Ιστορίες του Καραγκιόζη

Ηαλήθεια είναι ότι τον Γκίκα (Χαρδούβελη) δεν πρέπει να τον παίρνουμε και πολύ στα σοβαρά. Πρώτον, διότι έχει παρελθόν - και τι παρελθόν! Δεύτερον, διότι από την αρχή της κρίσης έχει πει και προφητέψει πολλά και διάφορα, που καλύτερα να τα ξεχάσουμε κι εμείς κι αυτός. Και τρίτον, διότι απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του ίδιου ανθρώπου ο οποίος εμπιστεύεται τον Μπαλτάκο, τον Χρύσανθο, τον Σταμάτη, τον Άδωνι. Και τον Στουρνάρα επίσης.

Εντούτοις δεν είναι σωστό να τον παίρνουμε και στην πλάκα. Διότι, όσο κι αν ο ίδιος έχει κάνει την τύχη του, η δική μας έρμη τύχη εξαρτάται εν πολλοίς από τα χούγια του. Στο πασαλίκι των Μνημονίων, μπορεί πασάς να είναι ο Σαμαράς και βεζίρης ο Βενιζέλος, αλλά Βεληγκέκας είναι ο Γκίκας. Βεληγκίκας κατά κάποιο τρόπο. Όπου σπαθί εκεί και πίστη. Κόβει μισθούς, καρατομεί φορολογούμενους, εκτελεί...

συντάξεις. Στο ενδιάμεσο κάνει κομφετί τις υποσχέσεις του Τσίπρα.

Όταν λοιπόν ο εν λόγω δηλώνει δημοσίως ότι δεν υπάρχει κανένα θέμα διαγραφής χρέους, οφείλουμε να προβληματιστούμε. Γιατί το λέει; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι γιατί τα έχει μπερδέψει και νομίζει ότι είναι υπουργός της Μέρκελ. Η δεύτερη, πιο ψαγμένη, είναι ότι αισθάνεται κάποια συμπάθεια προς τους δανειστές - μη βάλουμε χέρι στα κέρδη τους. Η τρίτη όμως, και πιο φιλοσοφημένη, είναι ότι ενόψει της διαφημισμένης διαπραγμάτευσης για το χρέος, στα ενδότερα του Μαξίμου καθορίστηκαν όχι μόνο τακτικές, αλλά και ρόλοι.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι για να κάμψουν τους άκαρδους δανειστές, ο Σαμαράς θα παίζει τον κακό με κείνους και τον καλό με μας. Και ο Γκίκας τον καλό με κείνους και τον κακό με μας. Κατά το κακός μπάτσος και καλός μπάτσος της εποχής που οι αριστεροί ανήκαν στη δικαιοδοσία της Ασφάλειας. Ο μεν πασάς δηλαδή θα εμφανίζεται με ένα ψαλίδι νά, για να κόψει το κεφάλι του χρέους, ο δε Βεληγκίκας με ένα σπαθί νά, για να κόψει το δικό μας. Για να βρεθεί στο τέλος η χρυσή τομή - ψαλίδι, σπαθί, μια φέτα από μας, αλλά και μια από το χρέος

Θα πείτε ότι αυτά είναι ιστορίες του Καραγκιόζη. Σωστό. Αλλά αφού έχουμε πασά, έχουμε βεζίρη, έχουμε Βεληγκίκα, γιατί να μην έχουμε και Σπαθάρη;