Έφυγε ο ηγέτης της κουβανέζικης Επανάστασης (ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ!)

Του Θύμιου Παπανικολάου

"ΡΕΣΑΛΤΟ"

Έφυγε ο Φιντέλ Κάστρο: Ένας από τους πιο ιστορικούς και ασυμβίβαστους ηγέτες και εμβληματικούς Επαναστάτες του 20ού αιώνα.
Ο Φιντέλ, ακριβώς επειδή έγινε επαναστατικό σύμβολο, βρέθηκε στο μάτι του ιμπεριαλιστικού κυκλώνα…
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης άρχισε μια... ενορχηστρωμένη καμπάνια κατασυκοφάντησης του κουβανικού καθεστώτος και του ηγέτη του, Φιντέλ Κάστρο: Τα εναπομείναντα επαναστατικά σύμβολα…
Από τους πρώτους που έσυραν το χορό εναντίον της Κούβας και του Φιντέλ ήταν οι υπόδουλοι «προοδευτικοί στοχαστές και τα «αριστερά» νεοταξικά μορμολύκεια (τύπου «Ιών» και ΙΝΤΥ).

Κατόπιν «συνωστίστηκαν» στον ίδιο χορό κάθε καρυδιάς καρύδι. Όλες οι ποικιλίες του αντικομουνισμού, τα ποικίλα «βαποράκια» των μυστικών υπηρεσιών…

Ποτάμια χολής και μίσους ξεχύθηκαν εναντίον του Φιντέλ, από όλους τους μισθοφόρους και τα φερέφωνα της παγκοσμιοποίησης, κάθε χρώματος.

Ο αντικομουνισμός, στο πρόσωπο του Φιντέλ, πήρε μορφές υστερικών γαυγισμάτων.

Γιατί τέτοια παράκρουση κατασυκοφάντησης της Κούβας και του ηγέτη της;

Αναδημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από παλιό μας άρθρο με τίτλο: Φιντέλ Κάστρο: Στο μάτι του κυκλώνα κάθε εγκάθετου της Νέας Τάξης…

Το άρθρο ολόκληρο μαζί με τον ιστορικό λόγο του Κάστρου («Η Ιστορία θα με δικαιώσει»), βρίσκονται εδώ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7295

Ο βασικός λόγος (για την κατασυκοφάντηση του Φιντέλ) είναι το γεγονός ότι οι λαοί, κάτω από τα θανατηφόρα κτυπήματα του νεοταξικού φασισμού αρχίζουν να ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ, δηλαδή να αναζητούν τις αγωνιστικές τους κατακτήσεις και τα επαναστατικά τους οράματα: Εξ αντικειμένου ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΑ…

Η κατασυκοφάντηση του Φιντέλ Κάστρο έχει όμως και μια άλλη παράμετρο.

Η Κούβα του Φιντέλ Κάστρο αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα μιας σοσιαλιστικής Επανάστασης ΕΘΝΙΚΟ-απελευθερωτικής.

Η κουβανέζικη Επανάσταση κατέγραψε και καταγράφει τη δυναμική του «εθνικού στοιχείου», αυτό δηλαδή που τρέμει και θέλει να καταργήσει σήμερα η Νέα Τάξη.

Στις σημερινές συνθήκες είναι αυτό το «εθνικό στοιχείο» που αποτελεί τον επαναστατικό καταλύτη, που συσπειρώνει και ενώνει τους λαούς, που αποτελεί τη χειμαρρώδη ενέργεια επαναστατικών ανατροπών και σοσιαλιστικών προοπτικών.

Αυτό τρέμουν και μισούν θανάσιμα και το συκοφαντούν αγρίως τα πλανητικά κέντρα εξουσίες, οι «αριστερές» ελίτ εκπόρνευσης των επαναστατικών ιδεών και τα ποικίλα παπαγαλάκια της παγκοσμιοποίησης…

Είναι τόσο σημαντικές, πολυάριθμες και ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ οι επιτεύξεις και τα μαθήματα της κουβανέζικης Επανάστασης που οι σύγχρονοι «αριστεροί» δωσίλογοι και τα πρακτορεία της Νέας Τάξης θέλουν να τις εξαφανίσουν, εστιάζοντας, αποκόβοντας και διογκώνοντας κάποια ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ ελαττώματα του καστρικού καθεστώτος.

Ελαττώματα ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ, αν σκεφτεί κανείς με τι είχε να πολεμήσει η πολιορκημένη Κούβα, μέσα σε ποιο ασφυκτικό ιμπεριαλιστικό κλοιό βρισκόταν κλπ.

Κάτω από τέτοιες τρομακτικά δυσμενείς συνθήκες είναι αναπόφευκτες κάποιες παραμορφώσεις και δημοκρατικές αλλοιώσεις. Το να πετάς όμως έξω από τη σκάφη μαζί με τη σαπουνάδα και το παιδί αυτό είναι δολιότητα πρώτου μεγέθους, άξια για τους προοδευτικούληδες και αριστερούλιδες γλείφτες της εξουσίας.

Τι θέλουν να αφανίσουν οι αντιεθνικιστές κοσμοπολίτες:

Πρώτον. Ότι η κουβανέζικη επανάσταση άρχισε σαν εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα δημοκρατικής ελευθερίας και ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ, για να ικανοποιήσει και αυτά τα στοιχειώδη εθνικά και δημοκρατικά αιτήματα, προχώρησε στην απαλλοτρίωση και τον διωγμό των καπιταλιστών.

Δεύτερο. Ξεκίνησε από κάτω με την ΕΝΟΤΗΤΑ των πληβειακών τάξεων και μικροαστικών κοινωνικών στρωμάτων και στη δυναμική της εξέλιξη κατέληξε σε σοσιαλιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης.

Τρίτον. Ήταν μια επανάσταση που «διαμόρφωσε» την ηγεσία.

Δεν είχε δηλαδή μια παγιωμένη και ιδεολογικά ομοιογενοποιημένη ηγεσία. Η ηγεσία της κουβανέζικης επανάστασης ήταν ένα γιακωβίνικο επιτελείο, που μέσα από τους διαδοχικούς σταθμούς της επαναστατικής εξέλιξης «ξεκαθάριζε» από τα αστικο-φιλελεύθερα στοιχεία της. Οι διαδοχικές κρίσεις στο κυβερνητικό επιτελείο, οι αλλαγές στρατοπέδου μιας σειράς εκπροσώπων της παλιάς αστικής «δημοκρατίας» (όπως ο Ουρούτια, ο πρώτος πρόεδρος της Επανάστασης, όπως ο Πρίο Σοκάρας, όπως οι στρατιωτικοί ηγέτες σαν τους Ντιάζ Λανς, Χούμπερ Μάττος κλπ) δεν είναι παρά μια έκφραση των κοινωνικών μετασχηματισμών που επέβαλε η δυναμική της Επανάστασης.

Αυτά ΤΡΕΜΟΥΝ σήμερα τα πλανητικά κέντρα εξουσίας και οι υπάλληλοί τους. Και τα τρέμουν γιατί η ΑΛΩΣΗ των εθνών που επιδιώκουν, ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ τις προϋποθέσεις της επαναστατικής ΕΝΟΤΗΤΑΣ των κοινωνιών.

Το παράδειγμα της Κούβας είναι ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ σήμερα και στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα.

Δεν μας προκαλεί συνεπώς καμιά έκπληξη η χολή που χύνουν τα «αριστερά» μορμολύκεια και τα ακροδεξιά κατακάθια, κατά του Κάστρο…