Βιώνουμε μια νέα μεταβατική φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου όλα τα ισχύοντα πρότυπα θα αλλάξουν.

ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Η παγκοσμιοποίηση μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Είναι ένα φαινόμενο που κινείται πλέον ανεξέλεγκτα και κανείς δεν γνωρίζει πως θα καταλήξει. Ξεκίνησε ως ένα οικονομικό φαινόμενο απελευθέρωσης των αγορών διεθνώς και δημιουργίας ενιαίων κανόνων στο εμπόριο και γενικότερα στην οικονομική ζωή. Όπως ήταν επόμενο παρασύρει πλέον τα πολιτικά συστήματα και μέσω αυτών τα εθνικά κράτη. Βιώνουμε λοιπόν μια νέα μεταβατική φάση στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπου όλα τα ισχύοντα πρότυπα θα αλλάξουν.

Η πορεία αυτή που καθορίζεται από την τεχνολογία και τις
παγκοσμιοποιημένες οικονομικές συνθήκες, δεν μπορεί να ανακοπεί, παρά μόνο σε περίπτωση ενός καταστροφικού παγκοσμίου πολέμου. Επομένως, θα πρέπει να ευθυγραμμιστούμε στη νέα κατάσταση και να δούμε τι το καλύτερο μπορούμε να επιτύχουμε ως κοινωνίες.

Πίσω όμως, από την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας λειτουργούν εκείνες οι διεθνείς (Νεοταξίτικες) ελίτ που θέλουν περισσότερη δύναμη και έλεγχο, εκμεταλλευόμενες τη νέα κατάσταση για να δημιουργήσουν τη δική τους Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Εμπόδιο στη Νέα Τάξη είναι το Εθνικό Κράτος. Είμαστε μάρτυρες του εξής φαινομένου. Ενώ η οικονομία (δηλαδή η βάση της ζωής και της ιστορίας) έχει ξεφύγει πλέον από τα κλειστά όρια του Εθνικού Κράτους και κινείται δυναμικά και «ανεξέλεγκτα» διεθνώς, την ίδια στιγμή τα πολιτικά συστήματα παραμένουν παλαιολιθικά, δηλαδή στενά εθνικά, εγκλωβισμένα στα κλειστά όρια των Εθνικών Κρατών. Έτσι, λαμβάνονται πολιτικές αποφάσεις για εσωτερική κατανάλωση και εσωτερική διευθέτηση, χωρίς να μπορούν να επηρεάσουν τη διεθνή οικονομική σκηνή και διεθνή δυναμική, στην οποία πλέον έχουν καταστεί υποτελή και μαζί τους και οι λαοί που εξουσιάζονται από αυτά τα συστήματα.

Όμως, οι νεοταξίτες παγκοσμιοποιητές και η παγκοσμιοποίηση που κινούν, δεν έρχονται από το διάστημα. Δεν μπορούν να μείνουν ξεκομμένοι έξω από τα όρια του Εθνικού Κράτους. Αναγκαστικά εδράζονται πάνω σε τοπικές κοινωνίες, από όπου προέρχονται. Κάποια στιγμή, οι εθνικές ολιγαρχίες βρήκαν μεταξύ τους κοινά σημεία συνεργασίας και ήταν εκείνες που δημιούργησαν την παγκοσμιοποίηση για να διακινούν πιο εύκολα παγκοσμίως τα συμφέροντά τους σε βάρος των ανήμπορων λαών και επομένως η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη μέσα στα κράτη και τα διαπερνά οριζόντια. Δεν νοείται η ύπαρξη της παγκοσμιοποίησης έξω και πέρα από τα κράτη.

Το γεγονός αυτό γεννά την ανάγκη για πιο ισχυρή εκτελεστική εξουσία, η οποία θα πρέπει να παίρνει τις γρήγορες αποφάσεις που απαιτεί η δυναμική της παγκοσμιοποίησης και να βρίσκεται σε άμεση συνεννόηση με τις δυνάμεις της, εγχώριες και διεθνείς. Η ανάγκη όμως αυτή για ισχυρή εκτελεστική εξουσία, έχει ως συνέπεια την υποβάθμιση του Εθνικού Κοινοβουλίου, δηλαδή της λαϊκής αντιπροσωπείας, η οποία μετατρέπεται ήδη σε διακοσμητικό θεσμό. Δύναμη πλέον αποκτούν οι νεοταξίτικες «ανεξάρτητες αρχές», οι ΜΚΟ, οι κεντρικές τράπεζες που ανήκουν όχι στα κράτη αλλά στους διεθνείς ολιγάρχες, ενώ τα κράτη πλέον δανείζονται από ιδιώτες και οι κυβερνήσεις είτε θα εκτελούν τα κελεύσματα της Νέας Τάξης, είτε θα πηγαίνουν στα σπίτια τους.

Δυστυχώς, αυτή η υποβάθμιση του αντιπροσωπευτικού θεσμού του Κοινοβουλίου, έχει ως συνέπεια την απευθείας επίθεση των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης πάνω στους λαούς, χωρίς έστω την ενδιάμεση προστασία (το μαξιλαράκι) της λαϊκής αντιπροσωπείας. Οι Έλληνες, ως τα πρώτα θύματα και «πειραματόζωα» της παγκοσμιοποίησης, το βιώνουμε αυτό σήμερα.

Τι θα γίνει στο μέλλον;

Πέραν των νέων διεθνών οργάνων που θα αναπτυχθούν για τις ανάγκες της παγκοσμιοποίησης, θα υπάρξουν και στο εσωτερικό των Εθνικών Κρατών σημαντικές εξελίξεις. Η ανάγκη της παγκοσμιοποίησης για περισσότερο έλεγχο πάνω στα εθνικά πολιτικά συστήματα, θα οδηγήσει σε πιο ισχυρή κεντρική εκτελεστική εξουσία. Θα μετατρέψει δηλαδή τις ήδη ολιγαρχικές αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες σε πιο συγκεντρωτικές έως ολοκληρωτικές, με μια ισχυρή κυβέρνηση στο κέντρο του πολιτικού συστήματος. Η ίδια ανάγκη όμως, θα προσελκύσει και ήδη προσελκύει:

1) Αριστερά κινήματα στα οποία ο πυρήνας της ιδεολογίας τους είναι ο συγκεντρωτισμός και επομένως τώρα θα τους δοθεί η ευκαιρία ενός έτοιμου συγκεντρωτικού συστήματος. Δύσκολη βέβαια η επικράτηση των αριστερών κινημάτων, λόγω προηγουμένης αποτυχίας τους στην πράξη.

2) Φασιστικά κινήματα που επίσης λειτουργούν με βάση την απόλυτη εκτελεστική εξουσία και φυσικά θα επιδιώξουν να αρπάξουν αυτή την ευκαιρία, εκμεταλλευόμενα την οργή των πολιτών και την ανάγκη για την ύπαρξη μιας στιβαρής εξουσίας και

3) Εθνικιστικά κινήματα που στόχο θα έχουν την άμυνα του Εθνικού Κράτους έναντι της παγκοσμιοποίησης, εκμεταλλευόμενα την εθνική ανασφάλεια και τις φοβίες των πολιτών, επίσης θα επιδιώξουν να καταλάβουν και να χρησιμοποιήσουν για το στόχο αυτό την ισχυρή εκτελεστική εξουσία.

Βλέπουμε λοιπόν πως η ανάγκη της παγκοσμιοποίησης για ισχυρή εκτελεστική κεντρική εξουσία, θα τραβήξει σαν μαγνήτης τέτοια κινήματα, τα οποία θα χρησιμοποιήσουν μεν το μοντέλο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, αλλά στην ουσία θα το καταλύσουν εντελώς.

Κανένα φυσικά από τα πιο πάνω πολιτικά κινήματα δεν πρόκειται να προσφέρει το παραμικρό στους αντίστοιχους λαούς. Στην πραγματικότητα θα πρόκειται για αδύναμες, χωρίς λαϊκή στήριξη κυβερνήσεις, οι οποίες θα στηρίζονται απόλυτα από τις διεθνείς ελίτ που ελέγχουν την παγκοσμιοποίηση. Έτσι γρήγορα θα καταλήξουν να γίνουν άμεσοι συνεργοί των διεθνών ελίτ, εναντίον των λαών τους, διαφορετικά θα καταρρέουν. Ενδεχομένως δε να εμπλέξουν τους λαούς τους και σε αιματηρούς πολέμους στην προσπάθειά τους για μεγαλύτερη επίτευξη κερδών των αφεντικών τους και κατανομή της ισχύος μεταξύ των.

Η μόνη λύση

Η μόνη λύση και αυτό θα πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε έγκαιρα, είναι η αλλαγή του ξεπερασμένου από τα πράγματα μοντέλου της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και η ανάπτυξη ενός μοντέλου πραγματικής δημοκρατίας στη βάση των κοινωνιών των Εθνικών Κρατών, που ακόμα διατηρούνται ως οντότητες, αν και αλλοιώνονται με ταχύτητα, ώστε μόνοι τους οι λαοί να βρουν τους μεταξύ τους δίαυλους επικοινωνίας και συνεργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς τις διάφορες ελίτ ως μεσάζοντες. Και αυτός ο αγώνας θα πρέπει να ξεκινήσει από τον κάθε λαό στο εσωτερικό του. Είναι ο μόνος τρόπος για πραγματική παγκόσμια οικονομική συνεργασία με στόχο την οικονομική ανάπτυξη και ευημερία των λαών και φυσικά την εξασφάλιση παγκόσμιας ειρήνης.

Συμπέρασμα:

Δεν είναι ούτε η ολοκληρωτική αριστερά, ούτε ο ολοκληρωτικός φασισμός, ούτε ο ολοκληρωτικός εθνικισμός, ούτε φυσικά ο νεοταξίτικος νεοφιλελευθερισμός τα αντίδοτα στην εξέλιξη της παγκοσμιοποίησης σε βάρος των λαών. Νομοτελειακά η μελλοντική σύγκρουση θα είναι εκείνη, μεταξύ παγκοσμιοποίησης και τοπικότητας. Μεταξύ μιας ολοκληρωτικής απάνθρωπης παγκοσμιοποίησης και ενός δημοκρατικού ανθρώπινου τοπικισμού, με ότι το τελευταίο μπορεί να σημαίνει, όπου θα μπορεί να γεννηθεί και να ολοκληρωθεί η ανθρώπινη προσωπικότητα, η ανθρώπινη ασφάλεια, η ανθρώπινη δημιουργικότητα και η ανθρώπινη ευτυχία.

Ας το συνειδητοποιήσουμε αυτό όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και ας επανδρώσουμε τα διάφορα σχετικά κινήματα.