H Eλβετία της Μεσογείου

του Άρη ΔαβαράκηEίναι πολλές οι μέρες, βδομάδες μάλλον,  που δεν καταφέρνω να γράψω κάτι που να εκπορεύεται από μέσα μου και να μην φαντάζει τρελλό.  Από την πλατεία Ταχρίρ ξεκίνησε αυτό το μούδιασμα που, σιγά-σιγά, εξελίχτηκε σε έναν συνειρμό σκέψεων οι οποίες «δεν ευσταθούν» ως σοβαρές προτάσεις μέσα στον υπό διαμόρφωση σημερινό γεωπολιτικό ρεαλισμό (όπως τον βλέπει η «Δύση» και η Δυτική μας πλευρά), έχω την εντύπωση όμως πως μέρα τη μέρα αρχίζουν και ακούγονται κάπως πιο λογικές – απέχοντας ακόμα πολύ από την αποδοχή, έστω και πολύ μικρής μερίδας, των Ελλήνων.
Λέω λοιπόν : Αυτή η απόφαση του (παλαιού) Καραμανλή να «μας πετάξει στη θάλασσα - της ΕΕ -για να μάθουμε κολύμπι», μαζί με εκείνον τον μη επιτρέποντα οιαδήποτε συζήτηση «φετφά» της κραυγής «Ανήκομεν εις την Δύσιν», 37 σχεδόν χρόνια μετά την  μεταπολίτευση, αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων μια απόφαση λανθασμένη, μια απόφαση που δεν λειτουργεί. Απολαύσαμε κι’ εμείς για μια εικοσαετία την via Condoti, το Λονδίνο, το Παρίσι και την Νέα Υόρκη μαζικά (με πλαστικά δανεικά βεβαίως – και δεν μιλώ για τους «έχοντες», μιλώ για το πόπολο πάνω από τη Λάρισα και κάτω από τη Λάρισα, διαγωνίως- χιαστί και καθέτως- συν τα νησιά μας βεβαίως).

Ωραία ήτανε αλλά δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τον βηματισμό μας με την «Δύση», όσο θα ήταν αναγκαίο για να πληρώνουμε την συνδρομή μας τακτικά και να μπαίνουμε στη Λέσχη αυτή χαλαροί, σοβαροί και με ψηλά το κεφάλι. Αποδίδουμε στις κυβερνήσεις και τις μίζες και τις απάτες την πανθομολογούμενη οικτρή αποτυχία μας (και σε χίλια δυό άλλα), αλλά η αποτυχία μας αυτή είναι και κραυγαλέα και, κακά τα ψέματα, ας μην κοροϊδευόμαστε,  μη αναστρέψιμη.

Κοιτάζοντας  απέναντι στην άλλη μεριά της Μεσογείου, αλλά και ανατολικά, την Τουρκία, την Ρωσία πιο πάνω, τις πρώην Σοβιετικές χώρες, τις χώρες της –κάποτε-  «Γιουγκοσλαβίας», αλλά και ευρύτερα, τις νέες γιγαντιαίες δυνάμεις της Ασίας, τολμώ για πρώτη φορά στη ζωή μου να αναρωτηθώ μήπως μια λύση σε αυτό το απόλυτο αδιέξοδο (που καμιά Ελληνική κυβέρνηση  δεν θα καταφέρει ποτέ να λύσει γιατί πια τα χρέη μας είναι δυσθεώρητα και ο δανεισμός όλο και βαθύτερα θα μας βουλιάζει), είναι η αυτονόμησή μας και η προσπάθεια δημιουργίας συμμαχιών που να αποφέρουν πλέον σοβαρά κέρδη στην Ελλάδα. Είναι φανερό ότι μπορούμε.

Ποτέ δεν θα πάψουμε να είμαστε «μισοί Δυτικοί» (και κοσμοπολίτες). Αλλά μήπως δεν μας συμφέρει (αφού δεν μπορούμε και να ακολουθήσουμε) αυτή η ταύτισή μας με την «Δύση» και τα δικά της συμφέροντα;
Με ειλικρινή «αφέλεια» (αν το θέλετε κι’ έτσι), αναρωτιέμαι στην τελική μήπως, δεμένοι de facto σ’ αυτό το Δυτικό άρμα, ξεχνάμε την γεωπολιτική μας θέση, ξεχνάμε και τον χάρτη και δεν σκεπτόμαστε πια «το δικό μας» συμφέρον. Σε μια στιγμή ιστορικών εξελίξεων και απίστευτων ανατροπών, ίσως να μπορούμε να φανούμε χρήσιμοι σε όλους – χωρίς να χαλάσουμε τις καρδιές μας με κανέναν. Να ανοιχτούμε. Να «επιχειρήσουμε» μέσα στα πλαίσια της νέας πραγματικότητας – ώστε να κερδίσουμε και χρήματα να ξεπληρώνουμε σιγά-σιγά τους δανειστές μας, χωρίς να ξαναδανειζόμαστε με την ψυχή στο στόμα και όρους επαχθείς και τοκογλυφικούς. Να διεκδικήσουμε δηλαδή την ουδέτερη θέση μας ανάμεσα στην Ανατολή, το Ισλάμ, την Τουρκία, τις Αραβικές χώρες, την Ρωσία, και, φυσικά τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως "μεσολαβητές" αποδεκτοί από όλους, συνεργαζόμενοι, κατά το δυνατόν με όλους.

Η Ελβετία της Μεσογείου ; Τι «τρελό» όνειρο – και όμως τόσο απολύτως εφικτό αν απολύσουμε το σημερινό πολιτικό προσωπικό μας – και στοχοπροσηλωθούμε επιτέλους.