Oύτε με το μικρό του δακτυλάκι…

Όταν πεθαίνει ένας άνθρωπος, και μάλιστα ένας ιστορικός ηγέτης όπως ο Φ. Κάστρο, μπορείς να λες μερικά ωραία λόγια για να τον συνοδεύουν στον άλλο κόσμο. Ακόμη κι αν διαφωνείς λες «άντε να το πάρει το ποτάμι, έκανε κι εγκλήματα στο λαό του ο μακαρίτης».
Όταν διαβάζεις, όμως, το συλλυπητήριο μήνυμα που ακολουθεί, καταλαβαίνεις ότι η χώρα δεν έχει καμιά σωτηρία.
Γράφει:
«Στις τωρινές πολιτικές συνθήκες στον πλανήτη μας κάθε απόφαση, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να αναλύεται και να εφαρμόζεται με προσοχή, έγραφε η συγχαρητήρια επιστολή που είχα δεχθεί από τον ιστορικό ηγέτη της παγκόσμιας αριστεράς, τον Φιντέλ Κάστρο. Ο ίδιος υπήρξε εγγυητής της αξιοπρέπειας και της ανεξαρτησίας του λαού του, ενώ έθεσε τις βάσεις για την περιφερειακή συνεργασία στη Λατινική Αμερική.

Η γενιά που φεύγει μας κληροδοτεί μια τεράστια ιστορική, συμβολική και πολιτική παρακαταθήκη, την οποία καλούμαστε να διαχειριστούμε σε συνθήκες εξόχως δύσκολες, με την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού να έχει επέλθει, αλλά το όραμα του σοσιαλισμού να μην έχει βρει ακόμη την νέα άρθρωσή του. Γι’αυτό και όπως λέει ο Φιντέλ, όσοι αγωνίζονται σήμερα για να αντιμετωπίσουν τις καταστροφές που απειλούν τον πλανήτη, πρέπει να αναλύουν και να εφαρμόζουν με προσοχή κάθε πολιτική απόφαση.
Αντίο κομαντάντε. Ως την παντοτινή νίκη των λαών!».
Ξέρετε ποιος τα γράφει αυτά; Μα… ο κομαντάντε Τσίπρας ο οποίος δεν πάει να έχει προσκυνήσει τον καπιταλισμό και να έχει γίνει το σκυλάκι των δανειστών, στα λόγια συνεχίζει τον σοσιαλιστικό του δρόμο και περιμένει τη νίκη των λαών.
Μιλά ξανά για την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού και ότι το όραμα του σοσιαλισμού κάποια στιγμή θα μπει μπροστά. Και βεβαίως μιλά για την αξιοπρέπεια του λαού της Κούβας, προφανώς την ίδια αξιοπρέπεια που έχουν και οι Βενεζουελάνοι που σκοτώνονται για να αγοράσουν χαρτί υγείας από τα άδεια σούπερ μάρκετ.
Πράγματι αυτή η χώρα δεν σώζεται όσο έχει ανθρώπους σαν τον Τσίπρα. Που υπογράφουν τα πάντα, σκύβουν το κεφάλι και τρώνε σφαλιάρες και στο τέλος παρουσιάζονται υπερήφανοι και… σοσιαλιστές. Αφήστε μας ήσυχους με τον σοσιαλισμό σας και τα δάκρυά σας όταν κάνετε κάτι αντίθετο. Αυτή η ανοησία με τα… αριστερά δάκρυα γιατί ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό έχει εμπόδια αλλά κάποια στιγμή θα ανοίξει, πρέπει να σταματήσει.
Αλλά και να πούμε και μιαν αλήθεια. Ο Τσίπρας ούτε με το μικρό δακτυλάκι του Φιντέλ δεν μπορεί να συγκριθεί. Ο ένας πολέμησε στα βουνά και ο Αλέξης στις καταλήψεις. Ο ένας ήταν εκλεκτός του λαού του (άσχετα αν έγινε στο τέλος δικτάτορας) κι ο άλλος εξελέγη ουσιαστικά από το 15% των Ελλήνων.
Ο ένας λατρεύτηκε από τον κόσμο και ο Τσίπρας σε λίγο θα τρώει ξύλο στους δρόμους. Ο ένας ήταν ένας πραγματικός αγωνιστής, που έμεινε σταθερός στις (εγκληματικές και λανθασμένες) απόψεις του ενώ ο δικός μας… κομαντάντε είναι ο μεγαλύτερος κωλοτούμπας της ιστορίας.