Του Γ. Γ.Στην αστική κοινωνία ο ρόλος της Αριστεράς είναι ο ρόλος του κόμματος αντιπολίτευσης. Σε κόμμα εξουσίας επιτρέπεται να υψωθεί μόνο πάνω στα ερείπια του αστικού κράτους.
Ρόζα Λούξεμπουργκ
Η παραπάνω άποψη της Ρόζας είναι ολόσωστη γιατί όσοι/ες έχουν ακόμα και επιδερμική επαφή με τον μαρξισμό – λενινισμό γνωρίζουν ότι στον καπιταλισμό κυβέρνηση και εξουσία δεν ταυτίζονται.
Οποιος κυβερνητικός θίασος και να υπάρχει, η εξουσία βρίσκεται σ’ αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, Στους πλουτοκράτες δηλαδή. Και το κυβερνητικό πολιτικό προσωπικό στην ουσία περιορίζεται σε υπηρετικό ρόλο για να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης.
Όταν λοιπόν σαν σήμερα 1 Ιούλη του 1989 τα μέλη και οι οπαδοί του ΚΚΕ πληροφορήθηκαν ότι ο τότε ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης, έχοντας προφανώς και την σύμφωνη γνώμη των καθοδηγητικών οργάνων του κόμματος, συμφώνησε στην δημιουργία συγκυβέρνησης του ενιαίου τότε Συνασπισμού με την Ν.Δ και πρωθυπουργό τον Τζ. Τζανετάκη αισθάνθηκαν ένα σοκ.
«Πιστεύω ότι η συνεργασία αυτή είναι ολέθρια για το ΚΚΕ που τείνει να υποταχθεί σε μικροαστικές και αστικές "εκσυγχρονιστικές» θέσεις"», δήλωνε τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης μια εμβληματική μορφή του κομμουνιστικού κινήματος της χώρας μας, το ιστορικό στέλεχος του ΚΚΕ, Κώστας Κάππος.
Χρειάστηκε να περάσουν κάποια χρόνια και η πρώην γ.γ της Κ.Ε του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα να αναγνωρίσει έστω και με «μασημένα» λόγια ότι ήταν λανθασμένη επιλογή του ΚΚΕ να συμμετάσχει σε αστικές κυβερνήσεις.
Να τι έγραφε στο θεωρητικό περιοδικό της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας «Μαρξισμός και σύγχρονη εποχή» -και αναδημοσιεύτηκε σε τεύχος της «Κομμουνιστικής Επιθεώρησης» (Νο2, 2013):
Η συμμετοχή στην κυβέρνηση έγινε για πολύ ειδικούς λόγους, καθώς ήταν αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης ύστερα από εκλογές, σύμφωνα δε με το νόμο έπρεπε να μεσολαβήσει ένα μικρό χρονικό διάστημα ως την επόμενη εκλογική αναμέτρηση για να μην παραγραφεί ένα πολιτικό σκάνδαλο που επικεφαλής -σύμφωνα με το κατηγορητήριο- αναφέρονταν ο σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός.
Το Κόμμα μας από τη φύση των δύο αυτών κυβερνήσεων -που ήταν μεταβατικές ως τις επόμενες εκλογές- δεν υποχρεώθηκε σε επιζήμιες υποχωρήσεις αν και ένα μέρος του λαού -καθοδηγημένο από τη σοσιαλδημοκρατία- απέδωσε στο κόμμα πολιτική ανίερης συμμαχίας. Είχαμε ζημιά σε ψήφους, το κυριότερο όμως δεν ήταν αυτό το γεγονός, όσο το ότι αναπτύχθηκε (σε μια περίοδο που ο οπορτουνισμός είχε σηκώσει κεφάλι μέσα στο κόμμα) η αντίληψη ότι δεν είναι θέμα αρχής η συμμετοχή του κόμματος σε μια αστική κυβέρνηση.
Ακόμα όμως χειρότερο ήταν η διάδοση της αντίληψης ότι σε κάποια πολύ κορυφαία στιγμή, που το αστικό πολιτικό σύστημα συναντά εμπόδια, το ΚΚΕ πρέπει να παραμερίσει τη στρατηγική του και να στηρίξει το σχηματισμό κυβέρνησης στη λογική του λεγόμενου μίνιμουμ προγράμματος, που στην πραγματικότητα σε όλες τις περιπτώσεις δεν προκαλεί ρήγματα στο αστικό πολιτικό σύστημα, αντίθετα του παρέχει τη δυνατότητα να ανασυντάξει τις δυνάμεις του».
Διαβάστε επίσης
Το "βρώμικο '89" της συγκυβέρνησης Ν.Δ-ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.