Sorry καρναβάλι δεν σε γουστάρω!

της Τζίνας ΔαβιλάΑπό τις χειρότερες μου γενικώς είναι οι κραιπάλες. Αυτή, φίλοι μου, η Τσικνοπέμπτη με ό,τι συνεπάγεται και η αλλοφροσύνη για τους καρνάβαλους, τις στολές, τα μασκαρέματα κλπ, είναι πολύ ψιλά γράμματα για μένα. Ούτε τα καταλαβαίνω, ούτε και επιθυμώ να μπω στη διαδικασία πια για να ασχοληθώ μαζί τους.

Πριν από 20 χρόνια βρέθηκα στο καρναβάλι της Πάτρας. Όλοι γελούσαν, κοιτούσαν εκστασιασμένοι λες και είχαν πιει μια νταμιτζάνα κρασί και έβλεπαν το θεό Διόνυσο, φώναζαν και τραγουδούσαν. Από την πλευρά μου στεκόμουν σαν ξεθωριασμένο αγγούρι, μαραμένο και άχρωμο παρακολουθώντας το αλαλούμ. Η μόνη ευχαρίστηση που ένοιωθα ήταν αν έμπαινα στην ψυχή των χορευτών. Ναι, μάλιστα, αυτοί είχαν να κάνουν κάτι να προετοιμάσουν, να διασκεδάσουν να ξεδώσουν. Οι άλλοι; Έβλεπαν στοιβαγμένοι στις άκρες του δρόμου και αφήνιαζαν. Όταν πια έσκασαν μύτη και τα κάρα με τις / την – δεν καλοθυμάμαι- γυμνόστηθες, ε τότε έδεσε το γλυκό. «Βγάλτα όλα μανάρι μου, κορμάρα μου, πού ήσουνα κρυμμένη εσύ…» φώναζαν οι αντρούκλες. Όλο αυτό το πράγμα με κάνει να γελώ, αφ’ ενός, να θέλω να λακίσω αφ’ ετέρου.

Το καρναβάλι είναι ό,τι λέει το όνομά του. Κ α ρ ν α β α λ ι. Αυτό το κατά παραγγελία ξεφάντωμα, που όλοι ξαφνικά γίνονται ευτυχείς και τραγουδούν, με αφήνει αδιάφορη. Στο καρναβάλι και στο κάθε καρναβάλι θα περάσουν καλά εκείνοι που όπου και να πάνε θα βρουν τους ρυθμούς τους και θα περάσουν καλά. Αφήστε που δεν μπορώ να καταλάβω τι σόι ηδονή βρίσκουν, αν ντυθούν σεξουάλες, αδερφές, διαβολάκια, μωρά, τσιγγάνες, Ναπολέοντες, πειρατές, πριγκίπισσες, νεράιδες. Μου φαίνεται τόσο γελοίο όλο αυτό. Θες, πουλάκι μου, να είσαι κάτι άλλο; Κάντο να τελειώνουμε! Λένε ότι ντύνεσαι αυτό που θα επιθυμούσες να είσαι. Μια απόφαση είναι: ας γίνουμε ο καθένας μας αυτό που επιθυμεί. Αν ξέρουμε δηλαδή τι ακριβώς επιθυμούμε να είμαστε. Γιατί εδώ έχουμε ένα ουσιαστικό ζήτημα: δεν ξέρουμε ούτε ποιοι είμαστε, ούτε τι ακριβώς θέλουμε να είμαστε. Για αυτό και βολοδέρνουμε σαν τα αγρίμια κλεισμένα στα κλουβιά. Είμαστε λίγο απατεώνες, λίγο έντιμοι, λίγο ανέντιμοι, λίγο ευαίσθητοι, λίγο αναίσθητοι, λίγο ελεύθεροι, λίγο αληθινοί, λίγο ψεύτικοι. Αυτό το λίγο- λίγο, όμως, από δω και από κει, όπως λέει και ο Άρης Δαβαράκης, «μιλάμε είναι μεγάλη πονηριά… είναι ναυάγιο στη στεριά».  Ας αποφασίσουμε, λοιπόν: μασκαράδες όλο το χρόνο και ελεύθεροι πέντε μέρες- ως κακά αντίτυπα της αυθεντικής έκδοσης- ή ο εαυτός μας όλο το χρόνο και ισορροπημένοι με το μέσα μας;