Δεν θα μου λείψουν!

Γράφει ο Cogito ergo sum

Κάποιοι μίλησαν για ιστορική μέρα. Ίσως νά “χουν δίκιο. Μόνο που το δίκιο τους θα αποδειχτεί (αν αποδειχτεί) μετά από χρόνια, μιας και η ιστορία τού παρόντος δεν γράφεται παρά μόνο στο μέλλον. Κάποιοι άλλοι είπαν κάτι για αλλαγή εποχής. Φοβάμαι πως δεν θα συμφωνήσω μαζί τους, αν και πολύ θα ήθελα να μη διαψευσθούν. Και κάποιοι τρίτοι διαλάλησαν...

ότι για πρώτη φορά η χώρα αποκτά αριστερή κυβέρνηση. Σ” αυτούς θά “θελα να θυμίσω ότι τα ίδια ακριβώς λόγια ακούστηκαν και στις 18 Οκτώβρη 1981…

Όμως, ας μη γινόμαστε μεμψίμοιροι τέτοιες ώρες. Καλύτερα ν” αφήσουμε τους καινούργιους να δώσουν τα πρώτα δείγματα γραφής τους και κατόπιν θα έχουμε όλο τον χρόνο να τους σχολιάσουμε κατάλληλα. Προς το παρόν, ας ξεπροβοδίσουμε τους παλιούς που φεύγουν. Δυστυχώς, όσο κι αν θέλω να φανώ ευγενής, δεν μπορώ ούτε να τους ευχηθώ καλό κατευόδιο ούτε να τους χτυπήσω με συμπάθεια στην πλάτη και να τους πω «στο επανιδείν». Βλέπετε, δεν θα μου λείψουν καθόλου:

– Ο ψευτοτσαμπουκάς τού Σαμαρά. Αυτό το γιαλαντζί κουτσαβάκικο στυλάκι «δεν σε κοιτάω για να μη γελάω», αυτό το ντεμέκ μάγκικο βλέμμα υπό γωνία κι αυτό το φτηνό νταηλίκι «θέλατε να μας ρίξετε, κύριε Τσίπρα;» δεν πρόσβαλαν απλώς τήν αξιοπρέπειά μας. Κυρίως, συνιστούσαν προσβολή για όλους εκείνους τους γνήσιους μάγκες, όπως τους διέσωσαν στα γραφτά τους ο Νίκος Τσιφόρος κι ο Ηλίας Πετρόπουλος και στα τραγούδια τους ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο Στράτος Παγιουμτζής κι όλοι οι μεγάλοι ρεμπέτες.

– Η υπεροψία του Βενιζέλου. Ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του πλέον αντιπαθητικού πολιτικού τής μεταπολίτευσης. Πρόκειται για την μοναδική περίπτωση πολιτικού, ο οποίος έκανε ό,τι ήθελε, φροντίζοντας να νομοθετεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μη μπορεί να διωχθεί για σκάνδαλο. Η εμπλοκή του στο θέμα των υποβρυχίων, στο θρίλλερ με την λίστα Λαγκάρντ αλλά και στην ιστορία με το Mall είναι χαρακτηριστική. Ευτυχώς, ο «μη μου κουνάς εμένα το δάχτυλο» φαίνεται πως βρίσκεται κοντά στην έξοδο από την πολιτική σκηνή.

– Οι ασυναρτησίες του Γεωργιάδη. Δεν πιστεύαμε τ” αφτιά μας ακούγοντας τον τότε υπουργό υγείας να περηφανεύεται ότι τα μέτρα διάλυσης του συστήματος υγείας τα έπαιρνε αυτός ο ίδιος και δεν εκτελούσε εντολές καμμιάς τρόικας, κάναμε καινούργιο συκώτι από τα γέλια, βλέποντάς τον να προσπαθεί να τεκμηριώσει το ότι οι αριστεροί είναι λίγο-πολύ σατανάδες, χρησιμοποιώντας την αρχαιοελληνική γραμματεία και αγαναχτήσαμε με τις τσιρίδες που έβγαζε ό,τι κι αν έλεγε.

– Η αμετροέπεια του Δένδια. Ακόμη περιμένουμε την μήνυση που θα έκανε στον Γκάρντιαν ο τότε υπουργός προστασίας τού πολίτη, σε αντίθεση με την σπουδή που έδειξε όταν ανακοίνωνε δικαστική απόφαση η οποία δεν είχε ακόμη εκδοθεί.

– Η κοροϊδία τού Βρούτση. Ο υπουργός που, ενώ κατεδάφισε μεθοδικά και πλήρως όποιο εργασιακό ή ασφαλιστικό δικαίωμα είχαν αφήσει όρθιο οι προκάτοχοί του, τόλμησε να πει ότι μ” αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνεται η… αποσοβιετοποίηση της εργασίας.

– Η απύθμενη βλακεία του Χρυσοχοΐδη. Ο μόνος υπουργός που πιάστηκε κορόιδο και παραδέχθηκε ότι ψήφιζε νομοσχέδια δίχως να τα έχει διαβάσει πρώτα. Ο υπουργός που μοίρασε έξτρα πανωπροίκι μερικών δισεκατομμυρίων στους εργολάβους, επειδή -άκουσον! άκουσον!- οι εισπράξεις τους δεν έφτασαν στο ύψος που υπολόγιζαν όταν υπέγραφαν τις συμβάσεις τους! Ο υπουργός που, λίγες μέρες πριν τον στείλει σπίτι του ο λαός, περηφανεύτηκε για το… έργο του, λέγοντας «μακάρι να είχαν κι άλλοι υπουργοί να επιδείξουν τέτοιο έργο».

– Η προκλητικότητα του Λοβέρδου. Ως υπουργός υγείας, έβγαλε στην δημοσιότητα ονόματα οροθετικών γυναικών, δήθεν για να προστατεύσει την κοινωνία. Ως υπουργός παιδείας, ζήτησε από τους άνεργους εκπαιδευτικούς να δουλέψουν εθελοντικά, παίρνοντας μόρια αντί για μισθό. Ενδιάμεσα, πρόλαβε να τσακωθεί με τον Βενιζέλο, να φτιάξει δικό του κόμμα, να προσπαθήσει να στήσει συνεργασίες και να επιστρέψει στο ΠαΣοΚ για να γίνει υπουργός του Σαμαρά.

– Η φτήνια των κυβερνητικών εκπροσώπων. Το μόνο που κατάφεραν ο Σίμος Κεδίκογλου και η διάδοχός του Σοφία Βούλτεψη ήταν να μας κάνουν να γελάσουμε με την καρδιά μας και να τους φασκελώσουμε κατά κόρον. Θα μείνουν αλησμόνητες οι ατάκες του μεν πρώτου όταν έρριχνε μαύρο στην δημόσια ραδιοτηλεόραση «γλιτώσαμε από το χαράτσι τής ΕΡΤ», της δε δεύτερης όταν παραμονές των εκλογών συνιστούσε στον Γιώργο Οικονομέα να προμηθευτεί χαρτί υγείας επειδή με τον ΣυΡιζΑ στην εξουσία θα έρθουν δύσκολες μέρες. Δυστυχώς, χάρη σ’ αυτούς τους δυο, έσπασαν πολλές τηλεοράσεις, οπότε η απουσία τους θα είναι ωφέλιμη.

– Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, τα νομοσχέδια εκατοντάδων σελίδων σε ένα μόνο άρθρο και οι επιστρατεύσεις απεργών. Ποτέ μια κυβέρνηση δεν έδειξε τόσο έντονη αντιδημοκρατική συμπεριφορά και δεν απαξίωσε τόσο πρόστυχα τους θεσμούς που υποτίθεται ότι τάχτηκε να υπηρετεί, όσο η απερχόμενη συγκυβέρνηση.

Θα μπορούσα να πω ότι θα μου λείψουν μερικές ομορφιές, όπως π.χ. τα παξιμάδια του Τζαμτζή, οι λάμπες πετρελαίου του Ταμήλου, το σαξές στόρυ και το wi-fi του Σαμαρά, η βροχή λεφτών της Σπυράκη, τα «παντελόνια» του Μεϊμαράκη, η αυτοπεποίθηση του Τραγάκη, η ανοησία του Μπαλτάκου, η μπουρδολογία της Μακρή, η μούρη του Κρανιδιώτη, οι υποκλίσεις στους εφοπλιστές του Βαρβιτσιώτη, η χαζοχαρουμενιά του Πλεύρη, ο ηλίθιος αντικομμουνισμός του Βορίδη… Ομολογώ ότι πέρασα πολλές διασκεδαστικές στιγμές παρακολουθώντας όλους αυτούς (και πολλούς άλλους ακόμη) να προσπαθούν να δώσουν βάθος στην ρηχότητά τους.

Δυστυχώς, όμως, όσο σκέφτομαι ότι χάρη σ’ αυτούς ζήσαμε έργα και ημέρες της πιο ακροδεξιάς και πιο αντιδημοκρατικής μεταπολιτευτικής κυβέρνησης, δεν μπορώ παρά να χαρώ που φεύγουν. Αν, μάλιστα, ξεχνούσα τους καλούς μου τρόπους, θα μπορούσα να τους στείλω και στα τσακίδια…

Ναι! Δεν θα μου λείψουν καθόλου!

Από atexnos