Μήπως χρειαστεί γύψος;

Αφού τον πιστέψατε, καλά να πάθετε! Έτσι αποστόμωσε η Ντόρα Μπακογιάννη έναν συνταξιούχο στον «Ενικό» του Χατζηνικολάου. Τόλμησε ο άνθρωπος να ζητήσει τον λόγο για τα αποτελέσματα της σαραντάχρονης κυριαρχίας του κόμματός της και του ΠΑΣΟΚ. Και η απάντηση ήταν ότι φταίει ο ίδιος για όσα τραβάει. Φταίνε όσοι προτιμούν τα όμορφα λόγια από την αλήθεια. Χαιρέκακο μεν, σαφές δε: Καλά να πάθετε. Αφού τον πιστέψατε! Και ποιον πίστεψε ο έρμος; Τον Σκουρλέτη! Ναι, μα τον άγιο, έτσι είπε η κυρία. Και ποιον δεν πίστεψε; Την Ντόρα. Και τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Παπασταύρου, τον Άδωνι, τον Χαρδούβελη.

Δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική αυτή η χαιρεκακία που μεταμφιέζεται σε πολιτική, όπως καταλαβαίνετε. Αλλά αισθάνεσαι κάπως όταν ακούς τέτοια. Διότι, αγαπητή κυρία Μπακογιάννη, εμείς είμαστε στη μειοψηφία της μειοψηφίας μια ζωή. Ψήφιζαν το κόμμα σας και το ΠΑΣΟΚ μαζικά οι Έλληνες, δίνοντας στον ΣΥΝ και στον ΣΥΡΙΖΑ 3%, 4%, άντε 5% αγκομαχώντας. Και δεν βγήκε κανένας αριστερός να κουνήσει το δάχτυλο στον λαό για όσα τραβούσε και τραβάει: Εσείς φταίτε! Διότι, όταν το κάνεις αυτό, τότε τον μεν εαυτό σου τον ανακηρύσσεις κάτοχο της απόλυτης αλήθειας. Τον δε λαό ένοχο που δεν καταλαβαίνει αυτή την απόλυτη αλήθεια. Και ψηφίζει άλλους αντί για σένα.
Η άποψη είναι ενδεικτική για το πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η γελοιότητα. Από τη μια είναι τόσο κατάφωρα περιφρονητική για τον λαό -έστω την πλειοψηφία του- ώστε προκαλεί γέλια. Αν όμως δούμε ότι στο κλίμα αυτό κινείται σήμερα όλος ο καλός ο κόσμος της Ν.Δ., αγριεμένος από τις κρότου – λάμψης του Κυριάκου και τις υλακές του γνωστού αντιπροέδρου του, τότε δεν είναι για γέλια. Μπορεί να είναι για κλάματα: Πού κατάντησε η Κεντροδεξιά του Καραμανλή. Ή και να προκαλεί ανησυχία: Μέχρι πού θα το τραβήξουν εκείνοι που απελευθέρωσαν το ακροδεξιό τζίνι. Που ζητούν εκλογές έξι μήνες μετά τις εκλογές. Που ονειρεύονται παλινορθώσεις.
Η συλλογιστική της Ντόρας, πάντως, που αναδεικνύεται -καλά να πάθει!- κορυφαία του χορού της δεξιάς αγριάδας, δεν καταλήγει δυστυχώς σε ένα σαφές «διά ταύτα». Υπάρχει κάποια εγγύηση ότι ο επιρρεπής σε λάθη λαός θα μετανοήσει και θα ψηφίσει την επόμενη φορά σωστά; Ή θα χρειαστεί γύψος;