Δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, ούτε είμαστε σωβινιστές. Όμως, όπως όλα δείχνουν αυτή η χώρα έχει το δικό της Θεό. Έχει άγιο που βάζει πάντα το χεράκι του και καθαρίζει με αποτέλεσμα ανά τους αιώνες η Ελλάδα να επιβιώνει.
Να κουτσοεπιβιώνει είναι η σωστή λέξη, αφού εδώ και δεκαετίες η χώρα δεν μπορεί να κάνει άλματα. Απλά σέρνεται, όλα κινούνται στον αυτόματο πιλότο και κυβερνώντες και λαός περιμένουν απλά έναν από μηχανής Θεό να βάλει πλάτη.
Είναι πράγματι μια χώρα που μοιάζει με αεροπλάνο. Ο πιλότος κάνει πάρτι με τα κορίτσια, οι επιβάτες έχουν όλοι από μια μάσκα οξυγόνου και την περνάνε φίνα ενώ έχει ενεργοποιηθεί ο αυτόματος πιλότος για άγνωστη μέχρι στιγμής κατεύθυνση. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε, που πάμε, ποιο είναι το όραμά μας, η προσπάθειά μας να γίνουμε καλοί ή καλύτεροι προκειμένου να επιβεβαιώσουμε ότι ο ελληνικός λαός είναι… περιούσιος. Όλα στην αυτόματη μηχανή κι εμείς γλεντάμε μέχρι τέλους.
Η οικονομία από το 2010 βρίσκεται σε διαρκή έλεγχο από άλλους, όχι πάντως από τους Έλληνες. Ο Τσακαλώτος το παραδέχθηκε χθες: Είναι η πιο κρίσιμη εβδομάδα από την εποχή του Ιουλίου του 2015. Σα να μας λέει ο υπουργός επί των οικονομικών «πάρτε τρένα, αεροπλάνα και καράβια και φύγετε γιατί έρχεται μπόρα». Τη βγάζουμε μονίμως με δανεικά, οι ξένοι μας δίνουν κι άλλα, πληρώνουμε όποτε μπορούμε και η ζωή συνεχίζεται με διαπραγματεύσεις, αξιολογήσεις, τρόικες, μέτρα. Το μόνο που άλλαξε είναι το… Χίλτον και η Δρακουλέσκου.
Στην Ελλάδα μια μπόρα ξέσπασε, φυσιολογικό φαινόμενο τον χειμώνα και πνίγηκαν τα πάντα. Το κράτος απουσίαζε για ακόμη μια φορά. Βουλωμένα φρεάτια, εγκατάλειψη, αδιαφορία. Μόνο ύφος, επανάσταση και Κάστρο είναι ο Τσίπρας. Η χώρα πνίγεται και είναι απορίας άξιο πώς δεν συμβαίνουν συνεχώς και νέες τραγωδίες. Ένα τέτοιο συναίσθημα έχουμε και με το προσφυγικό. Κανένας σχεδιασμός, καμιά πολιτική διαχείρισης του προβλήματος. Όλα στον αέρα. Προσευχές για να μην έρχονται πολλοί από τα παράλια, προσευχές να μη σκάνε σόμπες και καίγονται μετανάστες, προσευχές για να μη βρέχει πολύ και οι πρόχειροι καταυλισμοί διαλυθούν. Ακριβώς το ίδιο όπως και πριν. Θα έπρεπε να έχουμε θρηνήσει περισσότερα θύματα, Έλληνες και ξένους, αλλά φαίνεται ότι κάποιος μας αγαπάει.
Οι υπουργοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, ο Αλέξης εκτός τόπου και χρόνου, κουμάντο κάνει ακόμη ο Παππάς και η παρέα του. Όμως, όλα και πάλι με κάποιο μεταφυσικό τρόπο μεταφέρονται στη θεία παρέμβαση.
Να έρθει ο Θεός να αλλάξει μυαλά στον Σόιμπλε, να μας κόψει και το χρέος, να μας φέρει κι επενδύσεις. Να έρθει να διώξει μερικές χιλιάδες μεταναστών και να τιμωρήσει τους κακούς Τούρκους που για να λέμε την αλήθεια, όσο μεγάλη χώρα κι αν είσαι δεν μπορείς να αντέξεις 3 εκατ. πρόσφυγες και μετανάστες.
Στα εθνικά θέματα απορούμε πως δεν έχουν κάνει ντου σε Κύπρο, νησιά, Θράκη αλλά και στην… Τσαμουριά ή την Μακεδονία. Κάποιος Θεός μας αγαπά τόσο πολύ που κάνει μικρούς τους Αλβανούς και τους Σκοπιανούς και δεν έχουμε κίνδυνο.
Όμως, πόσο ακόμη θα συνεχίζεται αυτό; Για πόσο καιρό ακόμη θα αποφασίζουν τα κονκλάβια; Στην Αμερική, τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, οι συζητήσεις είναι διαρκείς, επομένως κάτι ήξεραν όσοι τρέχουν να προσευχηθούν για την Ελλάδα και το μέλλον τους.
Κι αντί να πάρουμε την κατάσταση στα δικά μας χέρια, χωρίς απαραίτητα και ρήξη, συνεχίζουμε να βολευόμαστε στον… από μηχανής Θεό. Μέχρι πότε; Μέχρι πότε θα επικαλείται τη θεία παρέμβαση ο ελληνικός λαός; Δεν έχουμε καταλάβει ότι ο «τζάμπας» τέλειωσε, όλοι και όλα έχουν ένα τίμημα, μια ποινή;
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να περιμένουμε τη θεϊκή βοήθεια. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, λέει πλέον η χώρα, όμως, είναι σίγουρο ότι στον αυτόματο δεν μπορεί κανείς να κινείται για μεγάλο διάστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.