O κανιβαλισμός των πολιτισμένων

Υπάρχουν πάρα πολλοί που βιάζονται να αποδομήσουν μια αριστερή κυβέρνηση έξι μηνών. Ο πόλεμος μαίνεται.
Όταν αυτοί προέρχονται από τη Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το ποτάμι και το ΚΚΕ είναι πέρα για πέρα αντιληπτή  η επιθυμία  τους αυτή.
Εδώ όμως βλέπουμε να αναπτύσσεται γρήγορα ένα αριστερό μίσος για την αριστερά. Είναι εκνευρισμένοι οι πιό αριστεροί  οταν  μιλούν για την αριστερά του Τσίπρα, έχουν  νεύρα  οι αριστεροί του Τσίπρα με τους «υποτιθέμενους» πιο αριστερούς του Λαφαζάνη, έχουν  διαφορετικά νεύρα οι αριστεροί της Ζωης και  παντελώς διαφορετικά νεύρα  οι συνεργαζόμενοι  με την αριστερά.
Δεν μιλώ τέλος καθόλου για τα νεύρα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς προς την κοινοβουλευτική αριστερά, ούτε  γιά  τα νεύρα της κεντροαριστεράς στην περίπτωση που επικρατήσει μία πιο αριστεροκεντρώα λογική.

Η αριστερά δε μοιάζει ούτε με το ΠΑΣΟΚ ούτε με τη Νέα Δημοκρατία.
Διαφωνούσαν και αυτοί  αλλά είχαν πάντα  εναν κοινό στόχο νά τούς ενώνει.
Το ταμείο.
Σπανίως οι  κλέφτες διαφωνούν μεταξυ τους.
Αντε νά πλακωθούν στη μοιρασιά. Ίσως γι” αυτό και να μπήκε φυλακή ο Τσοχατζόπουλος, επειδή έκλεψε παραπάνω απ” τούς  υπόλοιπους.
Εδώ όμως τόσο ο Τσίπρας όσο και ο Λαφαζάνης όσο και η  Ζωη έχουν καθαρό μητρώο. Ως τά τώρα.Τουλάχιστον.
Αυτό δυσκολεύει τα πράγματα και ως προς τον καθορισμό της γραμμής που πρέπει να ακολουθηθεί.
Το καταλαβαίνει αυτό κανείς διαβάζοντας και τα σχόλια, τα οποία πέρα από τα εγκάθετα, που τα ξεχωρίζω όσο και να προσποιούνται τά πολύ αριστερά (έχουν κοινά χαρακτηριστικά τα κατασκευασμένα) μιλώ για τα καθαρά σχόλια και τις κουβέντες, που όλοι κάνουμε μεταξύ μας.
Είναι πολύ εμφανές λοιπόν, ότι έχει προκύψει ένα αληθινό ρήγμα σχετικά  με την ψήφιση του τρίτου μνημονίου.

Η πρώτη σκέψη λέει ότι  η αριστερά δεν ήρθε να ψηφίσει μνημόνιο.
Ήρθε Μάλιστα για να καταργήσει τα δύο προηγούμενα. Παρ” όλα αυτά ψηφίζει ένα τρίτο. Δέν το λες και καλή εξέλιξη;

Ποια είναι η ουσιώδης διαφορά όμως η οποία συνεχίζει να δίνει ακόμα στον Τσίπρα δικαίωμα παραμονής  στήν εξουσία και περιθώρια νέων ελιγμών;
Ότι σ” αυτές τις διαπραγματεύσεις που έγιναν, δεν υπήρχε προσυνεννόηση, όπως υπήρξε επί τών προηγούμενων κυβερνήσεων.
Δέν έγιναν πιστευτοί  οί Βενιζέλος και Σαμαράς οτι έδωσαν αληθινή μάχη.

Υπήρχε αυτή τη φορά ένας εμφανέστατος πόλεμος, σημάδια αυτού του πολέμου είδαμε στα πρόσωπα όλων και ο ευρωπαϊκός αδιστακτισμός  εμπόδισε και παρέβλεψε τη λαϊκή εντολή.

Αγνοήθηκε  η χώρα.Αγνοήθηκε ο Ελληνικός λαος.
Ζούμε σε μια Ευρώπη σκοταδιστική, μιά Ευρώπη που στήνει πραξικοπήματα, διορίζει κυβερνήσεις, αγνοεί λαϊκές εντολές και στέλνει σιχαμένους τεχνοκράτες – τρομοκράτες, οι οποίοι τρομοκρατούν τις κοινωνίες, ζητάνε ανταλλάγματα, δεν τους ενδιαφέρει αν υπάρξουν θύματα, νεκροί.
Αδιάφορο.

Είναι η χειρότερη Ευρώπη που είχαμε ποτέ .
Με κανίβαλους στην ηγεσία. Ή Μέρκελ και ο Σόιμπλε είναι γνήσιοι απόγονοι κανιβάλων .
Όλο αυτό που ζούμε είναι ο κανιβαλισμός των πολιτισμένων.
Κυριολεκτικά αγριάνθρωποι.

Τι κάνεις όμως, όταν αυτοι οι αγριάνθρωποι κατέχουν τα κλειδιά λειτουργίας του συστήματος σου;
Τούς τα αφήνεις και φτιάχνεις μόνος τη χώρα σου; Κινείσαι χωρίς καθόλου συμμάχους;
Το είδαμε. Η χώρα απομονώθηκε άμεσα. Από εχθρούς και φίλους. Διότι οι φίλοι μοιάζουν να είναι αδύναμοι να τολμήσουν. Ακόμα κι αμερικάνοι. Καναν δηλώσεις είπαν, ενδιαφέρθηκαν, αλλά επί της ουσίας τίποτα. Άχρηστα τα λόγια του Ομπάμα. Πάνω από τον Ομπάμα ο Σόιμπλε.
Τον έγραψε κανονικά κι έκανε το δικό του ό Χιτλερίσκος.
Τι έπρεπε να πράξει λοιπόν ο Τσίπρας κατά τον Λαφαζάνη;
Να μην υπογράψει, να επιστρέψει στη χώρα να κηρύξει χρεοκοπία και να τυπώσει εθνικό νόμισμα.
Ως αρχηγός αριστερού κόμματος ίσως και να μπορούσε να το κάνει, ως πρωθυπουργός όμως μίας ολόκληρης χώρας έπρεπε αλλιώς να σταθμίσει.
Είναι διάφορετικοί ρόλοι και αλλιώς αποφασίζεις στη μία ή στην άλλη περίπτωση.

Εν προκειμένω, ο Τσίπρας αποφάσισε την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη μέχρι να ετοιμάσει χώρα Τις βαλίτσες της για αποχώρηση;
Η πιστεύει ότι θα παραμείνει;
Γιατί αυτά που ζητάνε δεν μπορουν να τα πάρουν απο μιά εξοντωμένη κοινωνία.
Είναι αδύνατο.

Στήν δεύτερη περίπτωση, καλείται γιά να μήν διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ νά ακολουθήσει  την Λαφαζάνεια οδό  η οποια όσο και αν προσπαθεί να διαφοροποιηθεί με το ΚΚΕ,  μοιαζει σχεδόν είναι ταυτόσημη.
(Διαφοροποιείται προφανώς ο Λαφαζάνης, διότι  θα κατέβει ως αρχηγός νέου κόμματος ακολουθώντας τον δρόμο του Αλαβάνου και Κουβέλη)
Μέ την Λαφαζάνειο οδό πάμε κατευθείαν στη δραχμή ,αφού χρεοκοπήςουμε διαγράφοντας μονομερώς το χρέος μας.
Τέλος των διαπραγματεύσεων.
Η χώρα  φεύγει από την ευρωζώνη και ασκεί ανεξάρτητη πολιτική.
Η χώρα είναι έτοιμη αυτή τη στιγμή να πάει στη δραχμή;
Ειναι έτοιμη να πηδήξει από το τρένο  πού έχει μάλιστα αναπτύξει αυτήν την ταχύτητα  στην δεδομένη χρονική συγκυρία;

Είναι ο Τσίπρας  αυτός  που εμποδίζει τη χώρα να ζήσει καλύτερες μέρες με τη δραχμή, γιατί τα βρήκε με τους διεθνείς τοκογλύφους;
Αυτό είναι το ερώτημα.

Έχει η χώρα  προοπτική νά ανακάμψει με τή δραχμή αλλά απ τήν άλλη αν δεν έχει είναι αυτός λόγος να υπογράφουμε αυτά τα αίσχιστα ταπεινωτικά μνημόνια;
Κάνει μήπως ο Τσίπρας  την ύστατη προσπάθεια  να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ και στην Ευρώπη περιμένοντας έστω μια μερική αναμόρφωση η τροποποίηση  συςχετιςμών που  θα του δώσει δικαίωμα να ανατρέψει  την υπαρχουσα  κατάσταση ;
Ή περιμένει τον ελληνικό λαό  νά ετοιμαστεί για μία τέτοια προοπτική εξόδου τής χώρας.
Γιατί  η κοινωνία ολόκληρη κινείται με ρυθμό χελώνας.
Μακάρι να μπορούσαν οι αριστεροί να σηκωθούν και να πάνε στη δραχμή μόνοι τους καί να παραμείνουν οι άλλοι στο ευρώ.
Τώρα μη δίνω καί ιδέες  στόν Σόιμπλε .
Διότι η επόμενη πρόταση που θα μας κάνει μπορεί να είναι αυτή.
Όσοι θέλουν πάνε στη δραχμή κι όσοι θέλουν μένουν στο ευρώ.
Θα λύσει και το πρόβλημα της αριστεράς. Θα έχουμε αριστερούς δραχμής και αριστερούς του ευρω.
Μιά χαρά μού ακούγεται κάτι τετοιο…

Ή μήπως η Ευρωζώνη έχει διαλυθεί και θά μπορούσε να σχεδιαστεί μια κοινή έξοδος πολλών χωρών μαζί Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία ,Ελλάδα ειναι η Ευρώπη της Μεσογείου.

Είναι η Ευρώπη πού μπορεί να συνομιλήσει σε επίπεδο πολιτισμού.
Μπορεί να δημιουργήσουν μιά νέα Ευρώπη, η οποία δεν θα είναι μια καθαρά οικονομική και τραπεζική ενωση, οπως ή παρούσα.
Να μην έχει γιά πρωθυπουργούς τραπεζικούς υπαλλήλους.

Κάθε μέρα ασχολούμαστε  όλοι μας βαθαίνοντας στην σκέψη μας, προσπαθώντας να συμβάλλει ο καθένας μας με ωριμότητα και ψυχραιμία στη διαμόρφωση αυτού του νέου σκεπτικού, που θα μας ανασύρει από το αδιέξοδο στο οποίο έχουμε βρεθεί.
Βασικό όμως είναι να σταματήσουν οι αριστεροί  να βιάζονται να πεθάνει γρήγορα αυτό που γεννήθηκε .
Πολύ μίσος για την κυβερνώσα αριστερά.

Υπάρχουν αρκετοί νεκροθάφτες για να θάψουν την αριστερά, δε χρειάζεται να γίνει η  ίδια νεκροθάφτης του εαυτού της.

Δεν μπορεί συνεχώς να πορεύεται κάνεις διαμαρτυρόμενος.
Δεν ξέρω τι νόημα έχει μια αριστερά που κάθεται σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και σηκώνεται μόνο για να διαμαρτυρηθεί περιφερόμενη στους δρόμους.
Εύκολη φωλιά, για τους ανίκανους να κυβερνήσουν, η συνεχής διαμαρτυρία.
Εξίσου εύκολη φωλιά  και για αυτούς που δεν θέλουν να  ανατρέψουν την κατάσταση να συντάσσονται συνεχώς με τη λογική του εχθρού .
Και τα δύο ατοπήματα.
Δίκιο λοιπόν, υπάρχει σε όλες αυτές τις αναζητήσεις.
Δεν έχει ο ένας άδικο και ο άλλος δίκιο.
Όμως τη λύση θα τη δείξει ο χρόνος. Τη λύση θα τη δώσει η νέα αγανάκτηση που έρχεται ορμητική.