Το αυτονόητο του δεν έχω να πληρώσω

Ηγη μπορεί να γυρίζει αλλά εγώ είμαι σταθερά καρφωμένη σ΄ενα σημείο. Εδώ στο κλουβί με τις τρελές Στη χώρα που το αυτονόητο θεωρείται πλέον ανατρεπτικός τρόπος σκέψης. Το αυτονόητο είναι πως ένας άνθρωπος που μόλις τρία χρόνια πριν δήλωνε ένα συγκεκριμένο εισόδημα, είχε μια συγκεκριμένη οικονομική επιφάνεια αυτή που αναλογεί σ΄ενα μισθοσυντήρητο της κακιάς ώρας, κι έπαιρνε επιστροφή από την εφορία διακόσια τριακόσια ευρώ, και τρία χρόνια αργότερα που είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από εκείνη που ήταν, φτωχότερος, ίσως άνεργος, με τις τιμές στα ύψη και την αγοραστική του δυνατότητα στο μηδέν, ΕΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, όχι μόνο δεν έχει επιστροφή φόρου,  αλλλά πρέπει να πληρώσει ένα μάτσο φόρους, χαράτσια και γ@μησι@τικ@ αλλονών. Το αλλονών είναι βεβαιομένο από τη στιγμή που αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν συμμετείχε σε καμία κλοπή, δεν τα εφαγε μαζί, δεν είχε κρυφά έσοδα ούτε καταθέσεις σε τράπεζες εξωτερικού, δεν έχει τίποτα που να αποδεικνύει πως ενώ τρια χρόνια πριν δικαιούταν επιστροφή τώρα πρέπει να πληρώνει...

το δεκαπλάσιο!

Το αυτονόητο λοιπόν είναι πως ο αυτός ο συγκεκριμένος τύπος, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ. Γιατι για να έχει, θα πρέπει να είχε μεσολαβήσει η κληρονομιά από καμιά θείτσα που απεβίωσε, ένα κέρδος στο λόττο, να βρήκε μια βαλίτσα με χιλιάρικα στο δρόμο, να έχει κλέψει καμιά τράπεζα και να έχει κάνει τη μπάζα του. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΛΟΓΙΚΗ, ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΗ, στο να ζητάει κάποιος από αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο λεφτά ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ.

Αυτός που θα το κάνει λοιπόν έχει ΕΝΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΤΟΧΟ. Να του κόψει από το φαί του, από τα φάρμακά του, από την ανατροφή των παιδιών του, από τη δυνατότητα να ζει σ΄ενα σπίτι.  Για να χρησιμοποιήσω λοιπόν το παράδειγμα της διάσημης φράσης "το ότι πτωχεύουν οι έλληνες δεν σημαίνει πως πτωχεύει κι η Ελλάδα" θα πω, πως το ότι τα φάγανε, τα κλέψανε, τα παίξανε στο τζόγο, τα κάνανε βίλες, λογαριασμούς και κότερα, δε σημαίνει πως εμείς πρέπει να πληρώσουμε τους τοκογλύφους που τους τα δάνεισαν. Δεν είναι επαναστατική σκέψη, είναι Η ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνουν όσοι τα φάγανε μαζί, όσοι κλέψανε, όσοι ήταν πελάτες των διαφόρων συμμοριών, όσοι γεμίζανε τις τσέπες με χιλιάρικα και δεν δίνανε λογαριασμό σε κανέναν, όσοι γεμίζανε με λουλούδια τις πίστες στα σκυλάδικα, όσοι αγοράζανε τρία και τέσσερα αυτοκίνητα για τη πλάκα τους, όσοι τρώγανε μέχρι να σκάσουν, όσοι γ@μ@γ@ν€ ότι κινόταν, ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ.

Η ουσία που ενδιαφέρει είναι πως δεν μπορείς να λάβεις εκ του μη έχοντος. Και το ξέρουν. Θα ήταν ηλίθιο να πιστεύουμε πως ο τάδε Υπουργός που ζητάει από έναν άνθρωπο που δεν έχει λεφτά, να πληρώσει  δεν ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ. Για να τον εξαναγκάσει λοιπόν σημαίνει πως δεν είναι ρυθμιστής ενός χρέους αλλά εκβιαστής. Αν σταμάταγε σε νόμους που θα έκαναν να ανοίξουν οι τσέπες των "μαζί τα φάγαμε" αν βούταγε τους δέκα χιτώνες από εκείνους που έχουν εκατό, αν έβαζε πίσω από τα κάγκελα όσους έκλεψαν, τους απατεώνες και καταχραστές του δημοσίου χρήματος, τους μιζαδόρους, τις συμμορίες που ροκάνισαν το δημόσιοι χρήμα, τους ιδιώτες που έκαναν περιουσίες στη πλάτη των υπόλοιπων, και όλα τα γνωστά καθάρματα που περιφέρονται ακόμα ανενόχλητα, μαζί του θα ήμουν. Θα έριχνα τη πέτρα κι εγώ μαζί του. Τότε δεν θα ήταν διάσωση της πλάκας, αλλά απονομή επί τέλους δικαιοσύνης.

Τώρα όμως πόση σοβαρότητα να διακρίνει κανείς σε εκείνους που συλλογή χρημάτων ονομάζουν το κλέψιμο από το παγκάρι της ενορίας? Και ποιος μπορεί πλέον να πιστέψει πως αυτό γίνεται για διάσωση κι όχι για άλλους λόγους? Σήμερα μου ζητάς να πληρώσω ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΧΩ. Αύριο θα μου ζητάς να πληρώνων υποχρεωτικα με κάποια κάρτα την οποία δεν θα μπορώ να πάρω γιατί δεν είμαι εντάξει ούτε με τις τράπεζες, ούτε με την εφορία ΑΡΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ. Τι θα γίνει τότε. Δεν θα έχω πρόσβαση στην αγορά ακόμα και των πιο βασικών προϊόντων για την επιβίωση? Κι αν έχω ακόμα δουλειά πόσο θα τη κρατήσω αν πάρει χαμπάρι ο εργοδότης πως είμαι ΕΚΤΟΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ?  Μήπως στα αυριανά βιογραφικά θα πρέπει να παρουσιάζει κάποιος πιστοποιητικό από την εφορία ή το Τειρεσία ότι είναι εντάξει αλλιώς δεν μπορεί να προσλαμβάνεται? Μήπως το σουπερ μάρκετ θα ζητάει τη κάρτα αγορών υποχρεωτικά αλλιώς δεν θα δίνει τρόφιμα? Μήπως η ΔΕΗ θα ζητάει πληρωμή με πιστωτική αλλιώς θα κόβει το ρεύμα? Μήπως θα πρέπει να έχει συγκεκριμένη κάρτα κάποιος για να νοσηλευτεί ή να πάρει φάρμακα η οποία κάρτα θα είναι πάλι σε σύνδεσεη με τις τράπεζες και την εφορία?

Το αυτονόητο αρχίζει και γίνεται ανατριχιαστικό. Ζοφερό. Οι ενδείξεις είναι πολύ τρανταχτές πλέον για το αύριο που καταφθάνει χωρίς έλεος. Καταφθάνει ένα αύριο γεμάτο από εξαναγκασμένους σε αποκλεισμό από τη παροχή αγαθών. Εξαναγκασμένους να ξεσπιτωθούν και να μένουν στους δρόμους. Εξαναγκασμένων να ψάχνουν τα σκουπίδια ή να ζητιανεύουν στα συσίτια. Εξαναγκασμένους να πεθαίνουν ή να παρανομούν για να επιβιώσουν. Είναι η ώρα που και η δική μας wall street απαιτεί να έχει στα σκαλιά των πολυτελών πολυεθνικών, των πολυτελών εστιατορίων και των πολυτελών οίκων μόδας, ΖΗΤΙΑΝΟΥΣ. Τρελαμένους με το ταμπελάκι στο χέρι που να γράφει "έρχεται ο αντίχριστος, οι εξωγήινοι ή η δευτέρα παρουσία" Ανάπηρους που θα κρατάνε το σημαιάκι και θα λένε "κάποτε πολέμησα"

Είναι η ώρα του κανιβαλισμού που ζητάει νομιμοποίηση. Δεν υπάρχει άλλη λογική δικαιολογία. Σ΄ενα πλανήτη που δέκα συμμορίες κατέχουν το παγκόσμιο πλούτο και δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι η παιδική τους χαρά, ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ είναι πως κανείς δεν μπορεί να μας διαφυλάξει αν αυτοί οι δέκα είναι τελικά κανίβαλλοι και δεν έχουν σώας τας φρένας. Η μετάλλαξη ενός συστήματος που είναι από μόνο του φιλοτομαριστικό, τζογαδόρικο, αδιάφορο για τη δικαιοσύνη, την αξιοκρατεία, την δίκαιη κατανομή του πλούτου, την προώθηση αξιών και πολιτισμού, σε κανιβαλιστική ολιγαρχία δεν είναι ιστορία συνομωσίας είναι Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Το ότι αυτά τα δισεκατομμύρια ανθρώπων στη πλειοψηφία τους, όπως και τα λίγα εκατομμύρια εδώ, ντόπιων , δεν μπορούν να διακρίνουν το τσουνάμι που έρχεται κατ΄ευθείαν πάνω στη μούρη τους και θα τους συνθλίψει, δεν καθιστά συνομοσιολόγους εκείνους που ήδη έχουν ταμπουρωθεί να το παλαίψουν με κάθε τρόπο...Είναι η εποχή που οι φαντασιόπληκτοι συνομοσιολόγοι του παρελθόντος αποδεικνύονται απλά ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ. Είναι η εποχή που οτιδήποτε ειπώθηκε από τους εμπνευστές διαφόρων δυστοπιών του μέλλοντος, είναι απλά το μέλλον που ήρθε. Το μόνο πράγμα που αντιστέκεται στην αποδοχή αυτής της πραγματικότητας είναι το πείσμα των ανθρώπων να πιστέψουν πως δεν είναι έτσι γιατί αυτό θα προστατεύσει το μυαλο τους από τη τρέλα. Είναι η συνήθεια σιγά σιγά στην ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ, στη μετάλλαξη της ανθρωπότητας σε μια κανονικότατη φάρμα των ζώων, με τα ζώα να μην το πάρουν χαμπάρι.

Σύνηθισαν στην ιδέα της αδυναμίας αντίδρασης. Σύνηθισαν στην αποδοχή των όσων τους πλασσάρονται για αλήθειες. Συνηθίζουν σιγά σιγά στο γεγονός πως ένα ένα αφαιρούνται από πάνω τους όλα τα στοιχεία που θα μπορούσαν να τους αφήσουν το περιθώριο μιας  υποτυπώδους ελευθερίας. Οι άνθρωποι παραδίδονται οικειοθελώς. Με την υπογραφή τους στο συμβόλαιο εκτέλεσης, χωρίς να μπαίνουν στο κόπο να δουν τα ψιλά γράμματα στο τέλος της σελίδας. Είχαν ένα σπίτι μια φωλίτσα? Θα το χάσουν και μετά θα σκεφτούν που θα ζήσουν. Είχαν ένα τρόπο να μεγαλώνουν τα παιδιά τους αξιοπρεπώς να τα θρέφουν καλά, να τα σπουδάζουν, να τα βοηθάνε να εκπληρώσουν τα όνειρά τους? Θα τη χάσουν τη δυνατότητα και μετά θα το καταλάβουν. Είχαν συνήθειες απλές, καθημερινές που τους βοηθούσαν να ομορφαίνει η ζωή τους? Θα τις χάσουν και μετά θα το καταλάβουν. Ο υποβαθμισμένος περίφημος τρίτος κόσμος, ο υποανάπτυκος, που στεκόταν απέναντι σαν παράδειγμα προς αποφυγή δεν ανέβηκε επίπεδο. Ηταν το όριο για να σχεδιάσουν που θα κατέβουν και οι υπόλοιποι.

Δεν είναι η τριτοκοσμική Ελλάδα. Θα είναι και η τριτοκοσμική Ευρώπη, και η τριτοκοσμική Αμερική σύντομα στις οθόνες μας. Και όλα αυτά ξεκινάνε από το πλέον απλό πράγμα. Κύριοι δεν έχω να πληρώσω και δεν θα καταναλώσω τη ζωή μου και όσο χρόνο απομένει στο να βρω τρόπους για να ικανοποιήσω τα αιτήματά σας. Αυτό είναι το αυτονόητο. Η συνεχής ενασχόληση, η συνεχής αγωνία και τρομοκρατία, για να βρεθεί τρόπος να ικανοποιηθεί ο χασάπης, είναι περιττή, γελοία. Ενας οικογενειάρχης αυτή τη στιγμή έχει σαν μόνο μέλημα στη ζωή του να βρει λεφτά για να πληρώσει ένα φόρο, το ρευμα, τη τράπεζα, το δάνειο, το ταμείο. Ξυπνάει, κοιμάται (αν καταφέρνει πια να κοιμηθεί) με ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ στη ζωή του, χρημάτων που θα του χρησιμεύσουν όχι για να ζήσει καλύτερα, αλλά για να μην πεθάνει γρηγορότερα. Η άλλη πλευρά, εκείνη των βολεμένων ακόμα ξυπνάει και κοιμάται υποταγμένη απόλυτα στις υποδείξεις, στα μοντέλα ζωής, στα μοντέλα αξιών του ΤΙΠΟΤΑ που θεωρεί ζωη.

Τελικά κανένας ζωντανός κυκλοφορεί ακόμα?

Από Συνήθης Ύποπτος μέσω edo-provokatoras