Για γέλια ή για κλάματα η πολιτική μας ζωή;

Η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα μπροστά στον γκρεμό και ο πρόεδρος της Βουλής, ο δεύτερος κατά το Σύνταγμα θεσμικός παράγοντας του κράτους, μας ενημερώνει πώς βγάζει το παντελόνι του…

Την ώρα που η χώρα συνεχώς κατηφορίζει, και αναζητείται αυτός ή αυτό που θα πατήσει το φρένο, εμείς πατούμε το γκάζι. Και η ταχύτητα προς τον κατήφορο αυξάνει. Ποιο να πρωτοδείς και ποιο να πρωτοσχολιάσεις…

Κι επειδή δεν μας έφταναν όλα όσα είχαμε,

 έπρεπε να πληροφορηθούμε και ότι ο κ. Μεϊμαράκης όταν γδύνεται βγάζει πρώτα το παντελόνι του.

Ομολογώ πως δεν κατάλαβα ποια η διαφορά από εμένα που βγάζω πρώτα το σακάκι μου. Πράττω άραγε κάτι ανεπίτρεπτο και μήπως θα έπρεπε να νιώθω ένοχος;

Όλα αυτά τα παιδιαρίσματα μου έφεραν στο νου τη φράση που παραθέτει ο Πλάτων, και που κατ’ αυτόν είπεΑιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα:

«Έλληνες αεί παίδες εστέ, γέρων δε Έλλην ουκ έστι.  (…) «Νέοι εστέ τας ψυχάς πάντες. Ουδεμία γαρ εν αυταίς έχετε δι’ αρχαίαν ακοήν παλαιών δόξαν ουδέ μάθημα χρόνω πολιόν ουδέν». 

Όπου κατά τη συνήθη ερμηνεία της, ο Αιγύπτιος είπε στον Σόλων ότι δεν θυμάστε τι εκπληκτικό συνέβη πριν από 900 ή 9.000 χρόνια (ερίζουν οι ειδικοί για την ακριβή χρονολόγηση).

Όμως, ο εκλεκτός καθηγητής -ομότιμος τώρα- της ιστορίας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών κ. Εμ. Μικρογιαννάκης, δίνει άλλη διάσταση. Ότι κυριολεκτούσε ο Αιγύπτιος ιερέας όταν έλεγε ότι είμαστε παιδιά. Εννοούσε, κατά τον κ. καθηγητή, την αιώνια παιδικότητα της ελληνικής ψυχής. Και παραθέτει επ’ αυτού άξια λόγου επιχειρήματα.

Αν είναι έτσι όμως, υπάρχουν δύο αναγνώσεις αυτής της ερμηνείας. Η παιδικότητα της ψυχής μας, μπορεί να σημαίνει ανωριμότητα, αλλά μπορεί και να περικλείει ένα δυναμισμό, που εξωτερικεύεται στην πορεία των ετών προς την ωρίμανση. Αν συμβαίνουν και τα δύο, τότε μάλλον βρισκόμαστε στην εποχή της ανωριμότητας, που την διακρίνει φυσικά η έλλειψη σοβαρότητας.

Αυτή είναι η σημερινή εικόνα. Ο πρόεδρος της Βουλής, ο δεύτερος κατά το Σύνταγμα θεσμικός παράγοντας μετά τον πρόεδρο του κράτους, μας ενημερώνει πώς βγάζει το παντελόνι του, ενώ ο έγκυρος δημοσιογράφος προς ον απευθύνεται, του απαντά, ότι χωρίς παντελόνι να βαδίζει «τοίχο-τοίχο» για να μη εκθέτει τα νώτα του.

Ίσως δεν χρειάζεται τίποτε άλλο να πούμε, προκειμένου να καταδείξουμε τη σημερινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Οι διάλογοι -από απόσταση- που δημοσιοποιούνται και οι αντιπαραθέσεις δείχνουν πολλά. Στοιχηματίζω, ότι εμείς -ως κοινό- περισσότερο ενδιαφερθήκαμε για τις ενδυματολογικές τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών αυτού του επεισοδίου, παρά για το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα εμπρός στο γκρεμό. Και που τίποτε δεν μας εμποδίζει, να μη κάνουμε αυτό το βήμα.

Δεν θα μπω στην ουσία της υπόθεσης. Και τούτο διότι, όταν είναι άγνωστα τα δεδομένα, κάθε ανάλυση της κατάστασης είναι παρακινδυνευμένη. Όμως, μου κάνει εντύπωση το γεγονός, ότι εθιστήκαμε στις πληροφορίες χρηματισμού πολιτικών και αντιδρούμε περισσότερο από περιέργεια παρά από οργή.

Αφού δηλαδή είναι κάποιος πολιτικός, συνδικαλιστής ή δημοσιογράφος φυσικό είναι να χρηματίζεται. Το ίδιο πράττουμε και με τους κρατικούς λειτουργούς. Γιατρός, εφοριακός, δικαστής, αστυνομικός, πολεοδόμος κ.ά., έ, δεν μπορεί «θα τ’ αρπάζει». Έχουμε δηλαδή μια ανεπίτρεπτη γενίκευση που συνοδεύεται και από ανοχή.

Η ελπίδα μας είναι, να βγει αληθινός ο κ. Μικρογιαννάκης, και να περνούμε τώρα τη φάση της ανώριμης παιδικότητας, για να φτάσουμε στον δυναμισμό της ωριμότητας.