Ευρωπαϊκό φιλμ νουάρ -> Ο καλός κι ο κακός μπάτσος

Μέσα στην αίθουσα ανακρίσεων των Βρυξελλών είναι δεμένος στην καρέκλα ο Έλληνας.

Πίσω από τον διπλής κατεύθυνσης καθρέφτη κάθονται και παρακολουθούν η Λαγκάρντ, ο Κάμερον, ο Ομπάμα, ο Σούλτς, ο Σόιμπλε και μερικοί ακόμα πολιτικοί.

Καθώς και χρηματιστές, στελέχη πολυεθνικών, καναλάρχες και διανοούμενοι.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν στην αίθουσα η Μέρκελ με τον Ολάντ.

Η Μέρκελ φοράει δερμάτινη στολή, αλλά χωρίς τα διακριτικά της Γκεστάπο, για να μην την περάσουν...

για Ναζί. Ο Ολάντ φοράει μια πράσινη στολή, από αεράτο ύφασμα, σχεδιασμένη από μεγάλο μόδιστρο του Παρισιού.

Η Μέρκελ κοιτάει τον καθρέφτη και μετά χτυπάει τη γροθιά της στο τραπέζι μπροστά στον Έλληνα.

ΜΕΡΚΕΛ: Γ@μημ€ν€ ραγιά, τόλμησες να σηκώσεις κεφάλι; Θα σου γ@μήɕѠ τη μάνα, τον πατέρα και τα παιδιά. Θα βλαστημάς τη στιγμή που τόλμησες να ψηφίσεις ενάντια στο μνημόνιο, που τόλμησες να τα βάλεις με την Ευρώπη. Θα σε κάνω να φτύσεις αίμα, π⓪υτάν@ς γιέ. Θα σου πάρω το σπίτι, τη χώρα και θα σε βάλω να δουλεύεις σαν σκυλί για ένα πιάτο φαΐ.

Ο Έλληνας σηκώνει λίγο το κεφάλι.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Μα αυτά μου τα κάνεις ήδη.

Η Μέρκελ εξοργίζεται και του δίνει μια γροθιά.

ΜΕΡΚΕΛ: Τολμάς και αντιμιλάς από πάνω; Θέτεις σε κίνδυνο όλο το σχέδιο μας με τις μαλακί€ς σου περί αξιοπρέπειας  και τολμάς και ν’ αντιμιλάς; Θα σε κάνω να ξεχάσεις τ’ όνομα σου και την ιστορία σου, βρομογούρουνο.

Ο Έλληνας, παραδόξως, χαμογελάει.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Αυτή δεν την ξεχνάω.

Η Μέρκελ του δίνει μερικές απανωτές στο πρόσωπο και στο σώμα. Παρεμβαίνει ο Ολάντ.

ΟΛΑΝΤ: Ηρέμησε, λιγάκι, θα τον σκοτώσεις… Άσε να του μιλήσω εγώ.

Η Μέρκελ, δήθεν εκνευρισμένη, πηγαίνει και στέκεται μπροστά στον καθρέφτη. Χαμογελάει σ’ αυτούς που παρακολουθούν.

Ο Ολάντ βγάζει το μαντίλι του και καθαρίζει τα αίματα από το πρόσωπο του Έλληνα. Η φωνή του μελιστάλαχτη.

ΟΛΑΝΤ: Πρέπει να μας βοηθήσεις, για να σε βοηθήσουμε. Ξέρω ότι δεν φταις εσύ, ότι σ’ εξαπατήσανε, αλλά τώρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος… Η Μέρκελ είναι λίγο… νευρική. Την έχω δει να κάνει πολύ πιο άσχημα πράγματα σε εκείνους που δεν την υπακούσανε. Και, πίστεψε με, δε θέλω να πάθεις τα ίδια κι εσύ… Αφού το ξέρεις ότι μας συνδέει προαιώνια φιλία, γιατί δε με εμπιστεύεσαι;

ΕΛΛΗΝΑΣ: Τι θέλεις να κάνω;

ΟΛΑΝΤ: Τίποτα σπουδαίο. Μόνο να συνεχίσεις να εκπληρώνεις τα καθήκοντα σου, αυτά που συμφωνήσαμε.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Εγώ δε συμφώνησα σε τίποτα. Αυτοί που με τυραννάνε τόσα χρόνια, αυτοί συμφωνήσανε, χωρίς να ζητήσουν τη γνώμη μου.

ΟΛΑΝΤ: Καταλαβαίνω τον πόνο σου. Όμως τώρα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν υπάρχει εναλλακτική οδός.

Ο Έλληνας κοιτάει τον Ολάντ στα μάτια.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Γιατί με φοβάστε τόσο;

Ο Ολάντ δεν απαντάει.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Ξέρω γιατί. Επειδή έχετε στη σειρά για ανάκριση και τα υπόλοιπα γουρουνάκια. Και ξέρετε ότι αν αρνηθώ εγώ να υπογράψω τη δήλωση μεταμέλειας θα ακολουθήσουν κι άλλοι.

Ο Ολάντ σηκώνει τα μανίκια του απογοητευμένος και πλένει τα χέρια του σε μια μικρή λεκάνη.

ΟΛΑΝΤ: Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα.

Γυρνάει και πλησιάζει τον καθρέφτη. Για μια στιγμή συνομιλούν ψιθυριστά με τη Μέρκελ. Εκείνη εξαγριώνεται ξανά. Επιτίθεται στο δεμένο Έλληνα και αρχίζει να τον ξυλοκοπεί.

ΜΕΡΚΕΛ: Πόσο θα αντέξεις χωρίς εμάς, ε; Πόσο θα αντέξεις χωρίς εμάς, πες μου.

Ο Έλληνας σηκώνεται αιμόφυρτος.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Ήμουν εδώ πολύ πριν υπάρξετε εσείς.

Η Μέρκελ κοιτάει προς τον διπλό καθρέφτη, περιμένοντας την ετυμηγορία. Για μια στιγμή φαίνονται οι αντίχειρες της ολιγαρχίας. Όλοι στραμμένοι προς τα κάτω: «Αποτελειώστε ‘τον».

Ο Ολάντ με τη Μέρκελ ορμάνε στον Έλληνα. Εκείνος μετά τα πρώτα χτυπήματα αρχίζει να γελάει δυνατά. Οι βασανιστές σαστίζουν. Ο Έλληνας τους κοιτάει κατά πρόσωπο.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Πόσο θ’ αντέξετε χωρίς εμένα, ε; Εγώ ξέρω από βασανιστήρια και Κατοχές. Αντέχω…

Σαν μανιακοί ο κακός και ο καλός μπάτσος πέφτουν πάνω του. Κι εκείνοι που τόση ώρα παρακολουθούσαν μπαίνουν στην αίθουσα και συμμετέχουν στον ξυλοδαρμό.

Ακούγεται ο συναγερμός κι αναταραχή έξω από την αίθουσα ανάκρισης. Η πόρτα ανοίγει και κάποιος υπάλληλος λέει τρομαγμένος: «Ξεσηκωθήκανε κι οι άλλοι. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Οι βασανιστές φεύγουν πανικόβλητοι. Ο Έλληνας, μισοπεθαμένος απ’ το ξύλο, γελάει. Σηκώνεται με δυσκολία, κοιτιέται στον καθρέφτη και φτιάχνει τα ρούχα του.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Σιγά το ξύλο. Που να ‘ξεραν τι ξύλο έχω φάει τόσους αιώνες.

Ο Έλληνας ψάχνει στο δωμάτιο για όπλο. Βρίσκει ένα ποτιστήρι. Το παίρνει και πηγαίνει στην πόρτα.

ΕΛΛΗΝΑΣ: Εσείς οι από κάτω. Μην χτυπιέστε μεταξύ σας. Τους από πάνω βαράτε.

Βγαίνει από την αίθουσα ανακρίσεων κραδαίνοντας το ποτιστήρι και φωνάζοντας: «Αέρα!»

ΤΕΛΟΣ (;)

 Γελωτοποιός, http://sanejoker.info/

Για το Νόστιμον ήμαρ: