Η αλήθεια είναι ότι αν υπάρχει ένα γυναικείο κομμάτι ρούχου ή αξεσουάρ που η ανθρωπότητα λάτρεψε, αυτό δεν είναι ούτε τα παπούτσια, ούτε τα κοστούμια, ούτε οι γυναικείες τσάντες. Είναι το μπικίνι — αυτή η απίστευτη εφεύρεση που με ελάχιστο κομμάτι υφάσματος μπόρεσε να εξιτάρει σταθερά τις αισθήσεις τα τελευταία 70 χρόνια.
Από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την Μπέτι Γκρέιμπλ -την πρώτη χορεύτρια που πόζαρε με την περίφημη στάση «κοιτάω πάνω από τον ώμο»- μέχρι σήμερα δεκάδες είναι οι γυναίκες (αλλά και άντρες — λέγε με Μπόρατ) που με το μαγιό τους άλλαξαν την ιστορία.
Η Ρίτα Χέιγουορθ που πόζαρε με μαγιό τη δεκαετία των 40ς, κατάφερε να ανοίξει το δρόμο για το μέλλον του μπικίνι, και να δώσει το έναυσμα σε άλλες πολύ μεγάλες ηθοποιούς να τολμήσουν. Πιστεύω ότι το «είχε» πολύ.
Η Μέριλιν Μονρό είναι η πρώτη και ωραιότερη ξανθιά στην ιστορία, και φυσικά η πρώτη που τόλμησε τα πάντα: να φορέσει μαγιό στο «Μερικοί το Προτιμούν Καυτό», να φωτογραφηθεί γυμνή αλλά και να ορίσει τα στάνταρ στις ανδρικές φαντασιώσεις.
Προσπερνώντας την πρώτη Barbie, που και αυτή με μαγιό κυκλοφόρησε (sic), θα μείνω λίγο στην Μπέτυ Πέιτζ. Το πρώτο pin-up girl, τόλμησε το μπικίνι, τα λεοπάρ και γενικά να μας θυμίσει ότι άλλο το απλό «σέξι» και άλλη η «αίσθηση που ξυπνάει το ζώο μέσα σου». Και σήμερα, 60 χρόνια μετά, πολλές γυναίκες εκεί έξω προσπαθούν να το παίξουν σέξι, αλλά μεταξύ μας, δε το «έχουν». Καθόλου.
Η ιστορία του Μποντ συνδυάστηκε με την Ούρσουλα Άντρες και το θρυλικό της λευκό μπικίνι. Και πολλά χρόνια μετά το μιμήθηκε η Χάλι Μπέρι. Δεν θα μπω στη διαδικασία της σύγκρισης, θα ήταν άδικο. Αλλά γενικά, ο καλοντυμένος πράκτορας της MI6 είναι σίγουρα πάντα περιτριγυρισμένος από θρυλικά μπικίνι.
Και φτάνουμε στα 80ς και τα 90ς, τις δεκαετίες που έζησα και μεγάλωσα. Σίγουρα δεν ήταν μόνο τα θρυλικά μπικίνι, αλλά και τα σύγχρονα. (Ω ναι, θυμάμαι τη Φίμπι Κέιτς στο «Fast Times» να βγάζει το τοπ της και να νιώθω ίσως για πρώτη φορά άντρας).
Μεγάλωσα τρέχοντας να ανοίξω την τηλεόραση για να μη χάσω στιγμή της Πάμελας και της Γιασμίν Μπλιθ (την προτιμούσα γιατί παλιά μου άρεσαν πιότερο οι μελαχρινές), που, αν και δεν φόραγαν μπικίνι, ήταν σαν να φόραγαν. Δηλαδή στις φαντασιώσεις μας δεν φόραγαν τίποτα απολύτως.
Και, φυσικά, για το τέλος η γυναίκα της ζωής σου, Τζένα Τζέιμσον. Πορνοστάρ που, επειδή λάτρεψε το άθλημα, έγινε ο θρύλος του χώρου και έγραψε ένα κάρο βιβλία, παντρεύτηκε, χώρισε, έκανε παιδί και ίδρυσε δικιά της εταιρία. Η Τζένα σήμερα για μένα τιμάει το μπικίνι και την έννοια του μοντέρνου αμερικανικού (και όχι μόνο) ονείρου, πολύ περισσότερο από πολλές άλλες εκεί έξω.
Bonus: Η πριγκίπισσα Λέια στο «Η Επιστροφή Των Τζεντάι» είναι η φαντασίωση κάθε αγοριού που μεγάλωσε στα 80ς. Ο Τζάμπα Δε Χατ έκανε την πριγκίπισσα Λέια γυναίκα, και πολλά αγοράκια άντρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.