Send me dead flowers every morning

Send me dead flowers by the mail

Send me dead flowers to my wedding

And I won’t forget to put roses on your grave

(Jagger/Richards)

αXριτωμένο ακούγεται αυτό το κλισέ-καλαμπουράκι περί εθνικής συνεννόησης, δεν λέω. Κάπως γλυφό βέβαια, είναι η αλήθεια. Αλλά, όσο να πει κανείς, έχει κάτι από… σύνεση –έννοια που φοριέται κιόλας τελευταία.

Άστε που έχει και κάτι από νηφαλιότητα, κάτι από σταθερότητα, κάτι από ποίηση, κάτι από ομόνοια (και άλλες πλατείες…), κάτι από διάφορα τέλος πάντων.

Ναι, ναι… Έτσι, που λέτε. Χαριτωμένο ακούγεται…

Λέω να μην το απορρίψουμε.

Αλλά… ας το καθυστερήσουμε λίγο. Όχι πολύ. Μόνο μιαν ιδέα. Να, όσο...

πατάει η γάτα. Περιθώρια έχουμε. Από επιτυχία σ’ επιτυχία πάμε. Γιατί τόση βιασύνη;

Να γίνουν πρώτα οι εκλογές, για να μετρηθούμε με την ευκαιρία (διότι καλό είναι να γνωρίζουμε πόσοι είμαστε ακόμα ζωντανοί).

Να ξαναμετρηθούμε, αν χρειασθεί (για να κάνουμε στο μέτρημα και την επαλήθευση, που μας μάθαιναν στο Δημοτικό).

Και μετά… Ούου! Μωρέ, ποιος μας πιάνει μετά… Εδώ θα είμαστε, να μας έχει ο Θεός γερούς, δεν χανόμαστε.

Και τότε πια, τότε… αφού πρώτα μετρηθούμε, συνεννοούμαστε μετά μια χαρά.

Να μην επείγονται αυτοί οι κύριοι που σπεύδουν και ζητούν συνεννόηση. Είναι κακό πράγμα η βιασύνη. Και δεν δείχνει καθόλου σύνεση, που, όπως είπαμε, φοριέται κιόλας τελευταία. Να μην επείγονται, λοιπόν. Όλα θα γίνουν.

Ούτε τους είπε ποτέ κανείς να μη βάλουν πλάτη.

Από sotosblog