H νέα απελπισία

Βρισκόμαστε μπροστά σε πολύ μεγάλες αλλαγές στην Ευρώπη, στον κόσμο. Και είμαστε παρόντες  ο καθένας με τις γνώσεις του, το μυαλό του, τις ιδέες του. Προσπαθεί να κατανοήσει όλο αυτό που γίνεται.
Η Ευρώπη έχει ήδη διαιρεθεί. Και μόνο το γεγονός ότι η Μ. Βρετανία θα κάνει δημοψήφισμα για το αν θα παραμείνει ή δεν θα παραμείνει, ακόμα κι αν παραμείνει το θέμα έχει ήδη τεθεί.
Η Ευρώπη είναι υπό διαίρεση.
Η Γερμανία, για Τρίτη φορά στην ιστορία, διαλύει την Ευρώπη, με ένα πόλεμο λιτότητας τον οποίο εξαπέλυσε ο αμείλικτος κ. Σόιμπλε, εντελώς βέβαιος όπως και άλλοι παρόμοιοι του είδους του, σε άλλες χρονικές περιόδους της ιστορίας,με απόλυτη βεβαιότητα ότι το σχέδιο του είναι σωστό. Ένας εναντίον όλων.

Παρ” ότι κλείνουν σπίτια, αυξάνει η ανεργία, χωρίζεται η Ευρώπη, κλείνουν σύνορα, απειλεί η μία χώρα την άλλη, είναι εξαγριωμένος ο ένας λαός με τον άλλον κι ο καθένας ρίχνει τις ευθύνες όπου βρει, αυτός καμαρώνει μπροστά στις κάμερες σαν η μοναδική προσωπικότητα η οποία φέρνει κάτι καινούργιο στον κόσμο. Κι όμως ο Σόιμπλε μοιράζει όλεθρο.
Οι καιροί θα δείξουν ότι αυτό που συντελείται σήμερα είναι η μεγαλύτερη καταστροφή της Ευρώπης μετά τον Β” παγκόσμιο πόλεμο και υπαίτιοι αυτού του νέου αφανούς εγκληματικού πολέμου είναι η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και η γερμανική πολιτική. Δεν μιλώ για τους Γερμανούς συλλήβδην. Μιλώ για την γερμανική πολιτική.
Ο πρωθυπουργός είναι ήδη έτοιμος να ασκήσει βέτο, διότι δεν μπορεί η Ευρώπη να κλείνει τα σύνορα, δεν μπορεί η Ευρώπη να κλείνει τα μάτια.  Γίνεται πόλεμος στην Συρία, όχι με ευθύνη των ανθρώπων.
Τι τους προτείνουμε; Να μείνουν εκεί και να βομβαρδιστούν γιατί η Ευρώπη είναι κλειστή; Διότι η Αυστρία δεν τους θέλει; Ένας λαός αρπάζει τα παιδιά του και βουτάει μέσα σε άγριες θάλασσες για να σωθεί και τα πρώην κομμουνιστικά κράτη φαίνεται πως τίποτα δεν κράτησαν στο DNA τους από την φιλευσπλαχνία της κομμουνιστικής ιδεολογίας.  Πιο σκληροί από τους σκληρούς, απαξιώνουν την ζωή, απαξιώνουν την ανάγκη του άλλου κι όμως διεκδικούν να γίνουν Ευρωπαίοι κι αυτοί.
Η βαρβαρότητα η προαιώνια ξύπνησε. Οι βάρβαροι, οι ατομιστές Ευρωπαίοι. Κλείνουν τις πόρτες τους και κατηγορούν την Ελλάδα ότι αυτή δεν κάνει καλά την δουλειά της.
Αν η Ελλάδα, η χώρα μας, είχε μια ισχυρή οικονομία, αν δεν είχαμε κάνει το μέγα λάθος επί Σημίτη να μπούμε στο Ευρώ τόσο απροετοίμαστοι, θα μπορούσαμε να αποχαιρετήσουμε την Ευρώπη.
Τώρα όμως είμαστε σκλάβοι, μετά από επιλογή μας, όπως πολύ εύστοχα διετύπωσε πριν πάρα πολλά χρόνια ο Μάνος Χατζηδάκις.
Τώρα δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Περιφέρουμε την νέα μας απελπισία, που μας σκόρπισαν απλόχερα οι Γερμανοί με την τρομακτική, τοκογλυφική τους αλληλεγγύη. Προσπαθούμε να υφάνουμε έναν εσωτερικό ιστό, ώστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.
Βλέπεις όλους αυτούς τους κινδύνους, όλη αυτή την καταστροφή, στρέφεις το βλέμμα σου εδώ μέσα και βλέπεις χαρές και πανηγύρια στο Ποτάμι για την επανεκλογή του Θεοδωράκη. Αυτό έλειπε, να τον αλλάξουν τώρα. Θα τον αφήσουν να χρεωθεί αυτός την εξαφάνιση του κόμματος.
Ποτάμι δεν υπάρχει. Συζητήσεις γίνονται. Ποια νερά θα πάνε στην μία όχθη και ποια νερά θα πάνε στην άλλη; Αυτή είναι η μόνη συζήτηση και συναλλαγές στο παρασκήνιο.
Η Γεννηματά αλλάζει μοντελάκια και βγάζει λόγους, σαν μαθήτρια της τρίτης δημοτικού και ανάθεμα κι αν ξέρει τι εκπροσωπεί κι αυτή. Ποιος σοσιαλισμός και ποιος Ανδρέας Παπανδρέου; Γίναν όλα ένα μάτσο βιόλες. Δεξιές βιόλες.
Συμφωνεί η Γεννηματά με την Ευρώπη αλλά διαφωνεί με τον Τσίπρα στο πρόγραμμα που υπέγραψε μαζί του. Τρέχα γύρευε. Ότι τα δύο μνημόνια που ψήφισαν αυτοί, τα πρώτα ήταν τα καλά, τα χρειαζούμενα και το τρίτο, αυτό το κακό, είναι το χειρότερο.
Από την άλλη ο Τσίπρας, ο οποίος θα απέφευγε τα δύο μνημόνια, κατάφερε δια της δημιουργικής ασάφειας του Βαρουφάκη να βρεθεί χειροπόδαρα δεμένος, στις 12 Ιουλίου.
Σύγχρονοι σκλάβοι Ευρωπαίοι. Αυτό είμαστε.
Πληρώνουμε άπειρους φόρους, διαλύουμε την οικονομία μας, την προοπτική μας, διώχνουμε τους νέους, μιλάμε εδώ και πέντε χρόνια για μια ανάπτυξη που δεν έρχεται, που όπου να ναι θα φανεί. Βλέπουμε Κινέζο και μας πέφτουν τα σάλια. Βλέπουμε Άραβα, όπως στην ταινία με τον Βουτσά, και περιμένουμε να μας χώσει κάνα ρόλεξ στο χέρι. Τρία πουλάκια κάθονται μαζί με τρία φαντς και λένε τον καημό τους.
Και ως αντιπολίτευση το πολιτικό δίδυμο Μπόλεκ και Λόλεκ, Κυριάκος και Άδωνις που περιμένουνε, έναντι καρέκλας, να υποκύψουν στον πολιτισμένο κατακτητή. Είναι και οι δύο γέλιο αβίαστο. Αυτοί αν κάνουν περιοδεία το καλοκαίρι θα μαζέψουν πολλά λεφτά.
Παράλληλα η νέα χούντα, η οποία έχει υπόγεια στηθεί στην χώρα από ακροδεξιά στοιχεία, τα οποία βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με στελέχη υψηλά ιστάμενα σε υποτιθέμενα δημοκρατικά κόμματα, αγκαλιά με δημοσιογράφους σε ρόλους εκβιαστή και σύγχρονου μαυραγορίτη, εξορίζουν, λοιδορούν, εκτελούν συμβόλαια.
Μια χούντα ήδη πλανιέται στην χώρα. Έχουν καταλάβει μεγάλο μέρος του διαδικτύου σκορπώντας μίσος. Είναι η νέα απελπισία. Είναι η δική μας απελπισία. Είναι η δική μας κούραση όλα αυτά τα χρόνια που μας κάνει να στέκουμε αδύναμοι απέναντι σ΄αυτό το τεράστιο προσφυγικό δράμα.
Εμείς που ζήσαμε την μικρασιαστική καταστροφή, εμείς που μεταναστεύσαμε την δεκαετία του ’60, εμείς που πλύναμε πιάτα σε όλες τις χώρες του κόσμου, βλέπουμε τώρα πολλούς νοικοκυραίους να ξεριζώνονται, να ξηλώνουν τις ζωές τους και να τραβούν κατά το πουθενά. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν αποφασίζουν να ξηλώσουν την πατρίδα σου, την χώρα σου από τον χάρτη.
Που θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Η Ευρώπη όφειλε εδώ και τώρα να ανοίξει τα σύνορά της, να ανοίξει την καρδιά της, να ανοίξει τον πολιτισμό της και όχι να επιστρέψει στην ναζιστική περίοδο, στήνοντας τα στρατόπεδα συγκέντρωσης παντού στον κόσμο  και εκτελώντας στα νερά του Αιγαίου όσους δεν μας αρέσουν, όσους δεν μας κάνουν, όσους περισσεύουν.
Ποιοι είναι αυτοί οι νέοι φασίστες που πήραν χαρτιά και μολύβια και ιστοσελίδες και μαζεύουν υπογραφές να φύγουν αυτοί, να μην έρθουν οι άλλοι, να πει αυτός αυτό το τραγούδι, να μην δουλεύει εκείνος, να μην μιλήσει ο άλλος; Ποιος είναι αυτός ο νέος φασισμός και πως τον αντέχουμε;
Πόσο σκατάνθρωπους μας έχουν κάνει αυτά τα δελτία ειδήσεων, μ΄αυτούς τους δηλητηριώδεις τύπους  της συνδιαλλαγής; Είναι η ώρα να δούμε αληθινά. Είναι η ώρα να επαναστατήσουμε πραγματικά μέσα μας για όλο αυτό που συμβαίνει.
Σε μια εκκλησία που έτυχε πριν από καιρό να βρεθώ άκουγα δύο ανθρώπους μέσα στον ναό που αντάλλασσαν ψιθυριστά μίσος και λόγια φαρμακερά ο ένας στον άλλον.
Η νέα απελπισία μας έχει μεταμορφώσει. Μας έχει κάνει φτηνά εργαλεία του νεοναζισμού. Κι όμως ροκανίζουμε όλοι μαζί το πάτωμα στο οποίο στεκόμαστε.
Είναι απλή η κατάληξη. Θα πέσουμε.
Αυτό που κράταγε χρόνια την χώρα ήταν ο χαρακτήρας του Έλληνα. Αυτόν που πήρε ο Σημίτης, του έχωσε ένα κωλοπούρο στο στόμα, τον έβαλε στο χρηματιστήριο, τον έμαθε πώς να διαφθείρει και πώς να διαφθείρεται. Αυτόν που πήρε το χαλασμένο ΠΑΣΟΚ και τον έκανε εξουσιομανή, παραληρηματικό και άπληστο. Αυτόν που πήρε η Νέα Δημοκρατία αγκαλιά με την ακροδεξιά του ΛΑΟΣ και τον έκανε ομάδα εξόντωσης εχθρών.
Αυτόν τον Έλληνα που τον παρέλαβε η τηλεόραση των νεοφιλελεύθερων ακροδεξιών δημοσιογράφων στην πλειονότητα τους και τον χυδαιοποίησε.   Πρέπει να κρατηθούμε όρθιοι. Να ξαναβρούμε τους παλιούς μας εαυτούς, τον παλιό μας χαρακτήρα.
Ο Οδυσσέας δεν ήταν ούτε φασίστας, ούτε δεξιός, ούτε αριστερός. Δεν μισούσε τους ανθρώπους ούτε πέταγε τους συντρόφους του από το καράβι επειδή διαφωνούσε ιδεολογικά μαζί τους.
Ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη επειδή είχε όραμα, επειδή είχε πίστη. Επειδή δεν άκουσε τις σειρήνες, επειδή πέρασε την Σκύλα και την Χάρυβδη, επειδή τύφλωσε τον Κύκλωπα.
Είναι η ώρα να τυφλώσουμε τον Κύκλωπα. Τον φασισμό που γέννησε η στεναχώρια μέσα στα σπίτια μας.  Γι΄ αυτό είμαστε έξω συνέχεια. Γι΄αυτό κόβουμε βόλτες πάνω-κάτω άσκοπα, πίνοντας καφέδες, πίνοντας κάνα ποτό να ξεχάσουμε. Λίγοι είναι  χαρούμενοι πια, χωρίς έννοιες.
Και εκτός από το να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον παραμένουμε στάσιμοι, βρίζοντας, γιατί απλούστατα ποτέ δεν αξιωθήκαμε να δεχτούμε αυτόν που είναι καλύτερος από μας, αυτόν που είναι ικανότερος και εξυπνότερος, ποτέ δεν θέλουμε να δώσουμε αξία σ΄αυτόν που υπερέχει.
Έτσι αφήνουμε να μας καταδυναστεύουν όλοι οι φαφλατάδες του τίποτα, οι καραγκιόζηδες των καιρών, τα σκουλήκια και οι τελειωμένοι.
Ώρα να σταματήσουμε να ροκανίζουμε το πάτωμα που μας κρατάει.