Μια φορά δυο βατράχια έπεσαν σ' ένα βάζο με αφρόγαλα. Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ηταν αδύνατον να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα σ' εκείνη τη πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο.
Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου! Όμως ήταν ανώφελο. Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο, βυθίζονταν περισσότερο. Ενιωθαν ότι γίνονταν και όλο δυσκολότερο ν' ανέβουν στην επιφάνεια και ν' αναπνεύσουν!
Το ένα φώναξε: «Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να βγεις από δω . Σ' αυτό το υλικό είναι αδύνατον να κολυμπήσεις. Αφού θα πεθάνω, δεν βλέπω γιατί να παρατείνω το βάσανο μου. Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μια στείρα προσπάθεια;». Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπά τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Το κατάπιε κυριολεκτικά το αφρόγαλα.
Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο και πεισματάρικo, σκέφτηκε: «Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς μέσα σ' αυτό το πράγμα. Ωστόσο, παρόλο που ο θανατάς πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία στιγμή παρά να περιμένω πότε θα έρθει! Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου!».
Συνέχισε να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο χωρίς να προχωρεί ούτε εκατοστό, για άπειρες ώρες...
Και ξαφνικά τόσο που χτυπούσε τα πόδια του το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο!
Το βατραχάκι πήδηξε και έφτασε κάνοντας πατινάζ στην άκρη του δοχείου.
Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο!!!
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι : «Να σου πω μια ιστορία»
Μα θέλει ανθρώπους παθιασμένους τούτη η ιστορία! Οχι από κείνους τους ''μετρημένους'' που βαλαν ζύγι στη ψυχή και όλο μετρούν!
Απ' τους άλλους χρειάζεται! Κείνους τους φλογισμένους που ''υπάρχουν για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να τους κάψει''.
Γάλλοι της εξέγερσης, Βέλγοι των δρόμων, απανταχού επαναστάτες ενάντια στο άδικο, η ζωή σας ανήκει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.