Πνίξτε τους!

Το πράγμα έχει ξεφύγει από τον έλεγχο. Το Αιγαίο, από θάλασσα που γέννησε έναν τεράστιο πολιτισμό, στον οποίο όλοι ομνύουν, κατάντησε τόπος μαρτυρίου και μια φρικώδης θάλασσα απύθμενου πένθους. Πριν από λίγες μέρες ήταν 42 οι πνιγμένοι. Ύστερα ένα βρέφος. Ύστερα επτά. Και η καταμέτρηση των νεκρών στον βωμό ενός ανελέητου -του πιο ανελέητου- εχθρού της ανθρωπότητας που λέγεται κέρδος μοιάζει να μην έχει τελειωμό. Γιατί οι πνιγμένοι (που κανείς δεν ξέρει τον πραγματικό αριθμό τους) δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αντίτιμο για να πληρωθεί ο αδηφάγος και ολοένα μεγαλύτερος θησαυρισμός. Μανάδες με τα παιδιά τους, γυναίκες και άνδρες, βρέφη που από το γάλα της μάνας τους περνούν ακαριαία στην αφόρητη αρμύρα του θανάτου, όλοι πεταμένοι σαν τα γατιά στα αγριεμένα κύματα της φωτεινής μας -λέει- θάλασσας που γέννησε τις αξίες του δυτικού πολιτισμού.

«Σκίζει, δαγκάνει τους ουρανούς», όπως λέει και ο Κώστας Καρυωτάκης, το στέμμα αυτού του πολιτισμού και το «υπερούσιο φως» του καταπίνει με τα χιλιάδες στόματα της θάλασσας, καταπίνει ασταμάτητα τους ανθρώπους. Και οι επάνω αυτού του θλιβερού πια και απάνθρωπου δυτικού πολιτισμού τους μετρούν και τους ξαναμετρούν τους νεκρούς, τους προσθέτουν και τους αφαιρούν με τη θηριώδη ψυχραιμία που μονάχα οι σάπιες ψυχές διαθέτουν, σαν να ήταν ακόμη μια λογιστική εγγραφή στα αιματοβαμμένα τους τετράδια ή ένας δείκτης στα χρηματιστηριακά τους παιχνίδια.
Είναι άδειος ο περίφημος δυτικός πολιτισμός. Απέραντα άδειος για να χωράει τον σκοτεινό αριθμό των πτωμάτων. Αυτή την ξεφτίλα ενός ξεπεσμένου πολιτισμού, αυτή την ανήκουστη σπατάλη των ανθρώπων που αν δεν σταματήσει πριν να είναι αργά (ή μήπως είναι κιόλας αργά;), θα πληρωθεί με αγριότητα ανάλογη των όσων συμβαίνουν σήμερα. Αλλά ούτε καν αυτό μοιάζει να συγκινεί εκείνους που έχουν την αφηνιασμένη πυγμή να σταματήσουν το κακό. Είναι τέτοια η τυφλότητα για ένα μέγεθος κέρδους που έχει εκτροχιαστεί, ώστε αδυνατούν να κατανοήσουν ότι εδώ δεν πρόκειται πια για αισθήματα ανθρωπισμού, για αισθήματα αλληλεγγύης, αλλά για το ένστικτο επιβίωσης ολόκληρης της ανθρωπότητας. Αδυνατούν να θυμηθούν ότι κάποτε υπήρξαν άνθρωποι.
Αλλά όταν ένας οργανισμός χάνει το ένστικτο της επιβίωσής του, τότε είναι καταδικασμένος σε θάνατο. Δεν είναι λοιπόν μονάχα που πνίγουν τους ανθρώπους με στυγνή μεθοδικότητα και στεγνή πεποίθηση ότι κερδίζουν, είναι ότι μας τραβούν όλους σε έναν θάνατο που τον αρνούμαστε με κάθε μόριο του σώματος, με κάθε κύτταρο του μυαλού, με κάθε ικμάδα της ψυχής μας. Κι όποιος δεν βλέπει τα σημάδια που πληθαίνουν, εγκληματεί εις βάρος των υπολοίπων. Γιατί σήμερα η κουρασμένη ψυχή από την ψευδή ικανοποίηση της ασφάλειας είναι μαχαίρι που κόβει και σκοτώνει και προσθέτει θάνατο στον θάνατο.
Μονάχα η κόπωση των ικανοποιημένων θα μπορούσε να οδηγήσει σε τέτοιο απάνθρωπο παραλογισμό το Κοινοβούλιο της Δανίας ώστε να ψηφίσει νόμο με τον οποίο επιτρέπεται στις αρχές να προχωρούν σε κατασχέσεις χρημάτων και τιμαλφών από τους πρόσφυγες και να καθυστερούν την επανένωση των καταταλαιπωρημένων και ψυχοσωματικά εξουθενωμένων οικογενειών. Επιτρέπεται δηλαδή στις αρχές -με τη βούλα της δημοκρατίας και των δυτικών αξιών- να ξεφτιλίζουν τους απροστάτευτους ανθρώπους αρπάζοντάς τους ό,τι τους απέμεινε, αρπάζοντάς τους το πιο πολύτιμο: τα τελευταία ράκη της αξιοπρέπειάς τους. Και στερώντας τους επίσης το τελευταίο ανάχωμα πριν από την κατάρρευση: να αγκαλιαστούν με τους δικούς τους ανθρώπους, να κλάψουν και να σταθούν όρθιοι. Με νόμο. Με νόμο που ο πρωθυπουργός της Δανίας Λόκε Ράσμουσεν αποκάλεσε «την πλέον παρεξηγημένη ιστορία της χώρας».
Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Τρομάζεις ή δεν τρομάζεις βλέποντας το μαύρο καράβι του θανάτου να πλησιάζει με όλα του τα πανιά φουσκωμένα από τον ούριο άνεμο της σάπιας καλοσύνης και της αισχρής φιλανθρωπίας που πατάει όχι επί των κυμάτων, αλλά επί των πτωμάτων. Θα τρίζουν τα κόκαλα και θα τρέμουν οι ψυχές των φιλοσόφων, των ποιητών και όλων εκείνων που δημιούργησαν έναν πολιτισμό που κατάντησε παίγνιο των φονιάδων. Θα γυρνάνε στους τάφους τους οι άπειροι νεκροί, που έδωσαν τη ζωή τους σ” αυτή την αιματοβαμμένη εποποιία της ανθρωπότητας προς την πρόοδο, την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Και θα κροταλίζουν από χαρά τα κόκαλα των ναζί μ” αυτή την τερατώδη επανάληψη της κοινοτοπίας του κακού: να ονομάζεται και πάλι νόμος (που είναι το θεμελιώδες υποσύστημα της δικαιοσύνης) η πρακτική που είχαν εφαρμόσει εις βάρος των Εβραίων. Και ο περίφημος δυτικός πολιτισμός να ξεχνά πώς όταν ψηφίζονται τέτοιοι νόμοι, κάπου στο μέλλον φτιάχνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, χτίζονται κρεματόρια και στήνονται αγχόνες. Να ξεχνά πώς όταν οι πρόσφυγες στερούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, όλοι στερούνται αυτά τα δικαιώματα: στη δουλειά, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία, στο μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους.
Θέλουμε, δεν θέλουμε είναι ο δυτικός πολιτισμός και η αξία της ζωής όλων που πνίγονται στο στόμα του Βέλγου υπουργού (κατά τα τερατώδη σύμπτωση υπουργού Ασύλου αν δεν κάνω λάθος) Τέο Φάνκεν, όταν ως λύση του προσφυγικού εκστομίζει τις λέξεις «πνίξτε τους» (διά της επαναπροώθησης). Είναι ό,τι φρικωδέστερο έχει ακουστεί από πολιτικό της Ευρώπης του ουμανισμού, από το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα. Δεν έχει καμιά σημασία αν η βελγική κυβέρνηση τρέχει να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Σημασία έχει ότι αυτό το «πνίξτε τους» αντηχεί και στη δικής μας ζωή. Πνίξτε τους στην ανεργία, πνίξτε τους στη φτώχεια, πνίξτε τους στη δουλεία, πνίξτε τους μέσα στο αίμα μιας ζωής ολοένα και πιο ακατανόητης, ολοένα και πιο άστεγης, ολοένα και πιο απελπισμένης. Γιατί τελικά «πνίξτε τους» σημαίνει «πλημμυρίστε τη ζωή με θάνατο». Επιτέλους ας το καταλάβουμε. Έστω τώρα, λίγο πριν «δείξουνε μεσάνυχτα όλα τα κυπαρίσσια» που λέει και ο ποιητής. Του Αιγαίου.