Δεν είμαστε Ζουλού, δεν είμαστε Παπούα

Έχουμε πια συνηθίσει τους τίτλους σε εφημερίδες και οθόνες. Και μικρή εντύπωση μας κάνουν: Σταθερά μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ. Πέντε μονάδες, έξι μονάδες, οχτώ μονάδες, μπροστά ο ΣΥΡΙΖΑ. Στα όρια της αυτοδυναμίας ο ΣΥΡΙΖΑ. Σταθεροποιείται η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ. Η μια μετά την άλλη οι δημοσκοπήσεις αντανακλούν και αποτυπώνουν με τον δικό τους τρόπο τις διεργασίες στην κοινωνία. Μεταφράζοντας σε αριθμούς και ποσοστά τα ρεύματα που γεννιούνται και αναπτύσσονται "εκεί κάτω".

Οι δημοσκοπήσεις όμως είναι οργανικό στοιχείο του πολιτικού και κοινωνικού οικοσυστήματος. Επηρεάζουν, όπως είναι γνωστό, τις...

διαθέσεις της κοινής γνώμης. Επηρεάζουν όμως και όσους σχεδιάζουν και αποφασίζουν "εκεί πάνω". Κέντρα, παράκεντρα, επιτελεία κομματικά, πολιτικά και επικοινωνιακά, ξεψαχνίζουν, αναλύουν, βυθομετρούν. Οργανώνουν ειδικές ποσοτικές και ποιοτικές μετρήσεις. Φωτογραφίζουν τάσεις και συνειδήσεις στην κίνησή τους. Για να αλλάξουν αυτό που καταγράφεται στους τίτλους ως γενική τάση.

Αν η γενική τους κατεύθυνση τον τελευταίο καιρό είναι η προσφυγή σε μια καμπάνια φόβου, αυτό προφανώς δεν είναι μόνο αποτέλεσμα πανικού. Είναι αποτέλεσμα και της διαπίστωσης ότι υπάρχουν στην κοινωνία εδάφη κατάλληλα για τέτοια σπορά. Και δεν μιλάμε εδώ μόνο για την ελίτ της διαπλοκής και του χρήματος, που ελέγχει και τα μεγάλα ΜΜΕ. Μιλάμε για κόσμο που βολεύεται ακόμα. Που έχει πακτωμένα συντηρητικά αντανακλαστικά. Που έχει καεί στο γάλα. Που τρέμει μπροστά σε ό,τι του εμφανίζουν ως θηρίο των αγορών.

Στην πολιτική και κυρίως στην επικοινωνία του, συνεπώς, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να στρογγυλοκαθίσει πάνω στις δημοσκοπήσεις ή στην κεκτημένη ταχύτητα της παράστασης νίκης. Ούτε μπορεί να απευθύνεται μόνο στους βρεγμένους που δεν φοβούνται τη βροχή, όσο κι αν αυτοί αποτελούν πλειοψηφία. Αν μιλάμε για τομές και ανατροπές που συνεπάγονται συγκρούσεις, είναι εκ των ων ουκ άνευ να καταπολεμηθεί ο φόβος του ΑΤΜ, της δραχμής, της κατσαρόλας. Πριν και μετά τις εκλογές. Και γι' αυτό δεν φτάνουν οι καταγγελίες για όσους τον καλλιεργούν.

Άρα: Χαμηλοί τόνοι, αυτοπεποίθηση, απόρριψη της οξύτητας, συγκεκριμένες δεσμεύσεις, αυτοσυγκράτηση απέναντι στις προκλήσεις. Λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά. Κι αυτό δεν σημαίνει αναδιπλώσεις, υποχωρήσεις και κατά συνθήκη ψεύδη. Σημαίνει όμως πολιτική ωριμότητα. Δεν είμαστε Ζουλού, δεν είμαστε Παπούα, είμαστε η άγρια φυλή των Λιλιπούα. Το θυμάστε; Άγρια, αλλά και έξυπνη...

Καρτερός Θανάσης