΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ο καταστροφέας της χώρας και του λαού, που κλήθηκε να υπηρετήσει.

     Καμία δικαιολογία λοιπόν δεν έχει, και με καμία επιείκεια θα κριθεί..
     Σύντομα θα τον πετάξει ο λαός, σαν τρίχα απ' το ζυμάρι, έξω απ' την πολιτική ζωή του τόπου.

     Στον κουβά με τους Εφιάλτες..
  

Από Ουδέν Σχόλιον