Η συνταγή της γενοκτονίας

Η λύση από την πλευρά των δανειστών είναι η μείωση του αριθμού των εξαρτημένων Ελλήνων (άνω των 65 και κάτω των 15 ετών), οπότε ο περιορισμός του προσδόκιμου ζωής, καθώς επίσης των γεννήσεων – άρα η χαμηλότερος συνολικός πληθυσμός, με προτίμηση φυσικά αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες.

«Το ΔΝΤ, σε όποιες χώρες ζητούν τη βοήθεια του, δημιουργεί συνθήκες πολέμου, όπου όμως ο στόχος του είναι ο θάνατος του άμαχου πληθυσμού, χωρίς να προκληθούν ζημίες στα περιουσιακά τους στοιχεία – αφού οι εντολείς του θέλουν να τα αγοράσουν σε όσο το δυνατόν πιο εξευτελιστικές τιμές.
Με απλά λόγια, πετάει όσο πιο πολλούς επιβάτες μπορεί από το καράβι που πλέει στην τρικυμισμένη θάλασσα, για να σωθούν οι υπόλοιποι και να μεταβληθούν σε σκλάβους χρέους – γεγονός που επεξηγεί τη φράση περί του πικρού φαρμάκου που όμως εξυγιαίνει την οικονομία της χώρας, χωρίς φυσικά καμία ωφέλεια για τους ιθαγενείς κατοίκους της«.

Όπως αναφέρθηκε στην ανάλυση «Η οικονομική στασιμότητα», με το «δείκτη εξάρτησης» μετράται η δυνατότητα ανάπτυξης μίας χώρας, με κριτήριο τον πληθυσμό, καθώς επίσης τον αριθμό των εργαζομένων της. Ειδικότερα, για την εύρεση του δείκτη εξάρτησης διαιρείται ο αριθμός του πληθυσμού κάτω των 15 ετών και άνω των 65, με τον πληθυσμό μεταξύ 15 ετών και 65 ετών – με αυτούς δηλαδή που ευρίσκονται σε εργάσιμη ηλικία, όπου λαμβάνεται ως δεδομένο ένα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 8%.
Συνήθως ο οικονομικός αυτός δείκτης είναι κάτω από το 1, επειδή ο αριθμητής είναι σχεδόν πάντοτε χαμηλότερος από τον παρανομαστή. Δηλαδή, ο αριθμός των εξαρτημένων είναι μικρότερος από τον αριθμό των εργαζομένων, οπότε αφενός μεν μπορεί να συντηρηθούν οι μη εργαζόμενοι, αφετέρου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση της ανάπτυξης μίας χώρας – με την προϋπόθεση βέβαια πως θα διενεργούνται φυσιολογικές επενδύσεις. Στην Ελλάδα τώρα οι αριθμοί έχουν ως εξής:
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Μεγέθη Ελλάδας

Συνολικός πληθυσμός (Ιούλιος 2016)	10.773.253 (93% Έλληνες, 7% ξένοι).
Εργαζόμενοι (από 15 έως 65 ετών)	4.791.000
Μη εργαζόμενοι (εξαρτημένοι)	5.982.253
Φυσιολογική ανεργία 8%	383.280
Θεωρητικά εργαζόμενοι	4.407.720
Δείκτης Εξάρτησης Α	1,36 (= 5.982.253 / 4.407.720)
Πραγματική ανεργία 25%	1.197.750
Πραγματικά εργαζόμενοι	3.593.250
Δείκτης εξάρτησης Β (πραγματικός)	1,66 (5.982.253 / 3.593.250)

Με βάση τα παραπάνω στοιχεία, ο δείκτης εξάρτησης της χώρας πριν από την κρίση ήταν ήδη προβληματικός, αφού υπερέβαινε το 1(1,36) – με την έννοια πως δεν εξασφάλιζε την ανάπτυξη στην οικονομία, ούτε τη συντήρηση των μη εργαζομένων από τους εργαζομένους.
Σήμερα ο δείκτης αυτός έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό από την ανεργία, φτάνοντας στο 1,66 – γεγονός που σημαίνει ότι, σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχούν 1,66 άτομα που δεν εργάζονται και οφείλει να συντηρεί, ενώ η οικονομία δεν αναπτύσσεται.
Περαιτέρω, με στόχο τη σύγκριση όσον αφορά το συγκεκριμένο δείκτη, παραθέτουμε τα αντίστοιχα επίσημα μεγέθη της Γερμανίαςστον Πίνακα ΙΙ:
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Μεγέθη Γερμανίας

Συνολικός πληθυσμός (Ιούλιος 2016)	80.722.792 (91,5% Γερμανοί, 8,5% ξένοι).
Εργαζόμενοι (από 15 έως 65 ετών)	45.000.000
Μη εργαζόμενοι (εξαρτημένοι)	35.722.792
Φυσιολογική ανεργία 8%	3.600.000
Θεωρητικά εργαζόμενοι	41.400.000
Δείκτης Εξάρτησης Α	0,86 (= 35.722.792 / 41.400.000)
Πραγματική ανεργία 4,6%	2.070.000
Πραγματικά εργαζόμενοι	42.930.000
Δείκτης εξάρτησης Β (πραγματικός)	0,83 (35.722.792 / 42.930.000)

Όπως φαίνεται καθαρά, ο δείκτης εξάρτησης της Γερμανίας δεν ήταν και δεν είναι τόσο προβληματικός, αφού σε κάθε εργαζόμενο αντιστοιχεί λιγότερο από ένα άτομο που δεν εργάζεται και οφείλει να συντηρεί– ενώ έχει καλυτερεύσει λόγω της μείωσης της ανεργίας, οπότε λογικά ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της αυξήθηκε από το 0,4% το 2013, στο 1,6% το 2014 και στο 1,5% το 2015.
Η ανάπτυξη δε της χώρας θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη, εάν διενεργούνταν παράλληλα περισσότερες επενδύσεις από το δημόσιο, καθώς επίσης από τις επιχειρήσεις της – κάτι που όμως δεν συμβαίνει οπότε η Γερμανία, για να μειώσει περισσότερο το δείκτη εξάρτησης, αύξησε την ηλικία συνταξιοδότησης στα 67 έτη
Φυσικά η Γερμανία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, ήταν σε θέση να κάνει, αφού δεν έχει ουσιαστικά ανεργία. Με τον τρόπο αυτό διόρθωσε επίσης σε κάποιο βαθμό το ασφαλιστικό της, το οποίο παρουσιάζει προβλήματα λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής – αν και οι συντάξεις είναι χαμηλότερες από αυτές της Ελλάδας στο παρελθόν.

Η αδυναμία ανάπτυξης της Ελλάδας

Συνεχίζοντας είναι προφανές ότι, η Ελλάδα με δείκτη εξάρτησης στο 1,66% δεν είναι δυνατόν να έχει βιώσιμη ανάπτυξη, μακροπρόθεσμα σταθερή δηλαδή, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα διενεργούνταν επενδύσεις – κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί, εάν δεν επιλυθεί το πρόβλημα του δημοσίου και ιδιωτικού χρέους, έτσι ώστε να αποκατασταθεί η πιστοληπτική ικανότητα και των δύο τομέων, καθώς επίσης όσο οι τράπεζες ευρίσκονται στα όρια της χρεοκοπίας. Εκτός αυτού είναι φανερό το πρόβλημα του ασφαλιστικού, επίσης λόγω του υψηλού δείκτη εξάρτησης – οπότε η επίλυση του, όσο δεν καλυτερεύει ο δείκτης αυτός, είναι κάτι περισσότερο από ουτοπική.
Επί πλέον επιβάλλεται στην Ελλάδα η εξοντωτική πολιτική των μνημονίων, η οποία δεν επιτρέπει ελπίδες όσον αφορά την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης – η οποία θα μπορούσε να πυροδοτήσει νέες επενδύσεις. Παράλληλα, η μη διενέργεια επενδύσεων είναι αδύνατον να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, οπότε τις εξαγωγές(δηλαδή την εκμετάλλευση της ζήτησης άλλων χωρών), ακόμη και αν οι μισθοί των εργαζομένων μηδενίζονταν.
Επομένως, η μοναδική λύση από την πλευρά των δανειστών είναι εν πρώτοις η διόρθωση του συντελεστή εξάρτησης, έτσι ώστε να πέσει κάτω από τη μονάδα – γεγονός που σημαίνει τη μείωση του πληθυσμού άνω των 65 και κάτω των 15 ετών. Κατ’ επακόλουθο, ο στόχος είναι ο περιορισμός του προσδόκιμου ζωής, καθώς επίσης των γεννήσεων– άρα η μείωση του συνολικού πληθυσμού, με προτίμηση βέβαια αυτές τις δύο ηλικιακές ομάδες.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο εφαρμόζονται τα γνωστά μέτρα του περιορισμού του κοινωνικού κράτους, της μείωσης των συντάξεων και των εισοδημάτων, της υπερβολικής αύξησης της φορολογίας κοκ. – με αποτέλεσμα αφενός μεν να πεθαίνουν πιο γρήγορα οι ηλικιωμένοι, αφετέρου να μην γεννούν παιδιά οι νέοι, αφού αδυνατούν να τα φροντίσουν. Ακριβώς για το λόγο αυτό μειώνεται ραγδαία ο πληθυσμός σε όποιες χώρες εισβάλλει το ΔΝΤ για να τις «βοηθήσει» – όπως στο παράδειγμα της Ρωσίας, ο πληθυσμός της οποίας μειώθηκε τότε κατά 15 εκ. άτομα .
Ήδη δε στην Ελλάδα οι θάνατοι έχουν υπερβεί κατά πολύ τις γεννήσεις (19.934 περισσότεροι), οπότε ο πληθυσμός μειώθηκε κατά 6% το 2015 – κάτι που φυσικά θα συνεχιστεί στο μέλλον, έως ότου αποκατασταθεί ο δείκτης, αφού η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης ή/και η είσοδος μεταναστών με στόχο την αύξηση του αριθμού των εργαζομένων δεν μπορεί να προσφέρει τίποτα, λόγω της ανεργίας. Ως εκ τούτου, η λύση απαιτεί τη μείωση του αριθμητή (πληθυσμού) και όχι την αύξηση του παρανομαστή (εργατικού δυναμικού) – ενώ μπορεί να ακούγεται μακάβριο, αλλά είναι η αλήθεια, τεκμηριωμένη πολλές φορές στην ιστορία.
Ολοκληρώνοντας, όλες οι συζητήσεις περί κλεισίματος της αξιολόγησης για να πάρουμε την επόμενη «δόση» μας, καθώς επίσης για να ανοίξει το θέμα της «απομείωσης» του χρέους (παραπλανητική ασφαλώς αναφορά, αφού δεν πρόκειται για διαγραφή), τεκμηριώνουν με το χειρότερο δυνατό τρόπο το μέγεθος της ανοησίας όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων μας – αφού υπέγραφαν τα μνημόνια της γενοκτονίας, έναντι τεραστίων ανταλλαγμάτων εκ μέρους της χώρας και μίας απλής υπόσχεσης συζήτησης του χρέους εκ μέρους των δανειστών, την οποία φυσικά δεν υπέγραψαν ποτέ.
Το γεγονός δε, σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση παρακαλάει τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, όταν τόσο αυτή, όσο και η προηγούμενη ήθελαν να το διώξουν, είναι καλύτερα να μην το κρίνουμε καθόλου – αφού θα κινδυνεύαμε να χαρακτηρισθούμε αγενείς.
Όσον αφορά τώρα τη δήθεν ωφέλεια του PSI  της χρεοκοπίαςτης χώρας δηλαδή με όλα τα μειονεκτήματα και χωρίς κανένα πλεονέκτημα, πρέπει να είναι κανείς εντελώς ανόητος για να πιστεύει πως τα περίπου 40 δις € που κόστισε τελικά στους δανειστές άξιζαν τα παρακάτω «ανταλλάγματα» εκ μέρους μας:

(1) τη χρεοκοπία των τραπεζών που ήδη μας κόστισε πάνω από 40 δις €, ενώ με τις εγγυήσεις του δημοσίου κανένας δεν ξέρει τι θα συμβεί, (2) τις ζημίες των δημοσίων οργανισμών από τη διαγραφή (3) τις ζημίες των ιδιωτών ομολογιούχων (4) την πλήρη απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας (5) το αγγλικό δίκαιο που επιβλήθηκε στο κράτος και στις εταιρείες του (6) την αδυναμία μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα, οπότε την απαγόρευση της πτώχευσης (7) την υποθήκευση και λεηλασία ολόκληρης της περιουσίας του κράτους (8) τη λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας από τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, (9) την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας (10) το διεθνή εξευτελισμό μας (11) τη γενοκτονία που συντελείται (12) την εδαφική μας ακεραιότητα που ήδη κινδυνεύει κοκ.

Σε κάθε περίπτωση, είναι κατά την άποψη μας καλύτερο ένα οδυνηρό τέλος, το οποίο θα επέτρεπε επί πλέον την τιμωρία όλων όσων συμμετείχαν στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων από μία οδύνη δίχως τέλος – αφού, εάν συνεχίσουμε τον ίδιο δρόμο, το μέλλον μας διαγράφεται πολύ πιο σκοτεινό