ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Του ΣΤΑΘΗ*

Το θέμα του ευρώ πρέπει, επιτέλους, να τεθεί επί τάπητος.  

Κι όσες δυνάμεις δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος αυτής της συζήτησης, θα δείξουν για μιαν ακόμα φορά ότι το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι οι τύχες της Ελλάδας και των Ελλήνων.  

Το θέμα του ευρώ (εν σχέσει με την Ελλάδα) συζητείται παντού. Εκτός απ’ την Ελλάδα. Ακόμα περισσότερο: το θέμα του ευρώ (σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες) επίσης συζητείται σε όλες αυτές τις κοινωνίες. Μόνον στην Ελλάδα το ευρώ είναι ταμπού  

κι όποιος προσπαθεί να το εξετάσει γίνεται από χέρι αιρετικός, παρίας και αποσυνάγωγος. Και ο Τύπος, σχεδόν στο σύνολό του, και τα πλείστα από τα πολιτικά κόμματα φαίνονται σαν να συμμετέχουν σε μια συνωμοσία σιωπής  

εις όσα αφορούν τον μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει η Ελλάδα σήμερα: ένα Νόμισμα Κατακτητή.  

Η γενική κατάσταση της χώρας, πολιτική, οικονομική και κοινωνική, είναι τραγική. Το χρέος δεν βγαίνει. Η οικονομία αργοπεθαίνει. Η κοινωνία αποσυντίθεται.  

Εφτά χρόνια μετά την υπαγωγή της Ελλάδας σε Καθεστώς Εντολής Μνημονίων, τίποτα δεν πάει καλά, τίποτα δεν βελτιώθηκε, καμιά ευοίωνη προοπτική δεν διαφαίνεται. Λογικόν. Διότι τα Μνημόνια δεν επεβλήθησαν για να ιαθεί η χώρα, αλλά για να κατασκευασθεί ένα προτεκτοράτο.  

Ομως, ακόμα κι αυτοί που δεν ενστερνίζονται αυτήν την αλήθεια, αλλά επιμένουν στην εκδοχή της ίασης, διαπιστώνουν,  

και θα έπρεπε να διαπιστώνουν με τρόμο, ότι τίποτα δεν διορθώνεται. Οτι αντιθέτως όλα φθείρονται - ακόμα και η Αριστερά, αυτή που γονάτισε, μοιάζει πλέον με τη «χαμένη τιμή της Καταρίνας Μπλουμ». Το καραβάνι μοιάζει πια να έχει χαθεί στην έρημο.  

Οι κυβερνήσεις των δανειστών πιέζουν την ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει κάτι που οι ίδιες λένε ότι είναι ακατόρθωτο. Ο ευρωπαϊκός Τύπος επαναφέρει το θέμα του Grexit σε διάφορες εκδοχές - πιο πρόσφατη: η έξοδος απ’ το ευρώ με ταυτόχρονη διαγραφή του χρέους. Το ΔΝΤ μιλά συνεχώς για λάθος συνταγή (την οποίαν όμως εφαρμόζει, επιμένοντας ταυτοχρόνως σε νέες ακόμα χειρότερες εκδοχές της). Πρόκειται περί τρέλας. Η κυβέρνηση παραμυθιάζει και αυτοπαραμυθιάζεται με το χρέος, τα μέτρα γίνονται συνεχώς χειρότερα, η Ελλάδα αιμορραγεί (πλέον ακατάσχετα) και άκρη δεν βγαίνει.  

Εφτά χρόνια θυσίες για το χρέος και την παραμονή στο ευρώ χωρίς να πιάνουν τόπο, παρά μόνο για να ανοίγονται τάφοι. Και συνεχίζουμε. Πιασμένοι στη μέγγενη. Και αυτή η κυβέρνηση  

και η επόμενη και η μεθεπόμενη, εφτά χρόνια θυσίες και πόσα άλλα ακόμη, για 99 χρόνια αιχμαλωσίας. Υπερταμεία, κόφτες, ιδιωτικοποιήσεις, εργασιακή σκλαβιά και σκλαβιά, πείνα, εξευτελισμός, γιατί;  

Κι όμως, για τους σχεδιαστές αυτού του Κακού ακόμα δεν είμαστε αρκετά φθηνοί. (Και βεβαίως, παρά τις προσδοκίες των ηλιθίων, ούτε αρκετά -αντιθέτως- ανταγωνιστικοί γινόμαστε.) Αλλωστε ανταγωνιστικοί ως προς τι; και ως προς ποιους; Μια χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού κατασκευάζεται με λεηλατημένο και λεηλατούμενο το μικροεπιχειρείν,  

με σκυλευμένη την ταυτότητα. Μια χώρα που ξεπουλάει τη μάνα της και χάνει την τιμή της - αίφνης η Αριστερά που γονάτισε κόπτεται να εφαρμόζει την πολιτική που της πουλάει ο Διάολος με αντάλλαγμα την ψυχή της. Πουλάμε τρέλα.  

«Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι ήτανε», είπε ο ποιητής χωρίς να συμπληρώσει ότι κάποιοι απ’ αυτούς ήταν λέτσοι και λιγούρια. Το λένε, όμως, τα παιδιά που πεινάνε και οι γέροντες που πικραίνουν με δάκρυα τις πιο πολύτιμες μέρες τους.  

Ακούστε! Εσείς οι «53» και ό,τι άλλο διαλοπροσαγορεύετε τους εαυτούς σας, «πλατφόρμες» και «προεδρικούς» και λοιπά κουραφέξαλα. Η Ελλάδα  

τα τελευταία εφτά χρόνια έχει χάσει μισό εκατομμύριο. Το πιο πολύτιμο μισό εκατομμύριο από παλιγγενεσίας το 1821. Ενα μισό εκατομμύριο  

ανεκτίμητο!  

Πεντακόσιες χιλιάδες που αξίζουν αμέτρητα δισεκατομμύρια. Μέσα σε έξι-εφτά χρόνια και με αύξουσα πρόοδο πεντακόσιες χιλιάδες Ελληνες, κορίτσια, αγόρια, επιστήμονες, εργάτες, έχουν μεταναστεύσει. Αυτός ο πλούτος της χώρας, ψυχικός και υλικός, έχει βγει από τη διαδικασία παραγωγής πλούτου στην Ελλάδα. Οχι μόνον υλικού, αλλά και ψυχικού. Πολλοί από τους μετανάστες θα κάμουν τα παιδιά τους στην ξένη,  

ενώ πολλοί από τους παραμένοντες δεν θα κάμουν καν παιδιά.  

Και ο Τσίπρας με την Αριστερά, αντί να βρεθούν σε συναγερμό «για της πατρίδας τον χαμό», προσπαθούν με τρίπλες και μαλαγανιές να παίξουν το παιχνίδι της εξουσίας, ακριβώς με τον τρόπο που το έπαιζαν οι προηγούμενοι, άλλοι εν μέθη ευρισκόμενοι κι άλλοι απλώς για να λιγδώσει το αντεράκι τους.  

Θα τεθούν εκποδών! Ουδέν ασφαλέστερον τούτου. Ομως το ερώτημα παραμένει: Μνημόνια, χρέος και ευρώ σκοτώνουν.  

Η οργανωμένη έξοδος απ’ το ευρώ, αν ο λαός έτσι αποφασίσει, η διαδικασία διαγραφής του χρέους, η εσωτερική σεισάχθεια, η άμυνα της χώρας, η αξιοποίηση του πολιτισμού μας, η έξοδος του λαού στο προσκήνιο είναι  

τα ελάχιστα αναγκαία ζητούμενα για τις πολιτικές δυνάμεις που στο εγγύς και όχι απώτερο μέλλον θα προσπαθήσουν να αντιστρέψουν τη ροή των γεγονότων προς την «απαισίαν έκβασιν».  

Η βοή των επερχομένων έχει αποκτήσει γλώσσα, χρησιμοποιεί λέξεις και μιλάει. Δεν πρόκειται για γρίφους, οιωνούς ή προφητείες. Οι λέξεις λέγονται καθαρά και όλοι τις ακούμε: τέταρτο μνημόνιο, αξιολογήσεις, ένας αιώνας υποτέλειας, διακονιάρηδες, γερμανικές εκλογές (στον αιώνα τον άπαντα), χρέος και χρέος και χρέος, νέες περικοπές και νέες αυτοκτονίες,  

επιτέλους άντε να χαθείτε.