Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΜΙΡΑΛΗ*

Επισημαίνουμε έναν κίνδυνο που υφέρπει – υπό των εθνικών κοινοβουλίων – τον κίνδυνο των ιδιωτικοποιήσεων σε ό,τι ''κινείται και αναπνέει'' ακόμα και των κάθε μορφής υπηρεσιών. Διεκδικούν σήμερα συνθήκες για μικρότερο κράτος. Θέλουν να ελέγχουν και νακαθοδηγούν. Τι θα τρώμε, αλλά και πώς, πώςθα πηγαινοερχόμαστε, σε ποιο βαθμό θα έχουμε υγεία, πότε θα πρέπει να εξειδικεύουμε γνώσεις,τι δεν θα παράγουμε, τι δεν θα διεκδικούμε, πώς και πότε θα εργαζόμαστε, τι θα τους αποδίδουμε από κρατήσεις για να λιγοστεύει το εισόδημά μας, πώς θα ξεπερνάμε τα όρια της αντοχής μας... Είμαστε ένα τέτοιο πείραμα ένταξης στο πρόγραμμά τους που προέκυψε από ένα δίκτυο συγκυβερνώντων, δίχως να νομιμοποιούνται την μετάλλαξή μας, που δυστυχώς έχουνε επιτύχει με επικοινωνιακούς τρόπους. Δεν δαιμονοποιούμε την υγιή επιχειρηματικότητα που στηρίζει την παραγωγική διαδικασία και την εργασιακή απασχόληση. Όμως στα όρια των εργασιακών δικαιωμάτων είμαστε απέναντι στην άπληστησυσσώρευση πλούτου και συμμετέχουμε στην αέναη αγωνιστική προσπάθεια δικαίωσης της εργατικής τάξης.

Η αμεροληψία, η ισότιμη κοινωνική αντιμετώπιση, το περί δικαίου αίσθημα θα υποστούν σύνθλιψηαμετάκλητης συμπίεσης προς τα κάτω σε επιλογές και εκτιμήσεις εργασιακού μεσαίωνα. Φανταστείτε μια μορφή διεκδίκησης σε ένα σύστημα που στήνεται από κυρίαρχους ''παίκτες'', μιας δικαστικής διαμάχης, απέναντι σ' έναν αδύναμο, κατάφωρα αδικημένο πολίτη. Ποιος θα είναι ο νικητής; Αν αναζητήσουμε παράνομες ή έκνομες πράξεις του παρελθόντος π.χ. ποτοαπαγόρευση ή τοκογλυφία ή καταπατήσεις υπαίθριων χώρων... στο τέλος διαπιστώνουμε μηχανισμούς νομιμοποίησης με τις παρεμβάσεις αθέατων παροικούντων.

Ό,τι δηλαδή γίνεται με το παράπλευρο κράτος σήμερα, αλλά εγκαθιδρυμένο και νομιμοποιημένο δια τηςεπιβολής του εκβιασμού και της επικράτησης. Το θύμα θα γίνεται θύτης και ο θύτης θύμα (δηλαδή κάτι που σιωπηρά ισχύει και σήμερα)...

Οι κανόνες πάντα θα ορίζονται από πράξεις ιδιωτικών συμφωνιών και θα συνθέτουν μορφές λειτουργίας ή θα αποσυνθέτουν προκαλώντας κατά παραγγελία κρίσεις.

Οι χρηματοδότες των τραπεζών και του χρηματοοοικονομικού συστήματος θα ορίζουν την νομοθετική εξουσία η οποία θα υπακούει στα προστάγματα ενός διευθυντηρίου που θα ορίζεται απο τους κυρίαρχους του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα θα νομιμοποιούνται εν κρυπτώ κάθε μορφής συναλλαγές με οποιεσδήποτε υποκείμενες πράξεις που αποφέρουν κέρδος όπως σωματεμπορία, ναρκωτικά, παράνομο εμπόριο,τζόγος, υπηρεσίες κ.α..

'Άρα να συμπεράνουμε ότι θα υπάρξει κατάργηση του πολιτικού συστήματος με την μορφή που υπάρχει σήμερα. Ακόμη και τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα θα διορίζουν βάσει των κεκτημένων τους, κατά τρόπο που ορίζονται οι ηγεσίες με απόλυτη ιεραρχία στις κλειστές πυραμίδες των διαφόρων στοών. Μήπως λοιπόν με τα όσα διαδραματίζονται διεθνώς γίνεται φανερή η πραγματοποίηση του σχεδίου τους από τη θεωρία της παγκοσμιοποίησης στην ωρίμανση της εφαρμογής της. Κατά την κρίση μου αυτόδιαδραματίζεται στην Ελλάδα...

Και για όλους εμάς φίλοι μου το τραγούδι του Παπακωνσταντίνου: “Κράτα ρε φίλε γερά”.