Σήμερα, το σύστημα παραγωγής, διανομής και κατανάλωσης τροφίμων, σε όλη την αλυσίδα του, από το χωράφι μέχρι το πιάτο, βρίσκεται στα χέρια ελάχιστων πολυεθνικών που αποκλειστική προτεραιότητα έχει το οικονομικό όφελος και όχι τις διατροφικές μας ανάγκες, και το σεβασμό για το περιβάλλον.
Τα αγαθά όπως το νερό, οι σπόροι, η γη ... ιδιωτικοποιήθηκαν και ανήκουν πια στις πολύ μεγάλες πολυεθνικές.
Η τροφή δεν αποτελεί πια βασικό ανθρώπινο δικαίωμα σήμερα. Λίγες πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν και μονοπωλούν κάθε ένα από τα στάδια της διατροφικής αλυσίδας, από την παραγωγή έως τη μεταποίηση και την τελική διανομή. Ένα μονοπώλιο, που επιτρέπει σε αυτούς που το ασκούν να έχουν τον έλεγχο και τον προσδιορισμό του τι καταναλώνουμε, σε ποια τιμή, από που προέρχεται, πώς έχει μεταποιηθεί, έχοντας παράλληλα τη ρητή υποστήριξη κυβερνήσεων και διεθνών θεσμών που υποστηρίζουν τα κέρδη των εταιρειών αυτών απέναντι στις διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων και στον σεβασμό του περιβάλλοντος. Αυτή η μονοπωλιακή συγκέντρωση έχει πολύ μεγάλο αρνητικό αντίκτυπο σε όλους τους παράγοντες που συμμετέχουν στην αλυσίδα: αγρότες, μεταποιητές, προμηθευτές, εργαζόμενοι, καταναλωτές κ.λ.π.
Η σημερινή επισιτιστική κρίση υπογραμμίζει αυτή τη σοβαρή κατάσταση. Σήμερα, ο αριθμός των πεινασμένων ανθρώπων παγκοσμίως φτάνει τα 925 εκατομμύρια άτομα, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), 75 εκατομμύρια περισσότερο από ότι πριν ξεκινήσει η κρίση. Παραδόξως, ποτέ στην ιστορία δεν έχουν παραχθεί τόσες πολλές τροφές όπως τώρα. Επομένως, το πρόβλημα δεν αφορά την παραγωγή τροφίμων, αλλά την πρόσβαση σε αυτό, επειδή μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, ειδικά στις χώρες του Νότου, δεν μπορούν να πληρώσουν τις καθορισμένες τιμές.
Η τροφή δεν αποτελεί πια βασικό ανθρώπινο δικαίωμα σήμερα. Λίγες πολυεθνικές εταιρείες ελέγχουν και μονοπωλούν κάθε ένα από τα στάδια της διατροφικής αλυσίδας, από την παραγωγή έως τη μεταποίηση και την τελική διανομή. Ένα μονοπώλιο, που επιτρέπει σε αυτούς που το ασκούν να έχουν τον έλεγχο και τον προσδιορισμό του τι καταναλώνουμε, σε ποια τιμή, από που προέρχεται, πώς έχει μεταποιηθεί, έχοντας παράλληλα τη ρητή υποστήριξη κυβερνήσεων και διεθνών θεσμών που υποστηρίζουν τα κέρδη των εταιρειών αυτών απέναντι στις διατροφικές ανάγκες των ανθρώπων και στον σεβασμό του περιβάλλοντος. Αυτή η μονοπωλιακή συγκέντρωση έχει πολύ μεγάλο αρνητικό αντίκτυπο σε όλους τους παράγοντες που συμμετέχουν στην αλυσίδα: αγρότες, μεταποιητές, προμηθευτές, εργαζόμενοι, καταναλωτές κ.λ.π.
Η σημερινή επισιτιστική κρίση υπογραμμίζει αυτή τη σοβαρή κατάσταση. Σήμερα, ο αριθμός των πεινασμένων ανθρώπων παγκοσμίως φτάνει τα 925 εκατομμύρια άτομα, σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO), 75 εκατομμύρια περισσότερο από ότι πριν ξεκινήσει η κρίση. Παραδόξως, ποτέ στην ιστορία δεν έχουν παραχθεί τόσες πολλές τροφές όπως τώρα. Επομένως, το πρόβλημα δεν αφορά την παραγωγή τροφίμων, αλλά την πρόσβαση σε αυτό, επειδή μεγάλα στρώματα του πληθυσμού, ειδικά στις χώρες του Νότου, δεν μπορούν να πληρώσουν τις καθορισμένες τιμές.
Επίσης οι φυσικοί πόροι που πρέπει να εξασφαλίσουν την παραγωγή τροφίμων, όπως νερό, σπόροι, γη ... που για αιώνες ανήκαν στις κοινότητες, έχουν λεηλατηθεί και ιδιωτικοποιηθεί. Αυτό εμποδίζει την ελεύθερη πρόσβαση των λαών στην παραγωγή και κατανάλωση τροφίμων. Το δικαίωμα στη διατροφή βρίσκεται τώρα στα χέρια των πολυεθνικών της βιομηχανικής γεωργίας. Η καλλιέργεια της γης, η διατήρηση σπόρων, η πρόσβαση στο νερό, η κατανάλωση τροφίμων χωρίς Γ.Τ.Ο. και χωρίς φυτοφάρμακα ... δεν είναι σήμερα διαθέσιμη στους αγρότες και τους καταναλωτές.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι πολύ σημαντικό να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην διατροφική κυριαρχία: απέναντι στο κρυμμένο πρόσωπο του παγκόσμιου συστήματος τροφίμων, που οδήγησε στην επισιτιστική κρίση και στις καταστροφικές επιπτώσεις του σημερινού μοντέλου της γεωργικής παραγωγής και κατανάλωσης . Οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να προωθήσουν μια αυτόχθονη, βιώσιμη, βιολογική γεωργία, απαλλαγμένη από Γ.Τ.Ο. προϊόντα και για εκείνα τα προϊόντα που δεν καλλιεργούνται τοπικά, να χρησιμοποιούν μέσα δίκαιου εμπορίου σε διεθνή κλίμακα.
Στο πλαίσιο αυτό, είναι πολύ σημαντικό να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στην διατροφική κυριαρχία: απέναντι στο κρυμμένο πρόσωπο του παγκόσμιου συστήματος τροφίμων, που οδήγησε στην επισιτιστική κρίση και στις καταστροφικές επιπτώσεις του σημερινού μοντέλου της γεωργικής παραγωγής και κατανάλωσης . Οι δημόσιες πολιτικές πρέπει να προωθήσουν μια αυτόχθονη, βιώσιμη, βιολογική γεωργία, απαλλαγμένη από Γ.Τ.Ο. προϊόντα και για εκείνα τα προϊόντα που δεν καλλιεργούνται τοπικά, να χρησιμοποιούν μέσα δίκαιου εμπορίου σε διεθνή κλίμακα.
Μια παραδειγματική στροφή στην παραγωγή, τη διανομή και την κατανάλωση των τροφίμων είναι δυνατή μόνο σε ένα ευρύτερο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό και τη δημιουργία εταιρικών σχέσεων μεταξύ των αγροτών, των εργαζομένων, των γυναικών, των μεταναστών, και των νέων. Όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή, θρεπτική και πολιτισμικά κατάλληλη τροφή, σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα για τη διατήρηση μιας υγιούς ζωής, με αξιοπρέπεια.
Πηγή: 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να μην υπάρχουν μηνύματα υβριστικού περιεχομένου.