Ο λαός έχει τον λόγο

Και τώρα ο λόγος στον λαό.

Μεγάλη υπόθεση. Και μεγάλες λέξεις. Λόγος. Λαός.

Λένε αυτοί που φοβούνται τον λόγο και τον λαό ότι η κυβέρνηση «πετάει το μπαλάκι των ευθυνών της στο λαό». Μάλιστα. Οταν ο λαός υπερψηφίζει αυτούς που λένε κάτι τέτοια, μπαλάκι τους πετάει; Τους δίνει την ψήφο του να την κάνουν ό,τι θέλουν; Τους δίνει την ψήφο τους κι ύστερα παύουν να ‘χουν γνώμη;

Οταν αυτοί που πήραν την ψήφο του λαού με βάση το πρόγραμμά τους επιστρέφουν στον λαό και του ζητούν να πάρει θέση για τα προβλήματα που συνάντησαν, ακόμα και για τα λάθη που έκαναν, μπαλάκι του πετάνε ή ο λαός παίρνει τον λόγο για να αποφανθεί;

Ας αφήσουμε τις σοφιστείες. Το δημοψήφισμα είναι μια ύψιστη στιγμή κατά την οποίαν η αντιπροσωπευτική δημοκρατία γίνεται άμεση.

Οταν ο υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία της πατρίδας, η άμεση απόφανση του λαού είναι ό,τι ισχυρότερο διαθέτει μια δημοκρατία.

Η άμεση δημοκρατία, όταν ο λαός εκφράζεται με δημοψήφισμα, μπορεί να κρατάει μια μέρα, αλλά το αποτέλεσμα που παράγει, δεσμεύει στο εξής την αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην επιλογή του λαού.Διότι ο λαός

όντως έχει αναλάβει τις ευθύνες του, όχι για να απαλλάξειοποιονδήποτε απ’ αυτές, αλλά για να υποχρεώσει τους πάντες σε αυτές.

Λένε επίσης ορισμένοι (όπως το Ποτάμι

και κάθε είδους κεντροαριστερά) ότι το δημοψήφισμα είναι διχαστικό. Παρ’ ότι οι ίδιοι χρησιμοποιούν τον πιο αχρείο διχαστικό λόγο (αποκαλώντας τους Ελληνες ψεκασμένους, λαϊκιστές, εθνολαϊκιστές, κομπλεξικούς, φαιοκόκκινους, εθνοπαράφρονες, τεμπέληδες, διεφθαρμένους κτλ), πιστεύουν ότι είναι διχασμός να κληθεί ο λαός να αποφασίσει ο ίδιος για την τύχη του. Παιδαριώδες. Το ίδιο παιδαριώδες είναι να λένε ότι διχαστικός είναι ο τρόπος που καλείται ο λαός στο προσκήνιο. Μάλιστα! Η αντιπαράθεση των απόψεων είναι διχασμός; Η ιδεολογική σύγκρουση, ο δημόσιος λόγος και αντίλογος, η ταξική αντιπροσώπευση του λαού είναι διχασμός; Τότε διχασμός είναι και η δημοκρατία.

Ο διάλογος στη Βουλή για το επερχόμενο δημοψήφισμα είναι διχασμός; Ο διάλογος και η αντιπαράθεση στα σπίτια μας, στους καφενέδες, στο διαδίκτυο είναι διχασμός; Η αγόρευση του κ. Λυκούδηστη Βουλή που ακούω τώρα, καθώς γράφω αυτές τις γραμμές, είναιδιχασμός; Δηλαδή τι δεν είναι διχασμός; η α-πολιτική σκέψη όσων λένε κάτι τέτοια;

Ελεγε ο Σόλωνας πως «όταν για κρίσιμα θέματα η πόλις έχει κοπεί στα δύο, όσοι δεν παίρνουν θέση είναι άτιμοι». Το δημοψήφισμα λοιπόν ούτε σε εμφύλιο πόλεμο καλεί, ούτε στο στρίβειν δια του αρραβώνος, ούτε στην αποχή του καναπέ. Καλεί τον λαό να πάρει θέση. Να ανατρέψει εκείνο το φασιστικό «όλοι ίδιοι είναι», να περιφρονήσει εκείνο το αφ’ υψηλού «εγώ απέχω» και κάθε άλλο στερεότυπο σνομπαρίας, ελιτισμού ή ευήθειας.

Λένε, τέλος, ορισμένοι ότι η αξία ενός δημοψηφίσματος εξαρτάται απ’ το επίδικo που θέτει.  Αν είναι ύψιστο ή ήσσον. Δεν έχουν δίκιο. Στις χώρες που τα δημοψηφίσματα αποτελούν πρακτική (ΗΠΑ, Ελβετία, κ.ά) ο λαός παίρνει θέση άμεση για πλήθος ζητημάτων ο ίδιος, πέρα απ’ τις επιλογές του για την αντιπροσώπευσή του. Πόσω μάλλον

αν το θέμα είναι θέμα ζωής ή θανάτου, όπως το επίδικον αυτού του δημοψηφίσματος. Και είναι θέμα ζωής ή θανάτου ο τρόπος που θα ζήσει στο εξής η Ελλάδα, εμείς, τα παιδιά μας.

Αν το δημοψήφισμα αυτό είναι υπεκφυγή, ο λαός θα το καταλάβει κι αναλόγως θα τιμωρήσει αυτούς που προσπαθούν να τον ξεγελάσουν. Αν όμως το δημοψήφισμα θέλει να λύσει έναν γόρδιο δεσμό, ο κάθε πολίτης θα καθίσει να σκεφτεί ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος προς τούτο, κι αναλόγως να αποφασίσει και να επιλέξει.

Η Γερμανική ηγεσία και οι ακόλουθοί της μιλούν για «τσίρκο». Λογικόν! Ως πριν από πέντε μήνες είχαν να κάνουν με κάτι τύπους που ψήφιζαν μνημόνια χωρίς να τα διαβάζουν. Τώρα έχουν να κάνουν με κάτι εξωγήινους που όταν απέτυχαν όλες τους οι προσπάθειες να εκτελέσουν την εντολή που έλαβαν απ’ τον λαό, καταφεύγουν πάλι σ’ αυτόν, ώστεόλοι μαζί να αποφασίσουμε τι χρη δραν.

Ο λαός. Η Εκκλησία του Δήμου. Να αποφασίσουμε τι Ελλάδα θέλουμε; Τι ζωή θέλουμε; Ποια (θα) είναι η θέση μας στον κόσμο. Σε αυτές τις σκέψεις, σε αυτόν τον προβληματισμό μας οδηγεί  το δημοψήφισμα. Η ερώτηση είναι μία. Αλλά οι παράμετροι της απάντησης είναι πολλές.

Δεχόμαστε την υπαγόρευση που περιείχε το τελεσίγραφο ή όχι; Κι αν όχι; τι θα κάνουμε;

Αν η απάντηση είναι ναι, η κυβέρνηση της Αριστεράς πέφτει κι επιστρέφουμε στα ειωθότα. Ποια είναι αυτά τα ειωθότα; Αν κρίνουμεμόνον απ’ τις διαπραγματεύσεις και χωρίς να ανατρέξουμε σταπρογενέστερα βλέπουμε το εξής: παρά τα βήματα που έκανε προς τα πίσω η ελληνική κυβέρνηση, παρά το ότι οι δανειστές – δυνάστες είχαν εξασφαλίσει (κακώς κατ’ εμέ) το 85% - 90% των απαιτήσεών τους, τα ήθελαν όλα. Διότι έτσι είναι (όχι οι Γερμανοί, αλλά) η Γερμανία! Οποτε της δίνεται η ευκαιρία τα θέλει όλα. Και τα θέλει ηλιθιωδώς. Διότι αν η Γερμανία είχε αρκεσθεί να πάρει το 85% - 90%, θα τα είχε πάρει όλα. Δεν αρκέσθηκε. Το ίδιο θα κάνει και με την υπόλοιπη Ευρώπη. Τα θέλει όλα, θα προσπαθήσει να τα πάρει όλα και θα εισπράξει την επόμενη ιστορική ήττα της.

Οι Ελληνες αντιστέκονται για μια ακόμα φορά. Διότι η σκέψη είναι αντίσταση. Και συλλογάται καλά όποιος ελεύθερα συλλογάται.

Η κυβέρνηση βάζει το κεφάλι της στον πάγκο του χασάπη, στηνκρίση του λαού! (Και κατά τούτο είναι τραγικά ειρωνικό το σόφισμα στο οποίο καταφεύγει η ηγεσία του ΚΚΕ: «ούτε καρμανιόλα, ούτελαιμητόμος». Διότι, όντως, άλλοι έχουν βάλει το κεφάλι τους στον ντορβά. Αν αποτύχουν η ηγεσία του κόμματος της εργατικής τάξης θα τους φτύνει. Οπως τους φτύνει και έως τώρα για να αποτύχουν. Αν πετύχουν θα τους κατηγορεί για το επόμενο λάθος τους). Μονά ζυγά δικά μας, διότι κι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα της αστικής τάξης είναι, που εξαπατάτον λαό. Ο,τι πείτε. Διότι ότι κι αν σας πουν, το ίδιο θα λέτε. Ακλόνητος ο κ. Κουτσούμπας: «να μην υποκύψει ο λαός στην κοροϊδία που γίνεται εδώ και πέντε μήνες». Οντως, όλα πριν πέντε μήνες ήταν καλύτερα. Οντως στην κοροϊδία που λαμβάνει χώρα εδώ και πέντε μήνες δεν έχει υποκύψει ούτε η Ν.Δ., ούτε ο Σόιμπλε, ούτε το Ποτάμι. Μόνον ο λαός υπάρχει ο κίνδυνος να υποκύψει διότι είναι κορόιδο και αφήνει να τον  εξαπατά ο Γλέζος κι ο Λαφαζάνης.

Αυτοί λοιπόν που ως τώρα εξαπατούσαν τον λαό, τώρα του δίνουν τον λόγο. Ο λαός θα ακούσει με προσοχή όσα θα του πει ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ., η Χρυσή Αυγή, το Ποτάμι, το ΚΚΕ, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, το ΠΑΣΟΚ και οι εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, θα συγκρίνει, θα κρίνει και θα αποφασίσει.

Με περίσκεψη, με νηφαλιότητα, με διάλογο να σκεφτούμε και να συσκεφθούμε, ποιοι είμαστε, από που ερχόμαστε, που θέλουμε να πάμε, με ποια στρατηγική – και να πάρουμε τις ευθύνες μας. Το ναι δεν είναι μιαμόνο λέξη. Το όχι δεν είναι μια μόνο λέξη. Το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν είναι μια μόνον ερώτηση. Ολα αυτά απηχούν συστήματα σκέψης, πολιτικές επιλογές, ιδεολογικές θέσεις. Συμπεριφορές ανάλογες της ταξικής θέσης ή της ταξικής συνείδησης. Προσώπων και τάξεων.

Το δημοψήφισμα θα απεικονίσει και η δημοκρατία θα αποτιμήσειτην ηθική στάση των Ελλήνων, την πολιτική πρόταση του λαού, τη διαλεκτική των αντιθέσεων στην κοινωνία και την επάρκεια των πολιτικών δυνάμεων. Με περίσκεψη, με αιδώ, με τον φόβο που διακρίνει τους γενναίους, με δεύτερες σκέψεις, με τη βάσανο της αμφιβολίας, με σθένος και έλεος – για την πατρίδα και τους ανθρώπους, για τους παίδες

για την ηχώ της ύπαρξής μας στον κόσμο, για τον τρόπο μας και την ψυχή μας,

ο λαός έχει τον λόγο.

Και θα μιλήσει.