Του ΘΟΔΩΡΗ ΠΑΤΣΑΤΖΗ
ινά οι απολύσεις και τα λουκέτα στον ιδιωτικό τομέα που οδηγούν σε αλματώδη αύξηση την ουρά των ανέργων σε κάθε υποκατάστημα του ΟΑΕΔ. Από κοντά και οι διαθεσιμότητες στο δημόσιο. Διαθεσιμότητες που οδηγούν σε απολύσεις και που μάλιστα ήδη στους εκπαιδευτικούς φαίνεται να ξεκινάει ο δεύτερος γύρος τους.
ΕΠΙΘΕΣΗ
Οι απολύσεις και το τσάκισμα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας είναι η μεγαλύτερη αιτία της φτώχειας και της εξαθλίωσης του μεγαλύτερου τμήματος του πληθυσμού. Ταυτόχρονα η συγκυβέρνησηΝΔ-ΠΑΣΟΚ, εκτός από το ότι στέλνει τον κόσμο στην ανεργία, τον καλεί μαζί με δεκάδες χιλιάδες ακόμη να πληρώσουν χαράτσια και αυξημένους φόρους, την ώρα που συνεχίζει να χρηματοδοτεί υπέρμετρα τους τραπεζίτες. Αυτούς που είναι έτοιμοι να μας αρπάξουν τα σπίτια για χρέη ακόμη και λίγων ευρώ, κρατώντας τα επιτόκια των δανείων σε ύψη δυσανάλογα σε σχέση με τους κατακρεουργημένους μισθούς όσων ακόμη εργάζονται.
Η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει ό,τι μπορεί για να εφαρμοστούν τα μέτρα των μνημονίων και έχει δείξει επανειλημμένα τις προθέσεις της να χτυπήσει τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές και όποιον αγωνίζεται, πατώντας μάλιστα ακόμη και πάνω στα στηρίγματα του κράτους που η ίδια φρόντιζε να χτιστούν, όπως η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.
Η κυβέρνηση Σαμαρά κάνει ό,τι μπορεί για να εφαρμοστούν τα μέτρα των μνημονίων και έχει δείξει επανειλημμένα τις προθέσεις της να χτυπήσει τα συνδικάτα, τους συνδικαλιστές και όποιον αγωνίζεται, πατώντας μάλιστα ακόμη και πάνω στα στηρίγματα του κράτους που η ίδια φρόντιζε να χτιστούν, όπως η νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής.
Οι δίκες σε βάρος συνδικαλιστών,μαθητών και των κατοίκων στις Σκουριές είναι δείγματα που ξεκαθαρίζουν ότι σε κάθε ευκαιρία φροντίζουν να ποινικοποιούν τους αγώνες.
Για μια φορά ακόμη όμως η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις,υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτό τον οργισμένο και αγανακτισμένο κόσμο που, αν οδηγήσει τη δράση του συλλογικά στο να σβήσει τις μηχανές, μπορεί να ανατρέψει κάθε μνημόνιο, κάθε πολιτική που του μαυρίζει τη ζωή και να επιβάλει τις λύσεις του.
Για μια φορά ακόμη όμως η κυβέρνηση Σαμαρά, όπως και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις,υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο. Αυτό τον οργισμένο και αγανακτισμένο κόσμο που, αν οδηγήσει τη δράση του συλλογικά στο να σβήσει τις μηχανές, μπορεί να ανατρέψει κάθε μνημόνιο, κάθε πολιτική που του μαυρίζει τη ζωή και να επιβάλει τις λύσεις του.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ
Ήδη η απεργία διαρκείας των εργαζομένων στα πανεπιστήμια έχει καταφέρει να μπλοκάρει τον πρώτο γύρο διαθεσιμότητας και έχει μπλοκάρει την κυβέρνηση που επιδιώκει να τελειώνει γρήγορα με τις διαθεσιμότητες για να ασχοληθεί απρόσκοπτά με τα νέα ακόμη πιο σκληρά μέτρα που θέλει να περάσει μέσω του προϋπολογισμού και μέσω της χρηματοδότησης από τους διεθνείς τοκογλύφους.
Ταυτόχρονα σε πολλούς χώρους του ιδιωτικού τομέα πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις ενάντια σε απολύσεις. Ακόμη και σε χώρους που οι εργοδότες συνεργάζονται με τους τραπεζίτες ενοικιάζοντας τους εργαζόμενους, χώρους δηλαδή δύσκολους να συνδικαλιστείς, χώρους όπου σε αξιολογούν όχι για τη δουλειά που προσφέρεις, αλλά για το πώς ντύνεσαι, το αν σκύβεις το κεφάλι και δε ρωτάς τίποτα για τα δικαιώματά σου, το πόσες φορές θα σηκωθείς από τη θέση σου για να πας στην τουαλέτα.
Οι κινητοποιήσεις του Συλλόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα και του Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυδρομικές, Ταχυμεταφορικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής,σωματείων που αποτελούνται από νέους ηλικιακά, αποδεικνύουν ότι η δράση ακόμη και σε χώρους που υπάρχουν νέα σωματεία με σκληρούς εργοδότες, αν στηριχθείς στη συλλογική δράση, στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, στη διάθεση των εργαζομένων, έστω και των πιο λίγων, να αγωνιστούν, μπορούν να είναι πετυχημένες.
Συντονισμός
Είναι σίγουρο ότι ο συντονισμός αυτών και πολλών ακόμα κινητοποιήσεων, που φαίνονται αυτή τη στιγμή να γίνονται αποσπασματικά, θα μπορούσε να τελειώνει μια και καλή με την κυβέρνηση και τα μνημόνια. Θα μπορούσε, με κινητοποιήσεις διαρκείας, να οδηγήσει σε μεγάλη νίκη το εργατικό κίνημα. Οι συσχετισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο πάντα, αλλά μπορούν να αλλάξουν.
Είναι βέβαιο ότι οι ηγεσίες στις δύο μεγάλες Συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) δεν πρόκειται να δώσουν την ψυχή τους για να πετύχει η γενική απεργία. Όχι μόνο γιατί φοβούνται το αν θα χάσουν την εξουσία τα πολιτικά κόμματα τα οποία στηρίζουν. Αλλά γιατί φοβούνται ότι μια νίκη του εργατικού κινήματος αυτή την περίοδο μπορεί να επιφέρει μεγάλες ανατροπές, όχι μόνο σε κυβερνητικό, αλλά σε κάθε επίπεδο έκφρασης της κοινωνίας και άρα και στα ίδια τα συνδικάτα, τσακίζοντας στην κυριολεξία τους μηχανισμούς που έχουν οι ίδιοι φτιάξει και στους οποίους έχουν γαντζωθεί για να διατηρούν την ηγεμονία τους.
Για την απεργία στις 6 Νοέμβρη ελάχιστα πράγματα θα κάνουν, ειδικά η ΓΣΕΕ. Η ΑΔΕΔΥ, που είναι περισσότερο πιεσμένη λόγω της απεργίας των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, έβγαλε μετά από καιρό ένα πρόγραμμα δράσης ενόψει της γενικής απεργίας.
Αυτό είναι θετικό, αλλά πόσο θα έχουν αποτέλεσμα τόσο το πρόγραμμα δράσης, αλλά και η συμμετοχή στην απεργία, θα κριθεί από τη δράση και την προοπτική που θα δώσουν στην απεργία οι δυνάμεις της Αριστεράς.
Αριστερά
Αν μέχρι σήμερα το ΠΑΜΕ ή και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς επικαλούνταν λόγους ταξικής καθαρότητας για να κάνουν ξεχωριστές πορείες, σήμερα το να επιμείνουν σε αυτή την τακτική είναι πια ζήτημα ταξικής προδοσίας. Όποιος διασπά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή τους εργαζόμενους, θα μαζέψει συντρίμια και θρύψαλα, που θα θέλουν δεκαετίες για να συγκολληθούν ξανά. Γιατί θα έχει ανοίξει το δρόμο στην απογοήτευση τεράστιας μάζας του κόσμου, γιατί θα έχει ανοίξει το δρόμο όχι απλά για να εφαρμοστούν τα μέτρα του μνημονίου, αλλά για να διαλυθούν πλήρως τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα.
Μέχρι τις 6 Νοέμβρη οι παρατάξεις της Αριστεράς και κάθε αγωνιστής έχουν μπροστά τους ένα κρίσιμο καθήκον. Να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μαζικοποιήσουν τη συμμετοχή στην απεργία και στη διαδήλωση. Να μη μείνουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι, με πρώτους τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις.
Από τώρα χρειάζεται να οργανωθούν γενικές συνελεύσεις, περιοδείες των σωματείων και των παρατάξεων στους χώρους δουλειάς με αφίσες, ανακοινώσεις, προκηρύξεις. Με ψηφίσματα συμπαράστασης στους κλάδους που αντιστέκονται.
Ιδιαίτερα τα σχήματα και οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να οργανώσουν, εκτός από τα παραπάνω, περιοδείες με βουλευτές, εκδηλώσεις ενημέρωσης και συζητήσεις με τους εργαζόμενους στους χώρους. Να τους καλέσουν να σχηματίσουν απεργιακές επιτροπές μέσα στους χώρους ή, ακόμη καλύτερα, όπου είναι εφικτό να γίνουν κοινές επιτροπές με τον κόσμο στις γειτονιές. Να οργανώσουν ενόψει της γενικής απεργίας πικετοφορίες σε κάθε γειτονιά, καταλήψεις κτιρίων, αποκλεισμούς δρόμων.
Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δραστηριοποιηθούν σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να δώσουν τη μάχη για να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους που απολύονται ή βγαίνουν σε διαθεσιμότητα ώσπου να απολυθούν. Οι δυνάμεις που μπορούν πραγματικά, κλείνοντας όλες τις μηχανές, να επιβάλουν να μην κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία, να μη γίνουν έρμαιο στις διαθέσεις των κορακιών της αγοράς τα δημόσια αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα. Οι δυνάμεις που θα επιβάλουν ένα πραγματικό πρόγραμμα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων ακόμη και σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ταυτόχρονα σε πολλούς χώρους του ιδιωτικού τομέα πραγματοποιούνται κινητοποιήσεις ενάντια σε απολύσεις. Ακόμη και σε χώρους που οι εργοδότες συνεργάζονται με τους τραπεζίτες ενοικιάζοντας τους εργαζόμενους, χώρους δηλαδή δύσκολους να συνδικαλιστείς, χώρους όπου σε αξιολογούν όχι για τη δουλειά που προσφέρεις, αλλά για το πώς ντύνεσαι, το αν σκύβεις το κεφάλι και δε ρωτάς τίποτα για τα δικαιώματά σου, το πόσες φορές θα σηκωθείς από τη θέση σου για να πας στην τουαλέτα.
Οι κινητοποιήσεις του Συλλόγου Δανειζόμενου Προσωπικού Τραπεζικού Τομέα και του Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυδρομικές, Ταχυμεταφορικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής,σωματείων που αποτελούνται από νέους ηλικιακά, αποδεικνύουν ότι η δράση ακόμη και σε χώρους που υπάρχουν νέα σωματεία με σκληρούς εργοδότες, αν στηριχθείς στη συλλογική δράση, στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, στη διάθεση των εργαζομένων, έστω και των πιο λίγων, να αγωνιστούν, μπορούν να είναι πετυχημένες.
Συντονισμός
Είναι σίγουρο ότι ο συντονισμός αυτών και πολλών ακόμα κινητοποιήσεων, που φαίνονται αυτή τη στιγμή να γίνονται αποσπασματικά, θα μπορούσε να τελειώνει μια και καλή με την κυβέρνηση και τα μνημόνια. Θα μπορούσε, με κινητοποιήσεις διαρκείας, να οδηγήσει σε μεγάλη νίκη το εργατικό κίνημα. Οι συσχετισμοί παίζουν καθοριστικό ρόλο πάντα, αλλά μπορούν να αλλάξουν.
Είναι βέβαιο ότι οι ηγεσίες στις δύο μεγάλες Συνομοσπονδίες (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) δεν πρόκειται να δώσουν την ψυχή τους για να πετύχει η γενική απεργία. Όχι μόνο γιατί φοβούνται το αν θα χάσουν την εξουσία τα πολιτικά κόμματα τα οποία στηρίζουν. Αλλά γιατί φοβούνται ότι μια νίκη του εργατικού κινήματος αυτή την περίοδο μπορεί να επιφέρει μεγάλες ανατροπές, όχι μόνο σε κυβερνητικό, αλλά σε κάθε επίπεδο έκφρασης της κοινωνίας και άρα και στα ίδια τα συνδικάτα, τσακίζοντας στην κυριολεξία τους μηχανισμούς που έχουν οι ίδιοι φτιάξει και στους οποίους έχουν γαντζωθεί για να διατηρούν την ηγεμονία τους.
Για την απεργία στις 6 Νοέμβρη ελάχιστα πράγματα θα κάνουν, ειδικά η ΓΣΕΕ. Η ΑΔΕΔΥ, που είναι περισσότερο πιεσμένη λόγω της απεργίας των εργαζομένων στα πανεπιστήμια, έβγαλε μετά από καιρό ένα πρόγραμμα δράσης ενόψει της γενικής απεργίας.
Αυτό είναι θετικό, αλλά πόσο θα έχουν αποτέλεσμα τόσο το πρόγραμμα δράσης, αλλά και η συμμετοχή στην απεργία, θα κριθεί από τη δράση και την προοπτική που θα δώσουν στην απεργία οι δυνάμεις της Αριστεράς.
Αριστερά
Αν μέχρι σήμερα το ΠΑΜΕ ή και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς επικαλούνταν λόγους ταξικής καθαρότητας για να κάνουν ξεχωριστές πορείες, σήμερα το να επιμείνουν σε αυτή την τακτική είναι πια ζήτημα ταξικής προδοσίας. Όποιος διασπά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή τους εργαζόμενους, θα μαζέψει συντρίμια και θρύψαλα, που θα θέλουν δεκαετίες για να συγκολληθούν ξανά. Γιατί θα έχει ανοίξει το δρόμο στην απογοήτευση τεράστιας μάζας του κόσμου, γιατί θα έχει ανοίξει το δρόμο όχι απλά για να εφαρμοστούν τα μέτρα του μνημονίου, αλλά για να διαλυθούν πλήρως τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα.
Μέχρι τις 6 Νοέμβρη οι παρατάξεις της Αριστεράς και κάθε αγωνιστής έχουν μπροστά τους ένα κρίσιμο καθήκον. Να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μαζικοποιήσουν τη συμμετοχή στην απεργία και στη διαδήλωση. Να μη μείνουν μόνοι τους οι εργαζόμενοι, με πρώτους τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις.
Από τώρα χρειάζεται να οργανωθούν γενικές συνελεύσεις, περιοδείες των σωματείων και των παρατάξεων στους χώρους δουλειάς με αφίσες, ανακοινώσεις, προκηρύξεις. Με ψηφίσματα συμπαράστασης στους κλάδους που αντιστέκονται.
Ιδιαίτερα τα σχήματα και οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να οργανώσουν, εκτός από τα παραπάνω, περιοδείες με βουλευτές, εκδηλώσεις ενημέρωσης και συζητήσεις με τους εργαζόμενους στους χώρους. Να τους καλέσουν να σχηματίσουν απεργιακές επιτροπές μέσα στους χώρους ή, ακόμη καλύτερα, όπου είναι εφικτό να γίνουν κοινές επιτροπές με τον κόσμο στις γειτονιές. Να οργανώσουν ενόψει της γενικής απεργίας πικετοφορίες σε κάθε γειτονιά, καταλήψεις κτιρίων, αποκλεισμούς δρόμων.
Είναι μια μεγάλη ευκαιρία να δραστηριοποιηθούν σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να δώσουν τη μάχη για να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους που απολύονται ή βγαίνουν σε διαθεσιμότητα ώσπου να απολυθούν. Οι δυνάμεις που μπορούν πραγματικά, κλείνοντας όλες τις μηχανές, να επιβάλουν να μην κλείσουν σχολεία και νοσοκομεία, να μη γίνουν έρμαιο στις διαθέσεις των κορακιών της αγοράς τα δημόσια αγαθά, όπως το νερό και το ρεύμα. Οι δυνάμεις που θα επιβάλουν ένα πραγματικό πρόγραμμα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων ακόμη και σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.