ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ Ή ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ;

Θαυμάσια! Σε μια στιγμή που με το κυβερνητικό νομοσχέδιο-έκτρωμα απειλούνται ασφαλιστικές κατακτήσεις ενός αιώνα και θάβεται η κοινωνική ασφάλιση, ενώ στο ίδιο νομ/διο και σε αυτό που θα ακολουθήσει προωθείται ένα τσουνάμι φόρων ύψους 3,6 δισ. ευρώ, για να μην αναφερθούμε στα πρόσθετα υπό “διαπραγμάτευση” μέτρα ύψους 3,4 δισ. που απαιτεί κυρίως, το ΔΝΤ, το συνδικαλιστικό κίνημα, στην πλειοψηφική του έκφραση, είτε καθεύδει, κάνοντας τα γλυκά μάτια στο μνημονιακό πολιτικό τόξο είτε αποφασίζει μονοπαραταξιακούς χωριστικούς αγωνιστικούς “περιπάτους”, οι οποίοι, υπό τις παρούσες περιστάσεις, ουδόλως απειλούν τα κυβερνητικά μνημονιακά μέτρα και ίσως να μην ενοχλούν καν το κυβερνητικό στρατόπεδο.

Η αναφορά δεν γίνεται μόνο στην “κουτοπόνηρη” απόφαση της εξωνυμένης πλειοψηφίας των “Παναγοπουλαίων” της ΓΣΕΕ για 48-ωρη απεργία τις μέρες ψήφισης του νομοσχεδίου εκτρώματος στη Βουλή, την οποία ασμένως και “περιέργως” χειροκρότησε το ΠΑΜΕ.

Και χαρακτηρίζουμε ως “κουτοπόνηρη” μια τέτοια απόφαση διότι η απεργιακή κινητοποίηση γίνεται πολύ καθυστερημένα, όταν το νομοσχέδιο θα βρίσκεται προ των θυρών της ψήφισης. 

Μια τέτοια απεργιακή κινητοποίηση της τελευταίας στιγμής δίνει την εντύπωση ότι

πραγματοποιείται για την “τιμή των όπλων”, άσχετο αν μπορεί να αξιοποιηθεί διαφορετικά από τις συνεπείς πολιτικές και ταξικές δυνάμεις.

Οι αρχικές διαπιστώσεις αφορούν, επίσης, πολύ ειδικότερα το ΠΑΜΕ και κατά προέκταση την ηγεσία του ΚΚΕ.

Και τους αφορά διότι με απογοήτευση, σχεδόν, αλλά όχι με έκπληξη, πληροφορηθήκαμε ότι την Τρίτη (26/4), στις 7 μ.μ., το ΠΑΜΕ οργανώνει Παναττικό συλλαλητήριο ενάντια στο νομοσχέδιο-έκτρωμα.

Και το ερώτημα είναι απλό: Γιατί συλλαλητήριο και όχι πρόταση από το ΠΑΜΕ για γενική απεργία την Τρίτη;

Και γιατί, ακόμα, συλλαλητήριο μόνο του ΠΑΜΕ και όχι πρόταση για πανεργατικό – παλλαϊκό συλλαλητήριο όλων των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων που διαφωνούν με τα κυβερνητικά μέτρα και θέλουν να αγωνιστούν για την ακύρωση τους;

Κάτι “σάπιο” υπάρχει στο καθεστωτικό “βασίλειο” ορισμένων δυνάμεων της Αριστεράς και κάτι όζει πολύ έντονα στο συνδικαλιστικό κίνημα, που το βυθίζει όλο και περισσότερο στην παρακμή και την αναξιοπιστία, παρά τις αντιδράσεις ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων.

Ας μην έχουμε αυταπάτες, όμως, οι κυβερνώντες και τα μνημονιακά συνεταιράκια τους καθώς και όλοι όσοι θέλουν να συντηρήσουν τα λιμνάζοντα νερά στο συνδικαλιστικό κίνημα και την Αριστερά στη γωνία να διεκδικεί απλώς κάποια ψίχουλα από τη λαϊκή διαμαρτυρία, η οποία θα πρέπει να τιθασευθεί μέσα σε “λογικά” για το καθεστώς πλαίσια.

Το επόμενο διάστημα, ίσως και τις επόμενες βδομάδες, τα κύματα της λαϊκής αγανάκτησης θα ξεσπάσουν και θα ξεσπάσουν σαρωτικά με “ασήμαντες” αφορμές.

Οι κινηματικές εξελίξεις σε ένα πολύ ρευστό πολιτικό τοπίο γρήγορα μπορεί να ξεσπάσουν και ήδη κυοφορούνται στα ανήσυχα και οργισμένα πνεύματα των πολιτών, όσο κι αν αυτά μοιάζουν παθητικά και σε στάση απογοήτευσης και μοιρολατρίας.

Το βουητό των κοινωνικών σεισμών γρήγορα θα αρχίσει να ψιλακούγεται από μακριά.